De jarige van 22 februari is de in Italië geboren Amerikaanse viroloog Renato Dulbecco (1914-2012), die in 1975 samen met Howard Temin (1934-1994) en  David Baltimore (1938) de Nobelprijs kreeg ‘for their discoveries concerning the interaction between tumour viruses and the genetic material of the cell.’^1,2

Dulbecco werd geboren in Catanzaro, en bracht zijn jeugd door in Imperia waar hij het gymnasium De Amicis doorliep. Zijn favoriete vak was natuurkunde. Hij bouwde een electronische seismograaf die echt werkte, schrijft hij trots in zijn autobiografie op Nobelprize.org.¹ Op de opmerkelijk vroege leeftijd van zestien jaar begon hij zijn studie geneeskunde aan de universiteit van Turijn. Een van zijn leermeesters was anatoom prof. Giuseppe Levi (1872-1965); twee van zijn medestudenten waren Rita Levi-Montalcini (1909-2012; Nobelprijs 1986) en Salvador Luria (1912-1991; Nobelprijs 1969). In 1936 studeerde hij af.

Direct na zijn studie werd Dulbecco opgeroepen voor militaire dienst bij de geneeskundige troepen. In 1938 begon hij in Turijn met pathologisch onderzoek, maar in 1939 werd hij weer onder de wapenen geroepen, en naar het Russische front gestuurd waar hij gewond raakte. Na verscheidene maanden in het ziekenhuis doorgebracht te hebben werd hij uit het leger ontslagen en naar huis gestuurd. Nadat het Duitse leger de macht in Italië had overgenomen sloot Dulbecco zich aan bij het verzet. Na de oorlog was hij korte tijd lid van het voorlopige stadsbestuur van Turijn, waarna hij zich weer in het laboratorium van Giuseppe Levi meldde om zijn onderzoek voort te zetten. De omstandigheden in het naoorlogse Italië waren echter weinig gunstig voor medisch onderzoek, zodat hij met beide handen de kans aangreep om in het laboratorium van de eerder naar de VS uitgeweken Salvador Luria in Bloomington (Indiana) te gaan werken. Samen met Luria en Jim Watson (1928; Nobelprijs 1962) ontdekte hij daar fotoreactivatie van UV-geïnactiveerde bacteriofagen.

In 1949 ging Dulbecco naar Caltech in Pasadena waar hij zijn onderzoek naar oncovirussen begon. Met zijn medewerkers, onder wie zijn mede-Nobelprijswinnaar Howard Temin, toonde hij aan dat infectie van cellen met oncovirussen kan leiden tot incorporatie van virale genen in het gastheercelgenoom, en dat dit kan resulteren in transformatie van de cellen en tot tumorvorming. Temin en Baltimore toonden aan dat bij de transfer van virale genen het enzym reverse transcriptase betrokken is.

In 1962 verhuisde Dulbecco naar het Salk Institute in La Jolla, en in 1972 naar de Imperial Cancer Research Fund Laboratories in Londen. In 1986 was hij een van de initiatiefnemers van het Human Genome Project. Van 1993 tot 1997 was hij directeur van het Instituut voor Biomedische Technologie in Milaan. Daarna ging hij terug naar de Verenigde Staten. Hij overleed op 19 februari 2012 in La Jolla.

1.http://www.nobelprize.org/nobel_prizes/medicine/laureates/1975/dulbecco-bio.html
2.http://www.biography.com/people/renato-dulbecco-9280638#synopsis

Morgen: Om zijn studie te kunnen betalen werkte hij als uitsmijter in een bordeel.