Oncologisch onderzoek.nl

Het drie-jaars overall surival percentage met systemisch gemcitabine plus cisplatine (gem-cis) voor tot de lever beperkt gevorderd intrahepatisch cholangiocarcinoom (iCCA) bedraagt ongeveer 3%. De Nederlandse multicenter fase 2-studie PUMP-2 heeft de combinatie van systemisch gem-cis met leverslagaderinfuuspomp (HAIP) floxuridine chemotherapie voor niet-resectabel tot de lever beperkt iCCA geëvalueerd. Prof. Bas Groot Koerkamp (Erasmus MC, Rotterdam) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 50 patiënten die een pomp geplaatst kregen, onder wie 48 die HAIP startten, gecombineerd met systemisch gem-cis in 37 patiënten die niet eerder gem-cis gekregen hadden. Tweeëntwintig patiënten (44%) hadden partiële respons en 42 patiënten (84%) hadden ziektecontrole na zes maanden. In vijf patiënten (10%) kon resectie uitgevoerd worden, onder wie één pathologisch complete respons had. De mediane OS was 22,3 maanden (95%-bti 19,7-35,9). Het OS-percentage na één jaar was 80,0%; significant beter (p<0,001) dan de 47% onder historische controles met alleen gem-cis. Het drie-jaars OS-percentage was 31,5% (95%-bti 20,4-48,6).

De onderzoekers concluderen dat combinatie van HAIP floxuridine en systemisch gem-cis voor niet-resectabel tot de lever beperkt iCCA resulteerde in significant betere één- en drie-jaars OS dan alleen gem-cis in historische controles.

1.Franssen S, Rousian M, Filipe WF et al. Hepatic arterial infusion pump chemotherapy in patients with unresectable intrahepatic cholangiocarcinoma – PUMP-2 trial. J Clin Oncol 2025-00923

Summary: The multicenter phase 2 PUMP-2 trial in The Netherlands found that combining hepatic artery infusion pump floxuridine chemotherapy with systemic gemcitabine-cisplatin for unresectable liver-confined intrahepatic cholangiocarcinoma resulted in superior OS compared to gemcitabine-cisplatin alone in historical controls.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Patiënten met early-onset niet-kleincellig longcarcinoom (eoNSCLC; gediagnostiseerd op de leeftijd van 18 tot en met 50 jaar) vormen een onderscheiden populatie. Een retrospectieve cohortstudie op basis van de SEER-database heeft determinanten van overleving en sociaal-demografische dispariteiten onder patiënten met eoNSCLC geïnventariseerd. Dr. Fatemeh Ardeshir-Larijani (Emory University, Atlanta GA) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

De studie includeerde 18.595 patiënten met een diagnose eoNSCLC tussen begin 2010 en eind 2021, onder wie 9929 (54,4%) met stadium IV ziekte bij diagnose. Het primaire eindpunt van de studie was overall survival. De figuur laat zien dat zowel leeftijd bij diagnose, huishoudinkomen, en rurale versus urbane residentie geassocieerd waren met OS. Factoren die in multivariate analyse geassocieerd waren met OS waren stadium IV-ziekte (HR 17,15; 95%-bti 15,28-19,96), levermetastasen (1,45; 1,35-1,54), laag huishoudinkomen (1,45; 1,33-1,58), squameus cellcarcinoom histologie (1,42; 1,33-1,51), en mannelijk geslacht (1,19; 1,14-1,25). Ook de tijd tussen diagnose en aanvang van de behandeling was van invloed op de OS.

De onderzoekers concluderen dat de meeste patiënten met eoNSCLC gediagnostiseerd werden in gevorderd stadium, en dat modificeerbare factoren waaronder huishoudinkomen, residentie, en tijd tussen diagnose en begin van de behandeling geassocieerd waren met OS.

