Stereotactische
radiochirurgie (SRS) is een niet-invasieve behandeling voor tumoren van de
sinus cavernosus (SC). Een retrospectieve cohortstudie in het ziekenhuis van de
Universiteit van Tokio heeft lange-termijn uitkomsten van SRS voor benigne SC-tumoren
geïnventariseerd. Prof. Nobuhito Saito en collega’s publiceren de studie in het Journal of Neuro-Oncology.1De studie includeerde 113 patiënten met benigne SC-tumoren, die tussen begin 1990 en eind 2018 SRS ondergingen. De mediane post-SRS follow-up was 77 maanden (IQR 39-177). Het progressievrije-overlevingspercentage was 97% na vijf jaar, 89% na tien jaar, en 87% na vijftien jaar. Onder de patiënten met meningioom (n=91) was het PFS-percentage 96% na vijf jaar en 87% na tien jaar; onder patiënten met andere typen tumoren was het PFS-percentage 100% na tien jaar. In 35 patiënten (27%) werd verbetering van het functioneren van de nervus cranialis gezien terwijl verslechtering van dit functioneren werd gezien in 11 patiënten (10%).
De onderzoekers concluderen dat SRS voor SC-tumoren resulteerde in goede tumorcontrole en acceptabele lange-termijn uitkomsten.
1.Umekawa M, Shinya Y, Hasegawa H et al. Long-term outcomes of stereotactic radiosurgery for skull base tumors involving the cavernous sinus. J Neuro-Oncol 2022; epub ahead of print
Summary: A retrospective cohort study at Tokyo University Hospital found that stereotactic radiosurgery provided good tumor control and acceptable long-term outcome with sufficient preservation of cranial nerve function in patients with benign caversous sinus tumors.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Er is geen
consensus over de synergie tussen EGFR-TKIs en metformine voor gevorderd
longadenocarcinoom omdat fase 2-studies conflicterende resultaten hebben laten
zien. Er zijn verscheidene oorzaken geopperd voor dit gebrek aan consistentie,
waaronder interstudie verschillen in patiëntkenmerken en dosering van
metformine. Een nog niet geëvalueerde factor is de mogelijkheid dat het profijt
van metformine afhankelijk is van body mass index van de patiënt. Een post-hoc
secundaire analyse van een prospectieve fase 2-studie heeft deze optie
onderzocht. Dr. Oscar Arrieta (Instituto Nacional de Cancerologia, Mexico) en
collega’s publiceren de 
Blokkade van
PD-1 kan tumorregressie induceren in patiënten met gevorderd squameus
celcarcinoom van de slokdarm (ESCC), maar er is geen duidelijkheid over de
werkzaamheid van neoadjuvante PD-1 blokkade in patiënten met resectabel ESCC.
Een pilot-studie van Sun Yat-sen Universiteit (Guangzhou, China) heeft neoadjuvant
camrelizumab plus chemotherapie voor stadium II of III ESCC geëvalueerd. Prof.
Chao Cheng en collega’s publiceren de 
Matched sibling donors (MSDs) worden
geprefereerd voor allogene hematopoïetische celtransplantatie (alloHCT) in
myelodysplastisch syndroom. Het is echter niet duidelijk of oudere MSDs
geassocieerd zijn met betere uitkomsten van alloHCT vergeleken met jongere
HLA-gematchte niet-verwante donoren (MUDs). Een retrospectieve cohortstudie op
basis van de database van het Center for
International Blood and Marrow Tranplant Research heeft
transplantatie-uitkomsten met oudere MSDs versus jongere MUDs vergeleken. Dr.
Guru Murthy (Medical College of Wisconsin, Milwaukee) en collega’s publiceren
de 
Overlevers
van mammacarcinoom (BC) hebben een verhoogd risico van cardiovasculaire ziekte,
maar de incidentie van de cardiometabole risicofactoren diabetes en hypertensie
in BC-overlevers is niet goed bekend. De Pathways Heart Study is een
prospectieve studie van Kaiser Permanente Northern California (Oakland) die de incidentie
van cardiometabole risicofactoren in BC-overlevers heeft geïnventariseerd. Dr.
Marilyn Kwan en collega’s publiceren de 
Capecitabine,
een orale prodrug van fluorouracil, is goedgekeurd voor de behandeling van
gevorderd mammacarcinoom, maar niet voor behandeling in de adjuvante setting.
De gerandomiseerde fase 3 Finland Capecitabine Trial (in Finland en Zweden)
evalueerde toevoeging van capecitabine aan een adjuvant chemotherapieregime. Prof.
Heikki Joensuu (Universiteit van Helsinki) en collega’s 
Recidief na
allogene hematopoïetisch celtransplantatie (alloHCT) is de belangrijkste
oorzaak van transplantatiefalen in patiënten met Philadelphia-positief (Ph+)
acute lymfoblastische leukemie (ALL). In andere hematologische maligniteiten
hebben therapeutische vorderingen geresulteerd in significante verbetering van
de overleving van patiënten met recidief na transplantatie. Een analyse van
uitkomsten patiënten van centra van de European
Society for Blood and Marrow Transplantation (EBMT) heeft de twintig-jaar
trend in overleving van volwassen patiënten met recidief van Ph+ ALL
na alloHCT onderzocht. Prof.
Ali Bazarbachi (American University of Beirut, Libanon) en collega’s publiceren
de 
In
verscheidene typen maligniteiten is synergie gezien van immuuncheckpointremmers
(ICIs) met oxaliplatine-gebaseerde chemotherapie. De fase 3-studie ATTRACTION-4
evalueerde toevoegen van nivolumab aan eerstelijns chemotherapie voor
HER2-negatief niet-resectabel gevorderd of recidiverend carcinoom van maag of
maag-slokdarmovergang (G/GEJ-carcinoom). Dr. Narikazu Boku (National Cancer Center Hospital, Tokio) en collega’s
publiceren de 
