Irreversibele EGFR-remmers hebben werkzaamheid laten zien in NSCLC met activerende EGFR-mutaties, maar het is niet bekend of ze superieur zijn aan reversibele EGFR-remmers. Dacomitinib is een irreversibele remmer van alle HER-familie tyrosinekinases. Erlotinib is een reversibele EGFR-TKI. In twee studies zijn tweedelijns dacomitinib en erlotinib voor lokaal gevorderd of metastatisch NSCLC rechtstreeks vergeleken: de ARCHER 1009- en de A7471028-studie. Dr. Suresh Ramalingam (Emory University, Atlanta) en collega’s hebben nu een analyse uitgevoerd van de uitkomsten van deze studies in de subgroep van patiënten met EGFR-mutaties. De uitkomsten van de analyse zijn online gepubliceerd in Annals of Oncology.¹

Beide studies tezamen hadden 121 deelnemers met enige EGFR-mutatie, waaronder 101 met activerende mutaties in exon 19 of 21. Voor deze 101 patiënten was de mediane progressievrije overleving 14,6 maanden met dacomitinib versus 9,6 maanden met erlotinib (niet-gestratificeerd HR 0,717; p=0,146). De mediane overall survival was 26,6 maanden met dacomitinib versus 23,2 maanden met erlotinib (niet-gestratificeerd HR 0,737; p=0,265). Dacomitinib was geassocieerd met hogere incidentie van diarree en mucositis.

De onderzoekers concluderen dat dacomitinib en erlotinib in patiënten met EGFR-gemuteerd NSCLC vergelijkbare werkzaamheid hebben. De subgroep met exon 19-deletie had gunstige uitkomsten met dacomitinib. In de lopende fase 3-studie ARCHER 1050 worden dacomitinib en erlotinib vergeleken als eerstelijns behandeling voor NSCLC met activerende EGFR-mutaties.

1.Ramalingam SS, O’Byrne K, Boyer M et al. Dacomitinib versus erlotinib in patients with EGFR-mutated advanced nonsmall-cell lung cancer (NSCLC): pooled subset analyses from two randomized trials. Ann Oncol 2016; epub ahead of print