´Prehabilitatie´, gedefinieerd als interventies tussen het tijdstip van het stellen van de diagnose en het begin van de behandeling, kan bij kankerpatiënten leiden tot verlaging van het risico en de ernst van complicaties van behandeling, en tot verbetering van fysieke en mentale gezondheid van de patiënt. Dit is de conclusie uit een literatuuroverzicht door Julie Silver en Jennifer Baima (Harvard Medical School), gepubliceerd in het augustusnummer van het American Journal of Physical Medicine & Rehabilitation.¹ Prehabilitatie heeft reeds zijn waarde bewezen in andere takken van de geneeskunde, vooral in de orthopedische chirurgie. Deze interventies zijn vooral gericht op het verbeteren van de aërobe conditie van de patiënt.

Prehabilitatie bij kankerpatiënten kan ook de aërobe conditie als behandeldoel hebben, maar daarnaast zijn meer specifieke interventies mogelijk. Silver en Baima noemen als voorbeeld slikoefeningen voor patiënten met hoofd-/halskanker. Andere voorbeelden zijn begeleiding van longkankerpatiënten bij pogingen om te stoppen met roken, en bekkenbodemoefeningen voor patiënten met prostaatkanker. Er zijn aanwijzingen dat prehabilitatie kan leden tot toename van het aantal behandelopties, verlaging van het risico van rehospitilisatie, en verlaging van de kosten voor de gezondheidszorg.

Prehabilitatiebij kankerpatiënten lijkt het meest effectief als zowel fysieke als psychologische interventies worden aangewend. Bij patiënten met prostaat-, borst- en ovariumkanker is aangetoond dat psychosociale ondersteuning onmiddellijk na het stellen van de diagnose leidt tot betere uitkomsten van de behandeling. In het overzichtsartikel bespreken Silver en Baima interventies waarvan de werkzaamheid aangetoond is, en ze komen met suggesties voor nieuwe typen prehabilitatie bij kankerpatiënten.

Referentie
1.Silver JK, Baima J. Cancer Prehabilitation. An opportunity to decrease treatment-related morbidity, increase cancer treatment options, and improve physical and psychological health outcomes. Am J Phys Med Rehabil 2013;92:715-727