Patiënten met multipel myeloom (MM) met hoog-risico cytogenetische abnormaliteiten hebben slechtere uitkomsten dan patiënten met standaard-risico MM, hoewel er tussen beide groepen geen significante verschillen zijn in percentages patiënten met complete respons (CR) op behandeling. Deze waarneming roept twijfels op over de legitimiteit van CR als behandelingseindpunt voor hoog-risico MM. Een analyse in het cohort van de Spaanse PETHEMA/GEM2012MENOS65 studie heeft de waarde van niet-detecteerbare minimaal residuele ziekte (MRD) als eindpunt geëvalueerd. Prof. Bruno Paiva (Clinica Universidad de Navarrra, Pamplona) en collega’s publiceren de analyse in Blood.¹

De analyse includeerde 300 patiënten met standaard-risico en 90 patiënten met hoog-risico MM, die lenalidomide-bortezomib-dexamethason (RVd) inductie, transplantatie, en RVd consolidatie kregen. De 36-maands progressievrije overleving en overall survival waren hoger dan 90% onder de patiënten die na de behandeling niet-detecteerbare MRD hadden, zonder significant verschil tussen beide groepen (p≥0,202). Persistente MRD was geassocieerd met mediane PFS van ongeveer drie respectievelijk twee jaar in de patiënten met standaard- en hoog-risico ziekte.

De onderzoekers concluderen dat het bereiken van niet-detecteerbare MRD na RVd inductie, transplantatie, en RVd consolidatie geassocieerd was met aanzienlijke verbetering van de prognose van patiënten met hoog-risico MM. De analyse steunt gebruik van niet-detecteerbare MRD als eindpunt van behandeling voor hoog-risico MM.

1.Goicoechea I, Puig N, Cedena M-T et al. Deep MRD profiling defines outcome and unveils different modes of treatment resistance in standard and high risk myeloma. Blood 2020; epub ahead of print

Summary: Analysis in the cohort of the Spanish PETHEMA/GEM2012MENOS65 study found that undetectable minimal residual disease after RVd induction, transplant, and RVd consolidation overcame the poor prognosis of patients with high risk multiple myeloma.