Oncologisch onderzoek.nl

Met immuuncheckpointremmers zijn bemoedigende resultaten gezien onder patiënten met gevorderd squameus celcarcinoom (SCC), maar slechts een minderheid van de patiënten heeft respons of ICI-monotherapie. De multicenter fase 2-studie PEVOsq in Frankrijk heeft de combinatie van pembrolizumab en vorinostat voor recidiverend of metastatisch (R/M) SCC van verschillende organen geëvalueerd. Dr. Christophe Le Tourneau (Institut Curie, Parijs) en collega’s publiceren de studie in Nature Cancer.¹

De studie includeerde 111 voor werkzaamheid evalueerbare patiënten met R/M SCC van long, vulva/vagina, hoofd en hals, penis, anus, of cervix. Het primaire eindpunt van de studie was door lokale onderzoekers beoordeelde objective response rate op pembrolizumab plus vorinostat. De figuur laat zien dat onder de 107 voor werkzaamheid evalueerbare patiënten de overall ORR 26% was, met bereikt eindpunt in de cohorten van SCC van cervix (39%), anus (31%), en vulva/vagina (19%) maar niet in de cohort van SCC van hoofd en hals (19%) en penis (18%). De mediane progressievrije overleving was 4,0 maanden (95%-bti 2,6-4,3) en de mediane overall survival was 11,1 maanden (9,2-17,4). In de safety population (n=111) ontwikkelden 101 patiënten (91%) tenminste één treatment-related adverse event, met graad 3 TRAEs in 39% en graad 4 TRAEs in 5,4%. Vorinostat-gerelateerde toxiciteit leidde tot doseringsvermindering of dosisinterruptie in 66% van de patiënten.

De onderzoekers concluderen dat de combinatie van pembrolizumab en vorinostat resulteerde in bemoedingende ORR in verscheidene cohorten van patiënten met R/M SCC.

1.Borcoman E, Cabarrou B, Francisco M et al. Efficacy of pembrolizumab and vorinostat combination in patients with recurrent and/or metastatic squamous cell carcinomas: a phase 2 basket trial. Nature Cancer 2025-01004-2

Summary: The multicenter phase 2 basket trial PEVOsq in France found that the combination of pembrolizumab and vorinostat had promising activity among patients with R/M SCC of the cervix, anus, and vulva/vagina.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Niertransplantatie is geassocieerd met verhoogd risico van niercelcarcinoom (RCC). Een retrospectieve studie van Charité Universitätsmedizin Berlin heeft incidentie en uitkomsten van de novo RCC in ontvangers van nierceltransplantatie (KTRs) geïnventariseerd. Dr. Jacob Schmidt en collega’s publiceren de studie in Cancers.¹

Tussen begin 2005 en eind 2024 kregen in Berlijn 4012 KTRs een transplantatie. Onder deze KTRs werd in 50 patiënten RCC gediagnostiseerd. Kenmerken en uitkomsten van 34 van deze patiënten werden in propensity score gematchte analyse vergeleken met 34 RCC-patiënten die geen transplantatie hadden ondergaan. De RCC-incidentie onder de KTRs was 0,64 per 1000 persoonsjaren, overeenkomend met een SIR versus de niet-KTR RCC-patiënten van 4,40 (95%-bti 3,33-5,80). In het KTR-cohort hadden 42% van de patiënten heldercellig RCC en 42% papillair RCC. In 92% van de KTR-patiënten werd RCC gezien in de natieve nier. Behandeling van niet-metastatisch RCC was nefrectomie in 91%, en behandeling van metastatisch RCC was een TKI in 71%. De mediane overall survival was 199 maanden onder de niet-metastatisch RCC-patiënten, met drie- en vijf-jaars OS-percentages 85% en 72%; de mediane OS onder de metastatisch-RCC patiënten was 14 maanden. De vijf-jaars OS en metastasevrije overleving waren niet significant verschillend tussen de KTR en de niet-KTR patiënten.

De onderzoekers concluderen dat KTRs een hoger risico van de novo RCC hebben dan niet-KTRs, met vergelijkbare uitkomsten in gelokaliseerd stadium.

