Oncologisch onderzoek.nl

Er is geen duidelijkheid over de noodzaak van axillary lymph node dissection (ALND) in patiënten met klinisch kliernegatief mammacarcinoom en schildwachtklier (SLN)-metastasen. De multinationale fase 3-noninferioriteitsstudie SENOMAC heeft de veiligheid van achterwege laten van ALND in deze patiënten geëvalueerd. Dr. Jana de Boniface (Karolinska Instituut, Stockholm) en collega’s publiceren resultaten voor het eindpunt recidiefvrije overleving (RFS) in de studie in The New England Journal of Medicine.¹



SENOMAC, uitgevoerd in vijf landen, includeerde patiënten met klinisch kliernegatief T1 tot en met T3 mammacarcinoom met één of twee SLN-macrometastasen (meer dan 2 mm in grootste diameter). De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar ALND (n=1205) of alleen SLN-biopsie (SLNB; n=1335). Radiotherapie inclusief nodal target volumes werd gegevens aan 88,4% van de ALND-patiënten en 89,9% van de SLNB-patiënten. De mediane duur van follow-up was 46,8 maanden. Recidief of overlijden werd gezien in 191 patiënten in de twee groepen tezamen. De figuur laat zien dat het vijf-jaars RFS-percentage 89,7% (95%-bti 87,5-91,9) was in de SLNB-groep en 88,7% (86,3-91,1) in de ALND-groep.

De onderzoekers concluderen dat alleen SLNB resulteerde in niet-slechtere RFS vergeleken met ALND onder patiënten met klinisch kliernegatief mammacarcinoom met SLN-macrometastasen, van wie de meerderheid nodale radiotherapie kregen (quick take video summary).

1.De Boniface J, Filtenborg Tvedskov T, Rydén L et al. Omitting axillary dissection in breast cancer with sentinel-node metastases. N Engl J Med 2024;390:1163-1175

Summary: The multinational noninferiority phase 3 SENOMAC trial found that omission of complete axillary lymph node dissection was noninferior to more extensive surgery in patients with clinically node-negative breast cancer who had sentinel-node macrometastases, most of whom received nodal radiation therapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De werkzaamheid van tweedelijns chemotherapie voor gevorderd adenocarcinoom van maag of slokdarm-maagovergang (G/GEJ-adenocarcinoom) is beperkt. De gerandomiseerde niet-comparatieve fase 2-studie PRODIGE 59-FFCD 1707-DURIGAST in 37 centra in Frankrijk heeft de combinatie van tweedelijns FOLFIRI plus durvalumab (anti-PD-L1) met of zonder tremelimumab (anti-CTLA-4) voor gevorderd G/GEJ-adenocarcinoom geëvalueerd. Prof. David Tougeron (Centre Hospitalier Universitaire de Poitiers) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde 96 patiënten (28 vrouwen) met gevorderd G/GEJ-adenocarcinoom en progressie na eerstelijns platina-gebaseerde chemotherapie. De mediane leeftijd was 59,7 jaar, 53,3% van de patiënten hadden GEJ-tumoren. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar FOLFIRI plus durvalumab (FD-groep; n=48) of FOLFIRI plus durvalumab plus tremelimumab (FDT-groep; n=48). Het primaire eindpunt van de studie was progressievrije overleving na vier maanden. De vier-maands PFS-percentages waren 44,7% in de FD-groep en 55,6% in de FDT-groep, waarmee niet voldaan werd aan de vooraf-gespecificeerde criteria voor werkzaamheid. De objective response rates waren 34,7% met FD en 37,7% met FDT; de mediane progressievrije overleving was 3,8 en 5,4 maanden; en de mediane overall survival was 13,2 maanden en 9,5 maanden. Ziektecontrole na een jaar werd gezien in 14,9% en 24,4%. Graad 3 of 4 treatment-related adverse events werden gezien in 47,8% van de patiënten in beide armen.

De onderzoekers concluderen dat combinatie van FOLFIRI met immuuncheckpointremmers als tweedelijns behandeling voor gevorderd G/GEJ-adenocarcinoom een acceptabel veiligheidsprofiel had maar slechts in een subgroep van patiënten antitumoractiviteit had (visual abstract).

