De multinationale fase 3-studie KRISTINE vergeleek neoadjuvant trastuzumab emtansine plus pertuzumab (T-DM1+P) versus docetaxel, carboplatine, trastuzumab plus pertuzumab (TCH+P) voor HER2-positief stadium II of III mammacarcinoom. In 2017 is gepubliceerd dat in de T-DM1+P arm het percentage patiënten met pathologisch complete respons lager was (44,4% versus 55,7%; p=0,016) maar dat in deze arm ook de frequentie van graad 3 of hoger en serious adverse events lager was. Prof. Dennis Slamon (University of California, Los Angeles) en collega’s publiceren nu drie-jaars uitkomsten van de studie online in het Journal of Clinical Oncology.¹

KRISTINE werd uitgevoerd in 68 centra in Azië, Europa, en Noord-Amerika. De studie randomiseerde 223 patiënten naar zes neoadjuvante cycli T-DM1+P en 221 naar zes neoadjuvante cycli TCH+P. Patiënten in de T-DM1+P arm zetten de behandeling voort in de adjuvante setting, en patiënten in de TCH+P arm kregen adjuvant T+P. De mediane follow-up was 37 maanden. Eindpunten van de analyse waren gebeurtenisvrije overleving (EFS), invasieve-ziektevrije overleving (IDFS), en patiënt-gerapporteerde uitkomsten (PROs).

Het risico van een EFS-event was hoger met T-DM1+P (HR 2,61; 95%-bti 1,36-4,98) met meer locoregionale-progressiegebeurtenissen voorafgaand aan de chirurgie (6,7% versus 0). Het risico van een IDFS-gebeurtenis was niet significant verschillend tussen beide armen (HR 1,11; 95%-bti 0,52-2,40). Pathologisch complete respons was geassocieerd met verlaagd IDFS-risico ongeacht de behandelarm (HR 0,24; 95%-bti 0,09-0,61). Graad 3 of hoger adverse events waren overall minder frequent met T-DM1+P dan met TCH+P (31,8% versus 67,7%) maar waren tijdens de adjuvante behandeling wel meer frequent (24,5% versus 9,9%; AEs resulterend in discontinuering 18,4% versus 3,8%). Tijdens de neoadjuvante behandeling waren de PROs gunstiger met T-DM1+P; tijdens de adjuvante behandeling waren er voor PROs geen verschillen tussen beide armen.

De onderzoekers concluderen dat vergeleken met TCH+P, T-DM1+P resulteerde in hoger risico van EFS-gebeurtenis vanwege locoregionale progessie voor de chirurgie, een vergelijkbaar IDFS-risico, met graad 3 of hoger AEs tijdens neoadjuvante behandeling, met meer AEs die leidden tot discontinuering van de behandeling tijdens adjuvante behandeling.

1.Hurvitz SA, Martin M, Jung KH et al. Neoadjuvant trastuzumab emtansine and pertuzumab in human epidermal growth factor receptor 2-positive breast cancer: three-year outcomes from the phase III KRISTINE study. J Clin Oncol 2019; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 study KRISTINE compared neoadjuvant trastuzumab emtansine plus pertuzumab (T-DM1+P) versus docetaxel, carboplatin, trastuzumab plus pertuzumab (TCH+P) for HER2-positive stage II or III breast cancer. Three-year results of the study showed that compared with TCH+P, T-DM1+P resulted in higher risk of an event-free survival event owing to locoregional progression before surgery, a similar risk of an invasive disease fr ee survival event, fewer grade 3 or greater AEs during neoadjuvant treatment, and more AEs leading to treatment discontinuation during adjuvant treatment.