1.Schmidt J, Lehnert M, Lichy I et al. De novo renal cell carcinoma in kidney transplant recipients: incidence, outcomes, and therapeutic challenges. Cancers 2025;17:2200

Summary: A https://www.mdpi.com/2072-6694/17/13/2200 retrospective study at Charité Universitätsmedizin Berlin (Germany) found that kidney transplant recipients had a higher risk of de novo renal cell carcinoma than RCC patients who were no KTRs, with comparable OS rates in in localized stage.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

In klinische studies is gezien dat tyrosinekinaseremmers de uitkomsten van chronische myeloïde leukemie (CML) kunnen verbeteren. Een multicenter prospectieve studie in Italië heeft uitkomsten met eerstelijns imatinib of tweedegeneratie TKIs (2G-TKIs) voor chronische fase (CP) CML in de klinische praktijk geïnventariseerd. Dr. Massimo Breccia (Sapienza Universiteit, Rome) en collega’s publiceren de studie in Cancer.¹

De studie includeerde 1433 patiënten, van wie 49% (mediane leeftijd 70 jaar) eerstelijns imatinib kregen en 51% (mediane leeftijd 52 jaar) eerstelijns 2G-TKIs kregen. De EUTOS-long-term survival (ELTS)-score was laag in 68,1% van de 2G-TKIs patiënten vergeleken met 50,4% van de imatinib-patiënten. De figuur toont de belangrijkste uitkomsten van de studie. 2G-TKIs vergeleken met imatinib resulteerden in snellere moleculaire respomsen in de eerste zes maanden (sHR 1,31; 95%-bti 1,15-1,50; panel A). Vrouwelijke patiënten en patiënten met lagere ELTS-risicoscore hadden snellere responstijd. Het bereiken van majeure moleculaire respons was geassocieerd met lager risico van progressie na 6 en 12 maanden. Patiënten met intermediaire en hoge ELTS-score hadden verhoogd risico van progressie en overlijden aan CML. Er waren geen significante verschillen in risico van progressie tussen imatinib-patiënten met 2G-TKI patiënten (panel B). Het vijf-jaars overall survival percentage was 88% zonder significant verschil tussen beide groepen na correctie voor potentiële confounders (panel C).

De onderzoekers concluderen dat de studie bevestigt dan 2G-TKIs leiden tot snellere respons dan imatinib, maar dat er tussen deze twee geen verschillen zijn in klinische uitkomsten, en dat ELTS een sterke prognostische impact heeft.

1.Giai V, Rosso T, Castagnetti F et al. Chronic myeloid leukemia outcoms according to baseline risk and first-line treatment in real-world settings: data from the Italian Network/CML Campus. Cancer 2025.35963

Summary: A multicenter prospective study in Italy found that among patients receiving first-line TKIs for CML in chronic phase, second-generation TKIs result in faster responses than imatinib but similar clinical outcomes, while there was a strong prognostic effect of the EUTOS long-term survival risk score.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is geen standaard tweedelijns therapie bekend voor patiënten met anti-PD-1-resistent gevorderd melanoom. BO-112 is een dubbelstrengs-RNA gebonden aan polyethyleenimine dat na intratumorale toediening het immuunsysteem kan activeren. De fase 2-studie SPOTLIGHT-203, in Frankrijk en Spanje, heeft de combinatie van BO-112 en pembrolizumab voor anti-PD-1-resistent gevorderd melanoom geëvalueerd. Dr. Iván Márquez-Rodas (Hospital General Universitario Gregorio Marañon, Madrid) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 42 patiënten die gedurende zeven weken eens per week intratumoraal BO-112 toegediend kregen, gevolgd door ten hoogste acht doses BO-112 iedere drie weken in combinatie met pembrolizumab 200 mg iedere drie weken tot progressieve ziekte, niet-acceptabele toxiciteit of voor de duur van een jaar. Het primaire eindpunt was centraal radiologisch beoordeelde objective response rate. Onder de 40 voor werkzaamheid evalueerbare patiënten was de objective response rate 25% (10% complete respons en 15% partiële respons) met stabiele ziekte in 40%. De mediane duur van respons werd niet bereikt. Onder alle 42 patiënten was de mediane progressievrije overleving 3,7 maanden (95%-bti 9,9-NR) en werd de mediane overall survival niet bereikt (9,9-NR), met 54% van de patiënten in leven na 24 maanden. De combinatie werd goed verdragen, met graad 3 of 4 adverse events in 38,1% van de patiënten waaronder behandelingsgerelateerde gebeurtenissen in 9,5%, en geen graad 5 TRAEs.

De onderzoekers concluderen dat de studie activiteit heeft laten zien van de combinatie van BO-112 en pembrolizumab voor anti-PD-1-resistent gevorderd melanoom.

