Oncologisch onderzoek.nl

Introductie van immuunchemotherapie gevolgd door onderhoud met rituximab heeft geresulteerd in verbetering van uitkomsten van patiënten met niet-eerder behandeld folliculair lymfoom (FL). In de meeste patiënten wordt echter na verloop van tijd relapse gezien, met slechte prognose voor patiënten met vroege relapse of nonrespons. Analyse onder patiënten in de multinationale fase 3-studie GALLIUM heeft onderzocht of minimale residuele ziekte (MRD)-status een voorspeller is van uitkomsten van patiënten met nieuw-gediagnostiseerd FL. Prof. Christiane Pott (Universitätsklinikum Schleswig-Holstein, Kiel) en collega’s publiceren de analyse in het Journal of Clinical Oncology.¹

De analyse includeerde 693 evalueerbare patiënten, die inductiebehandeling kregen met obinutuzumab (G) of rituximab (R) plus bendamustine, CHOP of PVC chemotherapie, gevolgd door onderhoud met hetzelfde antilichaam in responders. De MRD-status werd bepaald halverwege de inductie (MI), aan het eind van de inductie (EOI) en iedere vier tot zes maanden tijdens onderhoud en follow-up. De analyse wees uit dat MRD-positiviteit bij MI (HR 3,03; p<0,001) en EOI (2,25; p<0,001) geassocieerd was met slechtere progressievrije overleving. MRD-respons was hoger na G-chemotherapie dan na R-chemotherapie, zowel bij MI (94,2% versus 88,9%; p=0,013) als EOI (93,1% versus 86,7%; p-0,0077). Late responders (MI-positief/EOI-negatief) hadden vergeleken met vroege responders (MI-negatief/EOI-negatief) significant slechtere PFS (HR 3,11; p=0,00011). Tijdens de onderhoudsbehandeling was MRD-positiviteit geassocieerd met klinische relapse.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten die G of R plus chemotherapie krijgen voor niet-eerder behandeld FL, MRD-status voorspellend is voor uitkomsten.

1.Pott C, Jurinovic V, Trotman J et al. Minimal residual disease status predicts outcome in patients with previously untreated follicular lymphoma: a prospective analysis of the phase III GALLIUM study. J Clin Oncol 2023; epub ahead of print

Summary: Analysis of patients in the multinational phase 3 GALLIUM study found that among patients receiving rituximab plus chemotherapy or obinutuzumab plus chemotherapy for newly diagnosed follicular lymphoma, MRD positivity during induction, maintenance, and follow-up was associated with inferior progression-free survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De meeste patiënten met metastatische maligniteiten ontwikkelen op enig moment resistentie tegen systemische therapie, met in sommige patiënten beperkte ziekteprogressie (oligoprogressie). De gerandomiseerde fase 2-studie Consolidative Use of Radiotherapy to Block (‘CURB’) Oligoprogression heeft toevoeging van SBRT naar oligoprogressie-locaties aan standaard systemische therapie in patiënten met oligoeprogressief mammacarcinoom (BC) of niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC) geëvalueerd. Dr. Chiaojung Jilian Tsai (ten tijde van de studie Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York; tegenwoordig University of Toronto) en collega’s publiceren de studie in The Lancet.¹

CURB Oligoprogression werd uitgevoerd in MSKCC en zes geaffilieerde centra in de staten New York en New Jersey. De studie includeerde volwassen patiënten met oligometastatisch (vijf of minder metastasen) BC of NSCLC na tenminste eerstelijns systemische therapie. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar standaard systemische behandeling (SOC-groep) of SOC plus SBRT (SBRT-groep). Het primaire eindpunt was progressievrije overleving.

