Secundaire en therapie-gerelateerde AML (sAML, tAML) zijn klinische uitdagingen. Het is echter onduidelijk of de inferieure uitkomsten van sAML en tAML vergeleken met de novo AML gevolgen zijn van eerdere hematologische ziekte of kunnen worden verklaard door verschillen in karyotype of leeftijd. Dr. Lene Sophie Granfeldt Østgǻrd (Academisch Ziekenhuis Aarhus) en collega’s hebben een studie uitgevoerd om deze vraag te beantwoorden. De uitkomsten van de studie zijn online gepubliceerd in het Journal of Clinical Oncology.¹

De onderzoekers voerden een cohortstudie uit onder 3055 Deense patiënten met een AML-diagnose tussen 2000 en 2013. De frequentie van sAML in het cohort was 19,8% en de frequentie van tAML 6,6%. Patiënten met sAML, maar niet tAML, kregen minder frequent intensieve behandeling. Onder de 1567 patiënten met intensieve behandeling waren antecedente myeloïde stoornis of eerdere blootstelling aan cytoxische middelen geassocieerd met minder compete remissies en inferieure overleving vergeleken met de novo AML. Onder patiënten van zestig jaar of ouder en patiënten met ongunstig karyotype had eerdere MDS of tAML geen impact op de uitkomsten, maar was non-MDS-sAML geassocieerd met inferieure overleving in leeftijds- en cytogenetische risicogroepen.

De onderzoekers concluderen dat de novo AML, sAML en tAML biologisch en prognostisch onderscheiden subtypes van AML zijn. Patiënten met non-MDS-sAML hebben slechte uitkomsten, onafhankelijk van leeftijd en cytogenetica. Eerdere myeloïde stoornis, leeftijd en cytogenica zijn cruciale determinanten van de uitkomsten en dienen te worden geïntegreerd in behandelingsaanbevelingen.

1.Granfeldt Østgǻrd LS, Medeiros BC, Sengeløv H et al. Epidemiology and clinical significance of secondary and therapy-related acute myeloid leukemia: A national population-based cohort study. J Clin Oncol 2015; epub ahead of print