1.Tougeron D, Dahan L, Evesque L et al. FOLFIRI plus durvalumab with or without tremelimumab in second-line treatment of advanced gastric or gastroesophageal junction adenocarcinoma. The PRODRIGE 59-FFCD 1707-DURIGAST randomized clinical trial. JAMA Oncol 2024.0207

Summary: The multicenter phase 2 DURIGAST trial in France found that the combination of FOLFIRI with immune checkpoint inhibitors as second-line treatment for advanced G/GEJ adenocarcinoma had acceptable safety but had antitumor activity only in a subgroup of patients.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is geen duidelijkheid over de optimale behandeling van lokaal-gevorderd squameus celcarcinoom van de vulva in patiënten die niet in aanmerking komen voor chirurgie. De multicenter fase-2 NRG Oncology/GOG Study 279 in de Verenigde Staten heeft de combinatie van cisplatine en gemcitabine met intensiteit-gemoduleerde radiotherapie (IMRT) voor deze patiënten geëvalueerd. Dr. Neil Horowitz (Dana-Farber Cancer Institute, Boston MA) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 57 patiënten, van wie 52 evalueerbaar waren. De mediane leeftijd was 58 jaar (range 25-58). Veertig patiënten (77%) hadden stadium II of III ziekte. De patiënten kregen 64 Gy IMRT naar de vulva en 50-64 Gy naar de liezen en lage pelvis, in combinatie met cisplatine 40 mg/m² en gemcitabine 50 g/m² eens per week tijdens de radiotherapie. Het mediane aantal chemotherapiecycli was 6 (range 1-8). Het primaire eindpunt was complete pathologische respons (CPR). CPR werd gezien in 38 patiënten (73%; 90%-bti 61-83). Het 12-maands progressievrije-overlevingspercentage was 74% (90%-bti 62,2-82,7) en het 24-maands overall survival percentage was 70% (57-79). De meest-gerapporteerde graad 3 of 4 adverse events waren hematologische toxiciteit en stralingsdermatitis. Er was één graad 5 gebeurtenis die waarschijnlijk niet samenhing met de behandeling.

De onderzoekers concluderen dat wekelijks cisplatine en gemcitabine in combinatie met IMRT activiteit had voor lokaal-gevorderd vulvacarcinoom in patiënten die niet in aanmerking kwamen voor chirurgie.

1.Horowitz NS, Deng W, Peterson I et al. Phase II trial of cisplatin, gemcitabine, and intensity-modulated radiation therapy for locally advanced vulvar squamous cell carcinoma: NRG Oncology/GOG Study 279. J Clin Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: A multicenter phase 2 trial in the USA found activity of cisplatin plus gemcitabine in combination with IMRT for patients with locally advanced vulvar cancer not amenable to surgery.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is behoefte aan een veilige methode voor de-escalatie van gebruik van chemotherapie voor patiënten met HER2-positief vroeg-stadium mammacarcinoom (EBC). De multinationale fase 2-studie PHERGain heeft een ¹⁸F-FDG PET-gebaseerde pathologisch complete respons (pCR)-aangepaste strategie geëvalueerd voor het beoordelen van de mogelijkheid om chemotherapie achterwege te laten. Prof. Antonio Llombart-Cussac en collega’s publiceren de studie in The Lancet.¹

PHERGain werd uitgevoerd in 45 centra in zeven Europese landen. De studie includeerde patiënten met centraal-bevestigd HER2-positief stadium I-IIIA invasief operabel EBC met tenminste één PET-evalueerbare lesie. De patiënten werden gestratificeerd voor hormoonreceptorstatus 1:4 gerandomiseerd naar twee groepen. Patiënten in groep A kregen drie-weekse cycli docetaxel, carboplatine, trastuzumab, en pertuzumab (TCHP) . Patiënten in groep B kregen drie-weekse cycli van trastuzumab plus pertuzumab met of zonder endocriene therapie. Voor aanvang van de behandeling en na twee cycli werden PET-scans uitgevoerd. Patiënten in groep B die PET-responders waren zetten trastuzumab plus pertuzumab met of zonder endocriene therapie voort voor nog zes cycli. Patiënten in groep B zonder PET-respons kregen zes cycli TCHP. Na de chirurgie kregen PET-responders in groep B die geen pCR hadden zes cycli TCHP, en alle patiënten kregen ten hoogste achttien cycli trastuzumab en pertuzumab. Primaire eindpunten waren pCR in PET-responders na twee cycli in groep B (reeds gepubliceerd) en percentage patiënten zonder invasieve ziekte (iDFS) na drie jaar in groep B.

Groep A bestond uit 71 patiënten en groep B uit 285, van wie 89% respectievelijk 94% chirurgie ondergingen. Op het moment van de nu gepubliceerde analyse was de mediane duur van follow-up 43,3 maanden (range 0,0-63,0). Het drie-jaars invasieve-ziektevrije percentage in groep B was 94,8% (95%-bti 91,4-97,1), waarmee het primaire eindpunt bereikt werd. Er waren geen nieuwe veiligheidssignalen. Graad 3 of hoger treatment-related adverse events werden gezien in 62% van de patiënten in groep A versus 33% van de patiënten in groep B; serious adverse events werden gezien in 28% respectievelijk 14%. Groep B PET-responders met pCR hadden de laagste incidentie van graad 3 of hoger TRAEs (1%) zonder enige SAEs.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met HER2-positief EBC, een PET-gebaseerde pCR-aangepaste strategie geassocieerd was met uitstekende drie-jaars iDFS. De strategie identificeerde ongeveer één op de drie patiënten met HER2-positief EBC die veilig chemotherapie achterwege konden laten.