De SOC-groep telde 23 BC-patiënten en 28 NSCLC-patiënten; de SBRT-groep bestond uit 24 BC-patiënten en 31 NSCLC-patiënten. Zestien van de 47 BC-patiënten hadden triple-negatieve ziekte, en 51 van de 59 NSCLC-patiënten hadden geen actionabele drijver-mutatie. De mediane follow-up was 11,6 maanden in de SOC-groep en 12,1 maanden in de SBRT-groep. De mediane PFS was 7,2 maanden in de SBRT-groep en 3,2 maanden in de SOC-groep (HR 0,53; p=0,0035). Onder de NSCLC-patiënten was de mediane PFS 10,0 maanden in de SBRT-groep en 2,2 maanden in de SOC-groep (HR 0,41; p=0,0039), maar onder de BC-patiënten had toevoegen van SBRT aan SOC geen effect op de mediane PFS (4,4 maanden versus 4,2 maanden; p=0,43). Graad 2 of hoger adverse events werden gezien in 41% van de patiënten in de SOC-groep en 62% van de patiënten in de SBRT-groep.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van SBRT aan standaard-behandeling voor oligoprogressief mNSCLC resulteerde in verlenging van de mPFS met een factor hoger dan vier, terwijl er geen verbetering was onder patiënten met oligoprogressief BC.

1.Tsai CJ, Yang JT, Shaverdian N et al. Standard-of-care systemic therapy with or without stereotactic body radiotherapy in patients with oligoprogressive breast cancer or non-small-cell lung cancer (Consolidative Use of Radiotherapy to Block [CURB] oligoprogression): an open-label, randomised, controlled, phase 2 study. Lancet 2023; epub ahead of print

Summary: The randomized phase 2 CURB Oligoprogression trial found that among patients with oligoprogressive mNSCLC, addition of SBRT to standard of care resulted in significant improvement of progression-free survival, which was not seen among patients with oligoprogressive metastatic breast cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is weinig informatie beschikbaar over synergie van platina-gebaseerde chemotherapie en immuuntherapie in de behandeling van triple-negatief mammacarcinoom (TNBC). De gerandomiseerde fase 2-studie TBCRC 043 studie, in zes centra in de Verenigde Staten, heeft toevoeging van atezolizumab aan carboplatine voor metastatisch TNBC geëvalueerd. Prof. Jennifer Pietenpol (Vanderbilt University Medical Center, Nashville TN) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹



De studie includeerde 106 mTNBC patiënten (allen vrouwen; gemiddelde leeftijd 55 jaar; IQR 27-79). De patiënten werden gerandomiseerd naar alleen carboplatine (n=50) of carboplatine plus atezolizumab (n=56). Het primaire eindpunt was door lokale onderzoekers beoordeelde progressievrije overleving. De figuur laat zien dat de PFS en de overall survival significant beter waren in de combinatiegroep dan in de alleen-carboplatinegroep. Ook de ORR (8,0% versus 30,4%) en de CBR na zes maanden (18,0% versus 37,5%) verbeterden significant door toevoeging van atezolizumab aan carboplatine. Patiënten met PD-L1 positieve tumoren hadden niet meer baat bij toevoeging van atezolizumab aan carboplatine dan patiënten met PD-L1 negatieve tumoren. Hoger TIL-gehalte, hogere tumormutatiebelasting, obesitas, en slechte glucosecontrole in het bloed waren geassocieerd met meer baat bij toevoeging van atezolizumab aan carboplatine.

De onderzoekers concluderen dat onder mTNBC-patiënten, toevoegen van atezolizumab aan carboplatine geassocieerd was met verbetering van overlevingsuitkomsten.

1.Lehmann BD, Abramson VG, Dees EC et al. Atezolizumab in combination with carboplatin and survival outcomes in patients with metastatic triple-negative breast cancer. The TBCRC 043 phase 2 randomized clinical trial. JAMA Oncol 2023.5424

Summary: The multicenter randomized phase 2 TBCRC 043 trial found that among patients with metastatic TNBC, addition of atezolizumab to carboplatin was associated with significant PFS and OS benefit.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

CA-125 wordt veel gebruikt voor het diagnostiseren van progressieve ziekte (PD) in patiënten die chemotherapie krijgen voor platinagevoelig recidiverend ovariumcarcinoom (PSROC). De accuratesse van deze methode is niet duidelijk. Een analyse in het cohort (n=975) van de fase 3-studie CALPYPSO [carboplatine plus gepegyleerd liposomaal doxorubicine (CPLD) versus carboplatine plus paclitaxel (CP) voor PSROC] heeft concordantie tussen CA-125 progressie en RECIST-progressie onderzocht. Dr. Chee Khoon Lee (The University of Sydney, Australië) en collega’s publiceren de analyse in het British Journal of Cancer.¹



