Erlotinib is een EGFR-kinaseremmer die wordt gebruikt als eerstelijns behandeling voor longcarcinoom met EGFR-mutaties. Er zijn anecdotische aanwijzingen dat erlotinib voortgezette ziektecontrole kan leveren na objectieve progressie. Dr. Geoffrey Oxnard (Dana-Farber Cancer Institute, Boston) en collega’s hebben deze veronderstelling systematisch onderzocht. De uitkomsten van de studie zijn online gepubliceerd in Cancer.¹


De onderzoekers hebben factoren bestudeerd die van invloed waren op de time to treatment change (TTC, tijd tussen progressieve ziekte en start van nieuwe behandeling of overlijden) in 92 eerstelijns-erlotinib behandelde patiënten met gevorderd longcarcinoom en RECIST-gedefinieerde progressieve ziekte. Van deze patiënten hadden 42 een EGFR-mutatie. In het EGFR-mutant cohort was de snelheid van progressie lager (p=0,003) en de TTC langer (p<0,001) dan in het cohort zonder EGFR-mutatie. Onder de patiënten met EGFR-mutaties bleef 66% na progressie op erlotinib-monotherapie, en 50% kon verandering in systemische behandeling meer dan drie maanden uitstellen; slechts twee patiënten kregen lokale debulking gedurende deze periode. In multivariate analyse van patiënten met EGFR-mutant tumoren waren langere tijd tot progressie, lagere snelheid van progressie, en afwezigheid van nieuwe metastasen buiten de thorax geassocieerd met langere TTC.

De onderzoekers concluderen dat verandering van systemische therapie na progressie gewoonlijk kan worden uitgesteld in patiënten met EGFR-mutant longcarcinoom.

1.Lo PC, Dahlberg SE, Nishino M et al. Delay of treatment change after objective progression on first-line erlotinib in epidermal growth factor receptor mutant lung cancer. Cancer 2015; epub ahead of print