1.Kar I, Vhora F, Zerdan MB et al. Survival determinants and sociodemographic disparities in early-onset non-mall cell lung cancer. JAMA Network Open 2025;8:e2537307

Summary: A retrospective cohort study using the SEER database found that most patients with early-onset NSCLC were diagnosed at advanced stages. Modifiable factors, including household income, residence, and time to treatment, were associated with survival outcomes.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Patiënten met HR+/HER2- metastatisch mammacarcinoom (mBC) in de leeftijd van 80 jaar en ouder zijn ondervertegenwoordigd in klinische studies zodat er relatief weinig evidentie is voor behandelkeuzen. Een multicenter retrospectieve studie in Italië heeft real-world uitkomsten met CDK4/6-remmers voor deze patiënten geïnventariseerd. Dr. Palma Fedele (Dario Camberlingo Ziekenhuis, Brindisi) en collega’s publiceren de studie Cancers.¹


Tussen begin 2020 en eind mei 2024 kregen in de zeven centra 80 patiënten in de leeftijd van 80 jaar of ouder CDK4/6-remmer gebaseerde therapie voor HR+/HER2- mBC. De mediane leeftijd was 83 jaar. Meer dan de helft (53,8%) hadden viscerale metastasen, en 41,0% hadden een score van 14 of lager op de G8-fragiliteitsschaal. Na het starten van de CDK4/6-remmer was de mediane progressievrije overleving 13 maanden (95%-bti 9,3-18,0) en de mediane overall survival 15 maanden (11,8-18,2). Neutropenie werd gezien in 58,8% (graad 3 of hoger in 25,0%), anemie in 12,5% (graad 3 of hoger in 2,5), asthenie in 16,2% (graad 3 of hoger in 5,0%), ALT/AST-verhoging in 8,8% (graad 3 of hoger in 1,2%), diarree in 3,8% (graad 3 of hoger 1,2%), en QTc-verlenging in 2,5% (graad 3 of hoger in 1,2%).

De onderzoekers concluderen dat CDK4/6-remmer gebaseerde therapie voor HR+/HER2- mBC in patiënten ouder dan 80 jaar feasible was, met uitkomsten en tolerabiliteit vergelijkbaar met wat is gezien in jongere patiënten.

1.Fedele P, Landriscina M, Moraca L et al. CDK4/6 inhibitors in patients aged 80 and older with HR+/HER- metastatic breast cancer: a real-world multicenter study. Cancers 2025;15:3302

Summary: A multicenter retrospective study in Italy found that CDK4/6 inhibitor-based therapy is feasible and effective in patients aged 80 years or older with HR+/HER2- metastatic breast cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Pulmonair sarcomatoïd carcinomen (PSCs) zijn agressieve tumoren die geassocieerd zijn met slechte prognose en slechts beperkte werkzaamheid van conventionele chemotherapie. De fase 2-studie KCSG LU-19-24 van Seoul National University in Zuid-Korea heeft de combinatie van durvalumab met doxorubicine en ifosfamide chemotherapie voor recidiverend of metastatisch PSC geëvalueerd. Prof. Bhumsuk Keam en collega’s publiceren de studie in Clinical Lung Cancer.¹

De studie includeerde 20 patiënten (mediane leeftijd 63,5 jaar; 25% vrouwen) die vier drie-weekse cycli kregen van durvalumab plus doxorubicine-ifosfamide met mesna, gevolgd door durvalumab monotherapie tot ziekteprogressie of niet-acceptabele toxiciteit, of gedurende twaalf maanden. Het primaire eindpunt was objective response rate. De figuur laat zien dat de ORR 35,0% bedroeg (95%-bti 17,7-55,8). De mediane duur van respons was 5,3 maanden (95%-bti 1,7-NE), de mediane progressievrije overleving was 4,8 maanden (2,0-6,5), en de mediane overall survival was 9,4 maanden (5,5-26,8). Adverse events werden gezien in negentien patiënten (95%), en ernstige AEs in tien (50%).

De onderzoekers concluderen dat de combinatie van durvalumab, doxorubicine, en ifosfamide werkzaam was onder patiënten met recidiverend of metastatisch PSC.

1.Kim M, Youk J, Kim TM et al. A phase II study of durvalumab, doxorubicin, and ifosfamide in recurrent and/or metastatic pulmonary sarcomatoid carcinoma (KSCG LU 19-24). Clin Lung Cancer 2025.10.003

Summary: A phase 2 trial trial at Seoul National University (South Korea) found activity of the combination of durvalumab plus doxorubicin and ifosfamide for recurrent/metastatic pulmonary sarcomatoid carcinoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Personen met het syndroom van Lynch (LS) ontwikkelen voornamelijk mismatch repair-deficient/microsatellite-unstable (MMR-D/MSI-H) maligniteiten, waarvoor immuuntherapie kan leiden tot lange-termijn ziektecontrole, zelfs in de metastatische setting, hetgeen resulteerde in FDA-goedkeuring van pembrolizumab voor alle gevallen van gevorderde MMR-D/MSI-H maligniteit. Een retrospectieve cohortstudie van Dana-Farber Cancer Institute (Boston MA) heeft doodsoorzaken onder personen met LS in het tijdperk van immuuntherapie geïnventariseerd. Dr. Matthew Yurgelun en collega’s publiceren de studie in JCO Precision Oncology.¹