1.Pérez-Garcia JM, Cortés J, Ruiz-Borrego M et al. 3-year invasive disease-free survival with chemotherapy de-escalation using an ¹⁸F-FDG-PET-based, pathological complete response-adapted strategy in HER2-positive early breast cancer (PHERGain): a randomised, open-label, phase 2 trial. Lancet 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 2 PHERGain trial found that among HER2-positive EBC patients, a PET-based, pCR-adapted strategy was associated with an excellent 3-year invasive disease-free survival rate. This strategy identified about a third of patients who had HER2-positive EBC who could safely omit chemotherapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Geselecteerde patiënten met levercelcarcinoom (HCC) met portal vein tumor thrombus (PVTT) kunnen baat hebben bij chirurgische resectie, en postoperatieve adjuvante therapie zou de incidentie van recidief kunnen verlagen. Een fase 3-studie in vijf centra in China heeft toevoeging van transarteriële chemo-embolisatie (TACE) aan adjuvant sorafenib voor deze patiënten geëvalueerd. Prof. Ming Kuang (Sun Yat-sen Universiteit, Guangzhou) en collega’s publiceren de studie in JAMA Surgery.¹

De studie includeerde 158 HCC-patiënten met PVTT (mediane leeftijd 54 jaar; IQR 43-61; 88,6% mannen), die na chirurgie 1:1 werden gerandomiseerd naar oraal sorafenib 400 mg tweemaal daags (begonnen binnen drie dagen na randomisatie) met of zonder TACE (uitgevoerd één dag na de start van sorafenib). Het primaire eindpunt was recidiefvrije overleving. De mediane follow-up was 28,4 maanden. De mediane RFS was significant langer in de TACE plus sorafenib-groep dan in de alleen-sorafenibgroep: 16,8 versus 12,6 maanden (HR 0,57; p=0,002). Ook de mediane overall survival was langer in de TACE plus sorafenib-groep dan in de alleen-sorafenibgroep: 30,4 versus 22,5 maanden (HR 0,57; p=0,02). De meest-waargenomen graad 3 of 4 adverse event was hand-voetsyndroom (29,1% in de TACE plus sorafenib-groep versus 30,4% in de alleen-sorafenibgroep). Geen van de patiënten had een graad 5 AE.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met HCC en preoperatieve PVTT toevoeging van TACE aan adjuvant sorafenib resulteerde in significante verlenging van RFS en OS, en goed verdragen werd (visual abstract).

1.Peng Z, Fan W, Liu Z et al. Adjuvant transarterial chemoembolization with sorafenib for portal vein tumor thrombus. A randomized clinical trial. JAMA Surg 2024.0506

Summary: A multicenter phase 3 trial in China found that among patients with hepatocellular carcinoma and preoperative portal vein tumor thrombus, addition of transarterial chemoembolization to postoperative sorafenib was associated with significant improvement of recurrence-free and overall survival, and was well tolerated.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Het is niet duidelijk of de combinatie van tucatinib met trastuzumab en capecitabine (TTC) werkzaam is onder patiënten met HER2-positief metastatisch mammacarcinoom (mBC) die eerder trastuzumab deruxtecan (T-DXd) gekregen hebben. Een retrospectieve cohortstudie in twaalf centra in Frankrijk heeft uitkomsten van deze patiënten met TTC geïnventariseerd. Dr. Jean-Sébastien Frenel (Institut de Cancérologie de l’Ouest, Nantes) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

De studie includeerde 101 mBC-patiënten die tussen 1 augustus 2020 en eind 2022 in de twaalf centra behandeld werden. De mediane leeftijd was 56 jaar (range 31-85). Het mediane aantal eerdere lijnen van behandeling voor mBC op het moment van start van TTC was 4 (range 2-15), inclusief trastuzumab en/of pertuzumab in 81,2% en ado-trastuzumab-emtansine in 93,1%. De mediane duur van T-DXd behandeling was 8,9 maanden (range 1,4-25,8) en 81,2% had ziekteprogressie tijdens T-DXd behandeling terwijl 17,8% T-DXd gediscontinueerd had wegens toxiciteit en 1% om andere redenen. TTC was de derde- of vierdelijns behandeling in 36,6% en was de onmiddellijke lijn van behandeling na T-DXd in 85,1%. De mediane progressievrije overleving met TTC was 4,7 maanden (95%-bti 3,9-5,6), de mediane tijd tot volgende behandeling was 5,2 maanden (4,5-7,0), en de mediane overall survival was 13,4 maanden (11,1-NR). Onder de zestien patiënten met actieve hersenmetastasen was de mediane PFS 4,7 maanden (95%-bti 3,0-7,3), de mediane TTNT 5,6 maanden (4,4-NR), en de mediane OS 12,4 maanden (8,3-NR).