Onder de 769 evalueerbare patiënten in de studie hadden 387 patiënten CA-125 PD terwijl slechts 276 van deze patiënten concordante RECIST PD hadden (positive predictive value 71%; 95%-bti 67-76). Onder de 382 patiënten zonder CA-125 PD hadden 255 RECIST PD maar 127 niet (negative predictive value 33%; 95%-bti 29-38). Er waren significante verschillen in negatieve voorspellende waarde op grond van baseline CA-125 (≤100 versus >100: 42% versus 25%; p<0,001), niet-meetbare versus meetbare ziekte (51% versus 26%; p<0,001), en platinavrij interval (>12 versus 6-12 maanden: 41% versus 14%; p<0,001). Er werden afnames van CA-125 niveaus gezien in 78% van de patiënten met RECIST PD en CA-125 non-PD.

De onderzoekers concluderen dat ongeveer twee van elke drie PSROC-patiënten die RECIST PS hadden geen CA-125 PD hadden. Het monitoren van alleen CA-125 is geen betrouwbare methode voor het detecteren van PD in patiënten met PSROC.

1.Sinikovic Zebic D, Tjokrowidjaja A, Francis KE et al. Discordance between GCIG CA-125 progression and RECIST progression in the CALYPSO trial of patients with platinum-sensitive recurrent ovarian cancer. Br J Cancer 2023-02528-z

Summary: Retrospective analysis of the CALYPSO trial found that approximately 2 in 3 women with platinum-sensitive recurrent ovarian cancer who had RECIST progressive disease did not have CA-125 progressive disease. Monitoring CA-125 levels alone is not reliable for detecting progressive disease in PSROC.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is weinig informatie beschikbaar over de prevalentie van prediabetes en daarmee samenhangend risico van cardiovasculaire gebeurtenissen (CVEs) en chronische nierziekte (CKD) in volwassen overlever van maligniteiten tijdens de jeugd. Een analyse in het St Jude Lifetime Cohort met controlepersonen in de algemene bevolking heeft deze prevalentie en risico’s geïnventariseerd. Dr. Stephanie Dixon (St Jude Children’s Research Hospital, Memphis TN) en collega’s publiceren de analyse in het Journal of Clinical Oncology.¹

De analyse includeerde 3529 volwassen overlevers (mediane leeftijd 30 jaar; IQR 18-65; tenminste vijf jaar na de diagnose van een maligniteit) en 448 voor leeftijd gematchte controlepersonen. De figuur toont de prevalentie van prediabetes (nuchter glucose 100 tot 125 mg/dl en/of HbA1c 5,7-6,4%) en diabetes onder de overlevers en controlepersonen gestratificeerd naar leeftijd. De prevalentie van prediabetes overall was 29,2% (95%-bti 27,7-30,7) in de groep overlevers versus 18,1% (14,5-21,6) in de groep controlepersonen en de prevalentie van diabetes was 6,5% (5,7-7,3) versus 4,7% (2,7-6,6). In de leeftijd van veertig tot vijftig jaar had meer dan de helft van de overlevers prediabetes (45,5%) of diabetes (14,0%). Onder 695 overlevers met prediabetes en longitudinale follow-up werd tijdens mediaan 5,1 jaar follow-up progressie naar diabetes gezien in 68 overlevers (10%). Het risico van progressie was geassocieerd met bestraling naar de pancreas en totaal-lichaamsbestraling. Vergeleken met overlevers met normale glucosecontrole hadden overlevers met prediabetes verhoogd risico van toekomstig myocardinfarct (HR 2,4; 95%-bti 1,2-4,8) en CKD (2,9; 1,04-8,15) terwijl overlevers met diabetes ook verhoogd risico hadden van toekomstige cardiomyopathie (3,8; 1,4-10,5) en stroke (3,4; 1,3-8,9).

