EGFR-TKI monotherapie voor patiënten met EGFR-gemuteerde NSCLC resulteert in een mediane progressievrije overleving van ongeveer twaalf maanden. Nieuwe strategieën zijn vereist om de PFS en OS voor deze populatie verder te verlengen, schrijven prof. Nobuyuki Yamamoto (Medische Universiteit Wakayama, Japan) en collega’s vandaag online in The Lancet Oncology.¹ In de publicatie presenteren ze de uitkomsten van een fase 2-studie van de werkzaamheid en veiligheid van de combinatie van erlotinib en bevacizumab.

Deelnemers aan de studie bij dertig Japanse centra waren 154 patiënten met stadium IIIB/IV of recidiverend niet-squameus NSCLC met activerende EGFR-mutaties, performance status 0 of 1, niet voorbehandeld met chemotherapie voor gevorderde ziekte. De deelnemers werden gerandomiseerd naar erlotinib plus bevacizumab (n=77) of erlotinib monotherapie (n=77). Het primaire eindpunt van de studie was PFS. In de combinatie-arm bedroeg de mediane PFS 16,0 maanden (95%-bti 13,9-18,1); in de erlotinib monotherapie-arm 9,7 maanden (95%-bti 5,7-11,1; HR 0,54; p=0,0015).

De meest-gerapporteerde graad 3 of hoger bijwerkingen waren rash (25% in de combinatie-arm versus 19% in de erlotinib-arm), hypertensie (60% versus 10%), en proteïnurie (8% versus 0%). De onderzoekers concluderen dat de combinatie van erlotinib plus bevacizumab een nieuwe eerstelijns behandeling voor deze patiëntenpopulatie kan zijn. Nader onderzoek van dit regime is op zijn plaats.

1.Seto T, Kato T, Nishio M et al. Erlotinib alone or with bevacizumab as first-line therapy in patients with advanced non-squamous non-small-cell lung cancer harbouring EGFR mutations (JO25567): an open-label, randomised, multicentre, phase 2 study. Lancet Oncol 2014;epub ahead of print