De onderzoekers concluderen dat TTC activiteit had onder patiënten met HER2-positief mBC die eerder T-DXd hadden gekregen, inclusief patiënten met actieve hersenmetastasen.

1.Frenel J-S, Zeghondy J, Guérin-Charbonnel C et al. Tucatinib combination treatment after trastuzumab-deruxtecan in patients with ERBB2-positive metastatic breast cancer. JAMA Network Open 2024;7:e244435

Summary: A retrospective cohort study at 12 French centers found that clinically meaningful activity of the combination of tucatinib with trastuzumab and capecitabine among patients with metastatic breast cancer who were previously treated with trastuzumab deruxtecan, including patients with brain metastasis.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is geen duidelijkheid over de waarde van neoadjuvante chemotherapie voor coloncarcinoom. De multicenter fase 3-studie OPTICAL in China heeft drie maanden neoadjuvant mFOLFOX6 of CAPOX voor lokaal-gevorderd coloncarcinoom vergeleken met upfront chirurgie. Dr. Yanhong Deng (Sun Yat-sen Universiteit, Guangzhou) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 744 patiënten die werden gerandomiseerd naar preoperatief zes cycli mFOLFOX6 of vier cycli CAPOX, gevolgd door chirurgie en adjuvante chemotherapie (NAC-groep; n=371) of onmiddellijke chirurgie gevolg door adjuvante chemotherapie (controlegroep; n=374). Het primaire eindpunt was drie-jaars ziektevrije overleving.

De mediane follow-up was 48,0 maanden (IQR 46,0-50,1). De driejaars DFS-percentages waren 82,1% in de NAC-groep versus 77,5% in de controlegroep (HR 0,74; 95%-bti 0,54-1,03). R0-resectie werd in beide groepen uitgevoerd in 98% van de patiënten die chirurgie ondergingen. Pathologisch complete respons in de NAC-groep was 7%. Vergeleken met de controlegroep had de NAC-groep een significant lager percentage pT3-4 tumoren (94% versus 77%), lymfeklier metastase (pN1-2 46% versus 31%), en potentieel betere overall survival (sHR 0,44; 95%-bti 0,25-0,77).

De onderzoekers concluderen dat neoadjuvante chemotherapie vergeleken met upfront chirurgie niet resulteerde in significant DFS-profijt, maar wel veilig was en resulteerde in substantiële pathologische downstaging.

1.Hu H, Zhang J, Li Y et al. Neoadjuvant chemotherapy with oxaliplatin and fluoropyrimidine versus upfront surgery for locally advanced colon cancer: the randomized, phase III OPTICAL trial. J Clin Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: The multicenter phase 3 OPTICAL trial in China found that among patients with locally advanced colon cancer, neoadjuvant chemotherapy with mFOLFOX6 or CAPOX did not results in significant DFS benefit compared with upfront surgery. However, the neoadjuvant approach was safe and resulted in substantial pathologic downstaging.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Het is denkbaar dat zorgdragen voor een kind met een maligniteit een ongunstige impact heeft op de mentale gezondheid van ouders. Een cross-sectionele studie in de Verenigde Staten heeft gebruik van mentale gezondheidszorg door ouders van kinderen met maligniteiten geïnventariseerd. Dr. Xu Ji (Emory University, Alanta GA) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

In een grote verzekerings-database over de periode begin 2010 to eind 2018 identificeerden de onderzoekers particulier verzekerde gezinnen van 4837 kinderen met een diagnose van een maligniteit voor de leeftijd 22 jaar (4210 moeders en 4016 vaders) en 24.185 gezinnen zonder kinderen met een maligniteit (21.444 moeders en 19.951 vaders). De meeste ouders waren in de leeftijd van 35 tot 55 jaar (76,5% versus 73,6% in de gezinnen met respectievelijk zonder een kind met een maligniteit). De figuur laat zien dat de waarschijnlijkheid van gebruik van de mentale gezondheidszorg door tenminste één van de ouders significant hoger was in de gezinnen met dan in de gezinnen zonder een kind met een maligniteit. De verschillen tussen beide groepen gezinnen waren groter onder moeders dan onder vaders.

De onderzoekers concluderen dat deze resultaten bevestigen dat zorgdragen voor een kind met een maligniteit geassocieerd is met verhoogd gebruik van mentale gezondheidszorg.

1.Hu X, Grosse SD, Han X et al. Mental health care utilization among parents of children with cancer. JAMA Network Open 2024;7:e244531

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)