De studie includeerde 54 personen met LS die tussen 30 mei 2017 en 20 december 2024 in het instituut werden gezien en overleden waren op het moment van de nu gepubliceerde analyse (mediane leeftijd bij overlijden 64 jaar; IQR 51-75). De figuur toont de leeftijd bij diagnose van de terminale maligniteit voor de verschillende LS-genen. Onder deze patiënten waren 44 overleden aan een maligniteit of complicaties/toxiciteiten van de behandeling daarvan. Negentien van deze 44 patiënten (43%) overleden aan een MMR-proficiënte/MS-stabiele maligniteit (vijf aan pancreascarcinoom en vier aan colorectaalcarcinoom) en twintig van 44 patiënten (46%) overleden aan een MMR-D/MSI-H maligniteit (zes aan colorectaalcarcinoom en vier aan pancreascarcinoom) terwijl de vijf overige patiënten (11%) overleden aan een maligniteit met onbekende MMR/MSI-status. Onder de twintig patiënten die overleden aan MMR-D/MSI-H maligniteit hadden veertien (70%) ziekteprogressie op immuuntherapie, overleden twee (10%) aan toxiciteit van immuuntherapie, en drie (15%) aan andere complicaties van de behandeling.

De onderzoekers concluderen dat onder personen met LS MMR-proficiënte/MS-stabiele maligniteiten frequente oorzaken van overlijden waren , evenals MMR-D/MSI-H maligniteiten met resistentie tegen immuuntherapie.

1.Maoz A, Biller L. Giannakis M et al. Causes of death among individuals with Lynch syndrome in the immunotherapy area. JCO Precision Oncol 2025-00700

Summary: A retrospective study at Dana-Farber Cancer Institute (Boston, MA) found that MMR-proficient/MS-stable cancers were frequent causes of death among individuals with Lynch syndrome, as were MMR-D/MSI-H cancers resistant to immunotherapy and treatment-associated toxicities.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De behandeling van niet-kleincellig longcarcinoom in patiënten met interstitiële longziekte (ILD) vormt een uitdaging. De patiënten zijn over het algemeen geen geschikte kandidaten voor chirurgie vanwege een slechte longfunctie. Een retrospectieve cohortstudie van Mayo Clinic (Rochester MN) heeft intensiteits-gemoduleerde protontherapie (IMPT) voor deze patiënten geëvalueerd. Dr. Dawn Owen en collega’s publiceren de studie in Lung Cancer.¹

De studie includeerde 33 patiënten, onder wie 54% met stadium I of II ziekte en 46% met stadium III of IVA ziekte. De mediane overall survival na IMPT was 1,8 jaar. De cumulatieve incidentie van lokaal recidief was 21,8% na twee jaar en de cumulatieve incidentie van afstandsrecidief was 36,5% na twee jaar. De cumulatieve incidentie van graad 2 of 3 stralingspneumonitis was 23,5% na twaalf maanden (geen graad 4 of 5 gebeurtenissen). Groter tumorvolume was geassocieerd met slechter overall survival en hogere incidentie van recidief.

De onderzoekers concluderen dat IMPT een veilige en effectieve behandeling is voor NSCLC in patiënten met ILD.

1.Roden RT, Harmsen WS, Breen WG et al. Safety and outcomes of intensity modulated proton therapy in patients with non small cell lung cancer with interstitial lung disease. Lung Cancer 2025.108789

Summary: A retrospective study at the Mayo Clinic (Rochester, MN) found that intensity modulated proton therapy is a safe and effective treatment option for NSCLC in patients with interstitial lung disease.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De standaard-behandeling voor niet-resectabel lokaal-gevorderd niet-kleincellig longcarcinoom (LA-NSCLC) is chemoradiotherapie gevolgd door durvalumab. De multicenter fase 2-studie Evolution in Japan heeft een radiotherapie-vrij regime van pembrolizumab plus chemotherapie als eerstelijns behandeling voor niet-resectabel LA-NSCLC met PD-L1 tumor proportion score 50% of hoger geëvalueerd. Dr. Akito Hata (Kobe Minimally Invasive Cancer Center) en collega’s publiceren de studie in The Lancet Oncology.¹



