In preklinische studies is gezien dat squameuze celtumoren, zoals SCCHN, gedreven worden door overexpressie van EGFR. Veel patiënten zijn echter refractair tegen anti-EGFR behandeling vanwege intrinsieke en verkregen resistentie. Een mogelijk resistentiemechanisme is activering van de PI3K/AKT/mTOR-route. Alpelisib is een selectieve α-isovorm PI3K-remmer.

Gisteren begon in Philadelphia het AACR-symposium Targeting the PI3K-mTOR Network in Cancer. Vandaag presenteert een multinationale groep onderzoekers daar de resultaten van een preklinische studie en een fase Ib-studie van de combinatie van alpelisib en cetuximab voor SCCHN. Een van de onderzoekers is dr. Carla van Herpen (Radboudumc). In de preklinische experimenten werd de combinatie van beide middelen in vivo onderzocht in twee xenograft-muismodellen van slokdarm squameus celcarcinoom. Het eerste model was cetuximab-gevoelig; in dit model leidde toevoeging van alpelisib aan cetuximab-behandeling tot extra werkzaamheid resulterend in tumorregressie. Het tweede model was cetuximab-resistent; in dit model resulteerde toediening van alpelisib tot volledig herstel van de cetuximab-gevoeligheid.

In de fase 1b-studie zijn 37 patiënten geïncludeerd met recidiverende/metastatische SCCHN die resistent was tegen platinum-gebaseerde chemotherapie; voorafgaande behandeling met cetuximab was toegestaan. Frequente bijwerkingen waren hyperglycemie, stomatitis en dermatitis. Er waren 4 patiënten met een partiële respons, 16 met stabiele ziekte waaronder 5 niet-bevestigde PRs, 10 met onbekende respons, 1 niet-complete respons/niet-progressieve ziekte, en 6 progressieve ziekte. De ORR kwam uit op 11%, en de disease control rate op 54%. Onder de 7 patiënten die al eerder met cetuximab behandeld waren bedroeg de ORR 14% en de DCR 71%. De onderzoekers concluderen dat de combinatie van alpelisib en cetuximab in deze patiëntenpopulatie een veelbelovende anti-tumor werkzaamheid heeft. Een fase 2-studie is inmiddels begonnen.