Systemische
tweede- en derdelijns behandelingen voor maligne pleuraal mesothelioom (MPM)
resulteren gewoonlijk in een mediane progressievrije overleving korter dan twee
maanden. Lurbinectedine is een remmer van de oncogeentranscriptie. Een fase 2-studie
in negen centra in Zwitserland en Italië heeft de werkzaamheid van
lurbinectedine monotherapie als tweede- of derdelijns behandeling voor
progressief MPM geïnventariseerd. Dr. Yannis Metaxas (Kantonsspital Graubünden,
Chur) en collega’s publiceren de studie online in Annals of Oncology.1De studie includeerde 42 patiënten met progressie na eerstelijns platina-pemetrexed chemotherapie met (n=10; 24%) of zonder (n=32; 76%) tweedelijns immuuntherapie. Veertien patiënten (33%) hadden progressie binnen zes maanden na start van de eerstelijns chemotherapie. De histologie was epithelioïd in 33 patiënten, sarcomatoïd in vijf, en bifasisch in vier. De patiënten kregen intraveneus lurbinectedine 3,2 mg/m2 iedere drie weken tot progressie of niet-acceptabele toxiciteit optrad. Complete respons werd gezien in één patiënt, en partiële respons ook in één patiënt, terwijl er twintig patiënten waren met stabiele ziekte gedurende 6,6 maanden.
Geprespecifieerd criterium voor werkzaamheid van de behandeling was progressievrije overleving na twaalf weken in tenminste 21 patiënten. De PFS12wks kwam uit op 22 patiënten (52,4%) waarmee voldaan werd aan het criterium voor werkzaamheid. De mediane PFS was 4,1 maanden, en de mediane overall survival was 11,1 maanden. Er waren geen significante verschillen in PFS12wks, mPFS, en mOS tussen groepen patiënten met epithelioïde versus andere histologie, en ook niet tussen groepen patiënten met versus zonder eerdere immuuntherapie. De mOS was korter onder de patiënten met progressie binnen zes maanden na start van de eerstelijns chemotherapie. Graad 3 of 4 toxiciteit werd gezien in 21 patiënten, vooral neutropenie (23,8% van de patiënten) en vermoeidheid (16,7%).
De onderzoekers concluderen dat lurbinectedine veelbelovende activiteit had voor progressief MPM. De toxiciteit was acceptabel.
1.Metaxas Y, Früh M, Eboulet EI et al. Lurbinectedin as second- or third-line palliative therapy in malignant pleural mesothelioma: an international, multicentre, single-arm, phase II trial (SAKK 17/16). Ann Oncol 2020; epub ahead of print
Summary: The phase 2 study SAKK 17/16 in Switzerland and Italy found activity of the oncogene transcription inhibitor lurbinectedin for progressing malignant pleural mesothelioma, with acceptable toxicity. The activity was seen regardless of histology, prior immunotherapy, or outcome of prior treatment.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Er zijn
preklinische aanwijzingen voor modulatie van het microbioom door
protonpompremmers (PPIs), en in éénarmige studies zijn aanwijzingen gezien voor
ongunstige invloed van antibiotica (ATBs) op werkzaamheid van
immuuncheckpointremmers. Een niet-vooraf geplande gepoolde analyse van de 
Introductie
van de eerste-generatie ABL-TKI imatinib heeft geresulteerd in verbetering van
de vijf-jaars gebeurtenisvrije overleving (EFS) van pediatrisch Philadelphia
chromosoom-positief (Ph+) ALL van ongeveer 30% naar 57%. Vrijwel alle
imatinib-behandelde patiënten kregen ook profylactische craniële bestraling
(PCI), en veel patiënten ondergingen ook transplantatie. Omdat relapse en
resistentie tegen de behandeling relatief frequent waren zijn de
tweede-generatie ABL-TKIs dasatinib en nilotinib ontwikkeld. Dasatinib kan de
bloed-hersenbarrière doorbreken en zo CNS-leukemie eradiceren. Een
gerandomiseerde fase 3-studie in China heeft imatinib en dasatinib voor
pediatrisch Ph+ ALL direct vergeleken. Prof. Ching-Hon Pui (St Jude Children’s Research Hospital, Memphis TN)
en collega’s publiceren de 
Cabozantinib
is een orale remmer van c-MET/VEGFR2-signalering. De fase 3-studies COMET-1 en
COMET-2 hebben laten zien dat cabozantanib voor metastatisch castratieresistent
prostaatcarcinoom (mCRPC) wel resulteert in verbetering van de mediane
progressievrije overleving maar 
Trastuzumab-behandeling
resulteert in verbetering van oncologische uitkomsten van patiënten met HER2-positief
mammacarcinoom, maar is ook geassocieerd met cardiotoxiciteit die meestal wordt
gezien in de vorm van asymptomatische daling van de
linkerventrikel-ejectiefractie. Lange-termijn consequenties van deze
cardiotoxiciteit zijn niet duidelijk. Een cross-sectionele case-control studie
heeft deze consequenties onderzocht. Dr Anthony Yu en collega’s publiceren de 
Er is
controverse over het gebruik van PSA-bepaling in de screening op
prostaatcarcinoom vanwege het risico van overdiagnose en overbehandeling van
indolente tumoren. Een secundaire analyse van de PLCO Cancer Screening Trial heeft de associatie onderzocht tussen
PSA-niveau van mannen bij inclusie in de studie en het lange-termijn risico van
prostaatcarcinoom. Dr. Evan
Kovac (Montefiore Medical Center, New York) publiceren de 
Vorderingen
in de behandeling van maligniteiten in kinderen hebben geresulteerd in
aanzienlijke toename van de aantallen volwassen overlevers. De impact van de
behandeling op de lange-termijn gezondheid is echter nog niet duidelijk. Sinds
de jaren zeventig van de vorige eeuw is het gebruik van cardiotoxische
behandelingen afgenomen. Een analyse in het cohort van de Childhood Cancer Survivor Study heeft trends onderzocht in majeure
cardiale gebeurtenissen in volwassen overlevers van maligniteiten gediagnostiseerd
voor de leeftijd 21 jaar tussen 1970 en 1980 versus tussen 1980 en 1990 versus
tussen 1990 en 2000. Dr.
Daniel Mulrooney (St Jude Children’s Research Hospital, Memphis TN) en
collega’s publiceren de 
Het optimale
management voor gelokaliseerd prostaatcarcinoom hangt samen met comorbiditeiten
en levensverwachting van de patiënt en kenmerken van de ziekte. De keuze uit de
verschillende beschikbare behandelingen dient gebaseerd te zijn op informatie
over werkzaamheid en adverse events. Een
prospectieve cohortstudie van mannen met gelokaliseerd prostaatcarcinoom in de
Verenigde Staten heeft patiënt-gerapporteerde uitkomsten (PROs) van
verschillende behandelingen vergeleken. Dr Karen Hoffman (MD Anderson Cancer Center,
Houston TX) en collega’s 