Evolution, uitgevoerd in negen centra, includeerde volwassen patiënten (in Japan 20 jaar of ouder) met niet-eerder systemisch behandeld LA-NSCLC met PD-L1 TPS 50% of hoger en een ECOG performance status 0 of 1. De patiënten kregen vier drie-weekse cycli pembrolizumab plus platina-gebaseerde chemotherapie als inductietherapie gevolgd door pembrolizumab met of zonder pemetrexed onderhoudstherapie gedurende ten hoogste twee jaar. Het primaire eindpunt was twee-jaars progressievrij-overlevingspercentage.

De studie includeerde 21 patiënten (mediane leeftijd 73 jaar; IQR 68-80; 76% mannen). Achttien patiënten (86%) voltooiden de inductietherapie; tien patiënten (48%) voltooiden ook de onderhoudstherapie. De mediane duur van follow-up was 32,5 maanden. Het twee-jaars PFS-percentage was 67% (90%-bti 46-83). De meest-gerapporteerde graad 3 of hoger adverse events waren neutropenie (38% van de patiënten), leukopenie (19%), en pneumonie (14%). Ernstige AEs werden gerapporteerd voor 33%; geen van de patiënten overleed aan met de behandeling samenhangende oorzaken.

De onderzoekers concluderen dat een radiotherapie-vrij regime van pembrolizumab plus chemotherapie een feasible en veelbelovende behandeling kan zijn voor niet-resectabel LA-NSCLC met TPS 50% of hoger.

1.Hata A, Ninomaru T, Okada H et al. Radiotherapy-free pembrolizumab combined with chemotherapy for locally advanced non-small-cell lung cancer with PD-L1 tumor proportion score of 50% or higher (Evolution trial): a multicentre, single-arm, phase 2 study. Lancet Oncol 2025-00462-0

Summary: The multicenter phase 2 Evolution trial in Japan found that pembrolizumab plus chemotherapy, without radiotherapy, might provide a feasible and promising alternative treatment strategy for patients with unresectable locally advanced NSCLC with a PD-L1 TPS of 50% or higher.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Patiënten met myelodysplastisch syndroom met excess blasten (MDS-EB) hebben een slechte prognose. Preklinische studies hebben laten zien dat MDS-EB stamcellen afhankelijk zijn van eiwitsynthese. Een fase 1-2 studie van de University of Colorado in Aurora heeft de combinatie van de eiwitsyntheseremmer omacetaxine mepesuccinaat en het hypomethylerende agens azacitidine (oma-aza) voor patiënten met niet-eerder behandeld MDS-EB geëvalueerd. Dr. Daniel Pollyea en collega’s publiceren de studie in eClinical Medicine.¹

De studie includeerde 24 patiënten die vier-weekse cycli kregen van aza 75 mg/m² eens per dag en oma tweemaal daags op dagen één tot en met zeven in oplopende doseringen van 0,5 tot 1,25 mg/m². In fase 1, met negen patiënten, werden als doserings-limiterende toxiciteiten hypoxie, respiratoir falen, gastro-intestinale bloeding, en jicht gezien. De hoogst-verdragen dosering was oma 0,5 mg/m². Met deze dosering in combinatie met aza waren de adverse events trombocytopenie, anemie, neutropenie, en febriele neutropenie. De overall response rate was 54% met complete respons in 17%. Tien patiënten ondergingen allogene stamceltransplantatie. De mediane duur van follow-up was 3,5 jaar. De mediane duur van respons was 719 dagen, en de mediane progressievrije overleving en overall survival waren 92 dagen respectievelijk 1,5 jaar.

De onderzoekers concluderen dat de combinatie-oma-aza nadere bestudering verdient in patiënten met MDS-EB.

1.Pollyea DA, Stevens BM, Abbott D et al. Omacetaxine and azacitidine for untreated patients with myelodysplastic syndromes and excess blasts: a phase I/II clinical trial. eClinMed 2025.103546

Summary: A phase 1-2 trial at the University of Colorado (Aurora) found that the combination of the protein synthesis inhibitor omacetaxine mepesuccinate with the hypomethylating agent azacitidine had efficacy among previously untreated patients with myelodysplastic syndromes with excess blasts.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)