1.Márquez-Rodas I, Dutriaux C, Saiag P et al. BO-112 plus pembrolizumab for patients with anti-PD-1-resistant advanced melanoma: phase II clinical trial SPOTLIGHT-203. J Clin Oncol 2025; epub ahead of print

Summary: The phase 2 SPOTLIGHT-203 trial in France and Spain found antitumor activity of the combination of BO-112 and pembrolizumab in patients with anti-PD-1-resistant advanced melanoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De fase 3-studie BELLINI, in 90 centra in 16 landen, randomiseerde volwassen patiënten met recidiverend of refractair multipel myeloom (RRMM) en een ECOG performance status 2 of beter na één, twee, of drie eerdere lijnen van behandeling 2:1 naar venetoclax (n=194) of placebo (n=97) plus bortezomib en dexamethason. In 2020 is gepubliceerd dat de progressievrije overleving significant beter was in de venetoclaxgroep dan in de placebogroep. Prof. Shaji Kumar (Mayo Clinic, Rochester MN) en collega’s publiceren nu in The Lancet Haematology finale overall survival resultaten van de studie.¹

De mediane follow-up op het moment van de nu gepubliceerde analyse was 45,6 maanden (IQR 43,6-48,3). De mediane overall survival werd in geen van beide groepen bereikt, maar was niet-significant langer in de placebogroep dan in de venetoclaxgroep (HR 1,19; p=0,39). De mediane progressievrije overleving was 23,4 maanden in de venetoclaxgroep versus 11,4 maanden in de placebogroep (HR 0,58; p=0,00026). De meest-gerapporteerde graad 3 of 4 adverse events waren trombocytopenie (26% in de venetoclaxgroep en 40% in de placebogroep) en neutropenie (30% versus 8%); graad 5 treatment-related adverse events werden gerapporteerd voor 2% versus 0.

De onderzoekers concluderen dat de PFS wel maar de OS niet significant beter was in de venetoclaxgroep dan in de placebogroep. Gebruik van venetoclax dient te worden vermeden in de algemene RRMM-populatie.

1.Kumar SK, Harrison SJ, Cavo M et al. Venetoclax or placebo in combination with bortezomib and dexamethasone in relapsed or refractory multiple myeloma (BELLINI): final overall survival results from a randomised, phase 3 study. Lancet Haematol 2025-00139-5

Summary: The multinational phase 3 BELLINI study found that among patients with RRMM after one to three previous lines of therapy, progression-free survival was better with venetoclax-bortezomib-dexamethasone compared with placebo-bortezomib-dexamethasone, whereas overall survival was worse in the venetoclax group than in the placebo group, indicating that venetoclax usage should be avoided in the general RRMM population.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Gebruik van signaaltransductieremmers als monotherapie voor maligniteiten leidt vaak tot resistentie vanwege de plasticiteit van intracellulaire signaalroutes. Combinatietherapie zou deze resistentie kunnen onderdrukken. De fase 1-studie FRAME, in vier centra in het Verenigd Koninkrijk heeft de combinatie van de RAF-MEK clamp avutometinib en de FAK-remmer defactinib voor patiënten met solide tumoren geëvalueerd. Prof. Udai Banerji (Institute of Cancer Research, Londen) en collega’s publiceren de studie in Nature Medicine.¹

De studie includeerde patiënten met laaggradig sereus ovariumcarcinoom (LGSOC; n=31), KRAS-gemuteerd niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC; n=32), en andere solide tumoren (n=27). Na de doserings-escalatiefase werd de aanbevolen fase 2-dosering bepaald op vier-weekse cycli van oraal avutometinib 3,2 mg eens per dag op twee dagen per week en oraal defactinib 200 mg tweemaal daags, in een drie-weken on en één-week off schema. De toxiciteiten van de behandeling waren manageable. Onder de patiënten met LGSOC was de objective response rate 42,3% (95%-bti 23,4-63,1) en de mediane progressievrije overleving 20,1 maanden (11,2-43,9). Onder patiënten met KRAS-gemuteerd NSCLC was de ORR 11,1% en de mediane PFS 3,5 maanden. Er waren geen responsen in de cohorten met andere solide tumoren.

De onderzoekers concluderen dat de studie het belang onderstreept van intermitterende doseringsschema’s bij het combineren van remmers van de MAPK- en FAK-routes, en antitumoractiviteit heeft laten zien van de combinatie van defactinib en avutometinib voor LGSOC, een tumor die relatief resistent is tegen chemotherapie.