De onderzoekers concluderen dat prediabetes zeer prevalent is in volwassen overlevers van maligniteiten tijdens de jeugd, en onafhankelijk geassocieerd is met verhoogd risico van toekomstige cardiovasculaire en renale complicaties. Prediabetes, een modificeerbare risicofactor, onder deze overlevers is een nieuw target voor interventies die morbiditeit en mortaliteit kunnen verminderen.

1.Dixon SB, Wang F, Wilson CL et al. Prediabetes and associated risk of cardiovascular events and chronic kidney disease among adult survivors of childhood cancer in the St Jude Lifetime Cohort. J Clin Oncol 2023; epub ahead of print

Summary: Analysis of the St Jude Lifetime Cohort found that among survivors of childhood cancer, prediabetes is highly prevalent and is independently associated with an increased risk of future cardiovascular and kidney complications.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

In eerdere studies is gezien dat metabool syndroom (MetS) een van de factoren is die bijdragen aan het risico van pancreascarcinoom (PaC), maar er zijn geen duidelijke aanwijzingen over de associatie tussen vroege stadia van MetS en de incidentie van PaC. Een retrospectieve studie in Japan heeft deze associatie geïnventariseerd. Dr. Masafumi Kitakaze (Hanwa Memorial Hospital, Osaka) en collega’s publiceren de studie in eClinicalMedicine.¹

De studie includeerde in 2005 ongeveer 4,6 miljoen Japanners die gedurende meer dan 10 jaar gevolgd werden. Voor 2.707.296 van deze patiënten kon het wel of niet bestaan van MetS bij inclusie worden achterhaald (volgens de definitie van NCEP/ATPIII) onder deelnemers die bij inclusie vrij waren van PaC. Tijdens gemiddeld 40,7 maanden follow-up van deze patiënten werd PaC gediagnostiseerd in 87.857 deelnemers in het cohort. De figuur laat de PaC-vrije overleving in de studie zien. PaC werd gezien in 4,9% van de deelnemers met MetS en 3,0% van de deelnemers zonder MetS (HR 1,37; p<0,0001 na correctie voor leeftijd, geslacht, en roken). Deze figuur laat zien dat met toename van het aantal MetS-factoren van één tot vijf de incidentie van PaC eveneens toenam (HR 1,11; 1,23; 1,42; 1,66; en 2,03; p<0,0001 voor elke toename).

De onderzoekers concluderen dat de studie de link tussen MetS en PaC bevestigt, hoewel niet kan worden geconcludeerd dat de associatie causaal is.

1.Miyashita Y, Hitsumoto T, Fukuda H et al. Metabolic syndrome is linked to the incidence of pancreatic cancer. eClinMed 2023.102353

Summary: A retrospective study in Japan found that metabolic syndrome was associated with increased risk of pancreatic cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Sunvozertinib is een oraal beschikbare irreversibele en selectieve TKI, met in fase 1-studies waargenomen gunstig veiligheidsprofiel en bemoedigende antitumoractiviteit onder patiënten met zwaar-voorbehandeld niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC) met EGFR exon 20-insertiemutatie (exon20ins). De fase 2-studie WU-KONG6, in 37 centra in China, heeft sunvozertinib monotherapie geëvalueerd onder patiënten met platina-voorbehandeld lokaal-gevorderd of metastatisch (LA) NSCLC met EGFR exon20ins. Prof. Yuankai Shi (Chinese Academy of Medical Sciences & Peking Union Medical College, Beijing) en collega’s publiceren de studie in The Lancet Respiratory Medicine.¹

De studie includeerde 104 patiënten, die tenminste één lijn systemische therapie waaronder één lijn platina-gebaseerde chemotherapie hadden gekregen voor LA/M NSCLC met EGFR exon20ins. De patiënten kregen sunvozertinib 300 mg eenmaal daags, tot ziekteprogressie of niet-acceptabele toxiciteit. Het primaire eindpunt was centraal-beoordeelde objective response rate. De nu gepubliceerde analyse werd uitgevoerd zes maanden na inclusie van de laatste patiënt, bij mediane follow-up 7,6 maanden (IQR 6,1-9,4). Onder de 97 voor werkzaamheid evaluabele patiënten werd objectieve respons gezien in 59 patiënten (ORR 61%; 95%-bti 50-71). Alle responsen waren partieel. Respons werd gezien ongeacht leeftijd, geslacht, rookgeschiedenis, EGFR exon20ins subtype, baseline hersenmetastase, en eerdere lijnen van therapie. Tijdens de follow-up overleden 19 patiënten. Sunvozertinib 300 mg eenmaal daags werd goed verdragen.

