Er zijn geen betrouwbare testen voor het voorspellen van uitkomsten van patiënten met AML, met name van patiënten met intermediair-risico AML. Prof. Timothy Ley (Washington University, St. Louis MO) en collega’s hebben een studie uitgevoerd van de associatie tussen het verdwijnen van mutaties tijdens de inductietherapie en de uitkomsten. Ze publiceren de uitkomsten in een Preliminary Communication online in JAMA.¹ Deelnemers aan de studie waren AML-patiënten (mediane leeftijd 50,8 jaar) die standaard inductiechemotherapie kregen.

De onderzoekers voerden whole-genome of exome sequencing uit in monsters die werden genomen bij de presentatie van 71 patiënten. Deze analyses leidden niet tot betere voorspelling van de uitkomsten vergeleken met de standard-of-care metrics. De onderzoekers voeden ook deep digital sequencing uit op gepaarde diagnose- en remissiemonsters van 50 patiënten (inclusief 32 met intermediair-risico AML) ongeveer dertig dagen na succesvolle inductietherapie. Vijfentwintig van deze patiënten behoorden tot het oorspronkelijke cohort van 71 patiënten, de overige vijfentwintig waren nieuwe additionele patiënten.

Van deze vijftig patiënten hadden er vierentwintig (48%) persistente leukemie-geassocieerde mutaties in tenminste 5% van de beenmergcellen bij remissie. Deze patiënten hadden significant slechtere gebeurtenisvrije overleving dan de zesentwintig patiënten met klaring van alle mutaties (6,0 maanden versus 17,9 maanden; HR 3,67; p<0,001) en eveneens slechtere overall survival (10,5 maanden versus 42,2 maanden; HR 2,86; p=0,004). Onder de 32 patiënten met intermediair cytogenetisch risico waren er veertien met persistente mutaties en achttien met klaring van alle mutaties. De patiënten met persistente mutaties hadden significant slechtere gebeurtenisvrije overleving (8,8 maanden versus 25,6 maanden; HR 3,32; p=0,005) en significant slechtere overall survival (19,3 maanden versus 46,8 maanden; HR 2,88; p=0,03) vergeleken met de patiënten in wie alle mutaties na de inductietherapie verdwenen waren.

De onderzoekers concluderen dat detectie van persistente leukemie-geassocieerde mutaties in tenminste 5% van de beenmergcellen in dag 30-remissiemonsters geassocieerd was met significant toegenomen risico van relapse en slechtere overall survival. De uitkomsten suggereren dat deze genomische benadering de risicostratificatie van AML-patiënten kan verbeteren.

1.Klco JM, Miller CA, Griffith M et al. Assocation between mutation clearance after induction therapy and outcomes in acute myeloid leukemia. JAMA 2015; epub ahead of print