1.Banerjee S, Krebs MG, Greystroke A et al. Defactinib with avutometinib in patients with solid tumors: the phase 1 FRAME trial. Nature Med 2025-03763-y

Summary: The multicenter phase 1 FRAME trial in the UK found antitumor activity of the combination of defactinib and avutometinib among patients with low-grade serous ovarian cancer, a tumor relatively resistant to chemotherapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Metastatisch thymuscarcinoom (mTC) is een agressieve maligniteit met beperkte behandelingsopties. De standaard eerstelijns behandeling is paclitaxel plus carboplatine, maar de werkzaamheid van deze behandeling is suboptimaal. Een retrospectieve real-world studie van Sun Yat-sen University Cancer Center (Guangzhou, China) heeft toevoeging van een anti-PD-1 antilichaam aan eerstelijns taxaan-platina (TP)-chemotherapie voor mTC geëvalieerd. Dr. Xue Hou en collega’s publiceren de studie in Clinical Lung Cancer.¹

De studie includeerde 107 mTC-patiënten, onder wie 47 eerstelijns anti-PD-1 plus TP kregen en 60 alleen eerstelijns TP kregen. Het primaire eindpunt van de studie was progressievrije overleving. De mediane PFS was 9,43 maanden in de TP+PD-1 groep versus 6,3 maanden in de TP-groep (HR 0,37; p<0,001), met vergelijkbare mediane overall survival in de twee groepen (52,3 versu 32,8 maanden; HR 0,44; p=0,080). Ook de objective response rate (44,7% versus 46,7%; p=0,880) en de disease control rate (97,9% versus 90,0%; p=0,085) verschilden niet significant tussen beide groepen. In multivariate analyse was toevoeging van anti-PD-1 antilichaam een onafhankelijke voorspeller van de PFS (HR 0,34; p=0,004). Treatment-related adverse events en immune-related adverse events in de TP+PD-L1 groep waren manageable.

De onderzoekers concluderen dat toevoeging van anti-PD-1 aan eerstelijns TP voor mTC resulteerde in significante verlenging van de PFS, met beheersbare toxiciteit.

1.Liu M, Zhao J, Liu Z et al. Efficacy and safety of first-line anti-PD-1 antibody combined with taxane-platinum alone in metastatic thymic carcinoma: a real-world retrospective study. Clin Lung Cancer 2025.06.10

Summary: A real-world retrospective study at Sun Yat-sen University Cancer Center (Guangzhou, China) found that the addition of anti-PD-1 antibodies to first-line taxane-platinum chemotherapy for metastatic thymic carcinoma significantly improved PFS, with manageable toxicity.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Behandeling met trastuzumab is geassocieerd met verhoogd risico van cardiotoxiciteit. Een retrospectieve studie onder alle overlevers van AYA mammacarcinoom in Kaiser Permanente Northern en Southern California heeft het risico van ontstaan van hypertensie na start van trastuzumab geïnventariseerd. Dr. Candice Sauder (University of California Davis Comprehensive Cancer Center, Sacramento) en collega’s publiceren de studie in Breast Cancer Research and Treatment.¹

De studie includeerde 2382 AYAs (leeftijd 15 tot 40 jaar) die tenminste twee jaar na de diagnose overleefd hadden. Onder deze overlevers hadden 33,0% trastuzumab gekregen. In de periode van twee tot en met vijf jaar na de diagnose was de cumulatieve incidentie van hypertensie 6,79% in de trastuzumabgroep en 7,85% in de niet-trastuzumabgroep (p=0,67). Ook in multivariate analyse was trastuzumab-behandeling niet geassocieerd met hypertensie (HR 1,01; 95%-bti 0,73-1,38). Factoren die geassocieerd waren met hoger risico van hypertensie waren leeftijd 35 tot 40 jaar (versus 15 tot 35 jaar), non-Hispanic Black of Asian ras/etniciteit (versus non-Hispanic White), overgewicht of obesitas (versus normaal gewicht of ondergewicht), roken, en endocriene therapie.

De onderzoekers concluderen dat trastuzumab-behandeling niet geassocieerd was met ontstaan van hypertensie onder overlevers van AYA mammacarcinoom.

1.Abrahăo R, Ruddy KJ, Laurent CA et al. Trastuzumab therapy and new-onset hypertension in adolescent and young adults with breast cancer. Breast Cancer Res Treat 2025-07760-0

Summary: A retrospective study among all female AYA breast cancer survivors between 2006 and 2020 in Kaiser Permanente Northern and Southern California found that treatment with trastuzumab was not associated with new-onset hypertension

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)