De onderzoekers concluderen dat sunvozertinib onder platina-voorbehandelde patiënten met LA/M NSCLC met EGFR exon20ins antitumorwerkzaamheid heeft laten zien, met manageable veiligheid. Een multinationale fase 3-studie van sunvozertinib versus platina-doublet chemotherapie voor EGFR exon20ins NSCLC is onderweg.

1.Wang M, Fan Y, Sun M et al. Sunvozertinib for patients in China with platinum-pretreated locally advanced or metastatic non-small-cell lung cancer and EGFR exon 20 insertion mutation (WU-KONG6): single-arm, open-label, multicentre, phase 2 trial. Lancet Respir Med 2023; epub ahead of print

Summary: The multicenter phase 2 WU-KONG6 trial in China found antitumor efficacy with a manageable safety profile of sunvozertinib among platinum-pretreated locally advanced or metastatic NSCLC with EGFR exon 20 insertion mutation.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is geen duidelijkheid over de waarde van toevoegen van subcutaan daratumumab (D) aan bortezomib, lenalidomide, en dexamethason (VRd) voor nieuw-gediagnostiseerd multipel myeloom (NDMM) in patiënten die in staat zijn hoge-dosering therapie en autologe stamceltransplantatie (autoSCT) te ondergaan. De multinationale fase 3-PERSEUS studie randomiseerde 709 van deze patiënten 1:1 naar D-VRd (n=355) of VRd (n=354), met progressievrije overleving als primair eindpunt. Prof. Pieter Sonneveld (Erasmus MC) presenteerde de primaire resultaten van de studie gisteren in de Late-Breaking Abstracts Session van de Annual Meeting van ASH in San Diego.¹

Alle patiënten kregen zes 28-daagse cycli VRd (vier cycli voor en twee cycli na autoSCT) gevolgd door R-onderhoudsbehandeling tot ziekteprogressie. Patiënten in de D-VRd groep kregen bovendien D eens per week in de eerste twee cycli, iedere twee weken in cycli drie tot en met zes, en iedere vier weken tijdens de onderhoudsbehandeling. Op het moment van data cutoff voor de nu gepubliceerde analyse hadden in de D-VRd groep respectievelijk de VRd-groep 314 respectievelijk 299 patiënten alle zes cycli voltooid, 309 respectievelijk 294 patiënten autoSCT ondergaan, en 322 respectievelijk 300 patiënten onderhoudstherapie begonnen. De mediane follow-up was 47,5 maanden. De figuur laat zien dat de mediane PFS in geen van beide groepen bereikt werd, met 48-maands PFS-percentage 84,3% in de D-VRd groep en 67,7% in de VRd-groep (HR 0,42, p<0,0001). Complete respons of beter werd gezien in 87,9% versus 70,1% (p<0,0001) en MRD-negativiteit in 75,2% versus 47,5% (p<0,0001). Ernstige treatment-emergent adverse events weren gezien in 57% versus 49,3% en TEAEs die leidden tot discontinuering in 8,8% versus 21,3%.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van subcutaan D aan VRd voor NDMM in transplantatie-eligibele patiënten resulteerde in significante verbetering van PFS toen toename van diepte van respons.

1.Sonneveld P, Dimopoulos MA, Boccadoro M et al. ASH Annual Meeting 2023, abstr. LBA-1

Summary: The multinational phase 3 PERSEUS trial found that among transplant-eligible patients with newly diagnosed multiple myeloma, addition of subcutaneous daratumumab to bortezomib, lenalidomide, and dexamethasone resulted in improve PFS and increased depth of response.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)