In urotheelcarcinoom worden vaak homologous recombination repair gene mutations (HRRm) gezien, die de tumorcellen vatbaar maakt voor PARP-remmers. De multinationale gerandomiseerde fase 2-studie BAYOU evalueerde toevoeging van olaparib aan eerstelijns durvalumab voor metastatisch urotheelcarcinoom (mUC) in patiënten die niet in aanmerking kwamen voor platina-gebaseerde chemotherapie. Prof. Jonathan Rosenberg (Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 154 patiënten met niet-eerder behandeld mUC. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar intraveneus durvalumab 1500 mg iedere vier weken plus oraal olaparib 300 mg tweemaal daags (n=78) of durvalumab plus placebo (n=76). Van de 31 HRRm-patiënten werden 17 gerandomiseerd naar de durvalumab-olaparibgroep en 14 naar de durvalumab-placebogroep. Het primaire eindpunt was lokaal-beoordeelde progressievrije overleving. De figuur laat zien dat toevoeging van olaparib aan durvalumab niet geassocieerd was met significant betere PFS onder alle patiënten (panel A) maar wel onder de HRRm-patiënten. Graad 3 of 4 treatment-related adverse events werden gerapporteerd voor 18% versus 9% van de patiënten in de twee groepen.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van olaparib aan eerstelijns durvalumab niet resulteerde in overlevingsprofijt in een niet-geselecteerde mUC-populatie. De studie suggereert wel een potentiële rol voor PARP-remming in UC-patiënten met HRRm.

1.Rosenberg JE, Park SH, Kozlov V et al. Durvalumab plus olaparib in previously untreated, platinum-ineligible patients with metastatic urothelial carcinoma: a multicenter, randomized, phase II trial (BAYOU). J Clin Oncol 2022; epub ahead of print

Summary: The multinational randomized phase 2 BAYOU trial evaluated addition of olaparib to first-line durvalumab for metastatic urothelial carcinoma in platinum-ineligible patients. Addition of olaparib was not associated with significantly better progression-free-survival in the ITT population but was associated with significantly better PFS in the subset of patients with homologous recombination repair gene mutations.