Oncologisch onderzoek.nl

Spierinvasief urotheelcarcinoom (MIUC) is een agressieve ziekte met hoge percentages patiënten met recidief na radicale chirurgie. De multicenter fase 3-studie AMBASSADOR in de Verenigde Staten heeft adjuvant pembrolizumab vergeleken met observatie na chirurgie voor hoog-risico MIUC. Dr. Andrea Apollo (National Cancer Institute, Bethesda MD) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 702 patiënten die chirurgie voor hoog-risico MIUC hadden ondergaan. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar pembrolizumab 200 mg iedere drie weken voor de duur van een jaar (n=354) of observatie (n=348). De coprimaire eindpunten waren ziektevrije overleving en overall survival. Op het moment van data cutoff voor de nu gepubliceerde analyse was de mediane duur van follow-up voor DFS 44,8 maanden. De figuur laat zien dat de mediane DFS 29,6 maanden was in de pembrolizumabgroep versus 14,2 maanden in de observatiegroep (HR 0,73; p=0,003). Graad 3 of hoger adverse events werden gezien in 50,7% van de patiënten in de pembrolizumabgroep en in 31,6% van de patiënten in de observatiegroep.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met hoog-risico MIUC na radicale chirurgie, de DFS significant langer was met adjuvant pembrolizumab dan met observatie.

1.Apolo AB, Ballman KV, Sonpavde G et al. Adjuvant pembrolizumab versus observation in muscle-invasive urothelial carcinoma. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multicenter phase 3 AMBASSADOR trial found that among patients with high-risk muscle-invasive urothelial carcinoma after radical surgery, disease-free survival was significantly longer with adjuvant pembrolizumab than with observation.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Uitkomsten van patiënten met HR-positief metastatisch mammacarcinoom (mBC) worden slechter na één of meer lijnen endocriene therapie. De multinationale fase 3-studie Destiny-Breast06 vergeleek trastuzumab deruxtecan (T-DXd) met behandelaars keus van chemotherapie (ICC) voor HR-positief mBC na endocriene therapie. Dr. Aditya Bardia (Massachusetts General Hospital, Boston) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde patiënten met HR-positief mBC met lage HER2-expressie (IHC 1+ of 2+ en ISH-negatief) of ultralage HER2-expressie (IHC 0) die één of meer lijnen endocriene therapie hadden gekregen en geen eerdere chemotherapie voor mBC. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar T-DXd of ICC. Het primaire eindpunt was centraal geblindeerde beoordeelde progressievrije overleving onder de patiënten met HER2-laag ziekte.

Onder de 866 gerandomiseerde patiënten hadden 713 HER2-laag ziekte en 153 HER2-ultralaag ziekte. Onder de patiënten met HER2-laag ziekte was de mediane progresievrije overleving 13,2 maanden in de T-DXd groep en 8,1 maanden in de ICC-groep (HR 0,62; p<0,001). De resultaten waren vergelijkbaar in de exploratieve HER2-ultralaag groep. Gegevens voor overall survival waren nog niet matuur. Graad 3 of hoger adverse events werden gezien in 52,8% van de patiënten in de T-DXd groep en 44,4% van de patiënten in de ICC-groep. Drie patiënten in de T-DXd groep overleden aan interstitiële longziekte.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met HR-positief HER2-laag of HER2-ultralaag mBC die één of meer lijnen endocriene therapie hadden gekregen, T-DXd resulteerde in langere progressievrije overleving dan ICC.

1.Bardia A, Hu X, Dent R et al. Trastuzumab deruxtecan after endocrine therapy in metastatic breast cancer. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 Destiny-Breast06 trial found that among patients with HR-positive, HER2-low or HER2-ultralow mBC who had received one or more lines of endocrine-based therapy, treatment with trastuzumab deructecan resulted in longer progression-free survival than chemotherapy. No new safety signals were identified.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Mismatch repair deficiency (dMMR) wordt gezien in ongeveer 15% van de niet-metastatisch coloncarcinomen (CCs) en wordt gekenmerkt door hypergemuteerde en sterk-immunogene tumoren. De fase 2- NICHE-3 studie van het Nederlands Kanker Instituut (Amsterdam) heeft de neoadjuvante combinatie van nivolumab (anti-PD-1) en relatlimab (anti-LAG-3) voor lokaal-gevorderd (LA) dMMR CC geëvalueerd. Dr. Myriam Chalabi en collega’s publiceren de studie in Nature Medicine.¹

De studie includeerde 59 patiënten die twee 4-weekse cycli nivolumab (480 mg) plus relatlimab (480 mg) kregen, gevolgd door R0-chirurgie in alle patiënten. De figuur laat zien dat pathologische respons werd gezien in 57 van 59 patiënten (97%; 95%-bti 88-100) waarmee voldaan werd aan het werkzaamheidscriterium voor het primaire eindpunt; 54 patiënten (92%; 81-97) hadden majeure pathologische respons gedefinieerd als ten hoogste 10% viabele tumor; en 40 patiënten (68%; 54-79) hadden pathologisch complete respons. Met mediaan 8 maanden follow-up (range 2-19) werd recidief gezien in één patiënt. Het veiligheidsprofiel was acceptabel met immune-related adverse events in 80% vande patiënten (graad 3 of 4 in 10%).

De onderzoekers concluderen dat de neoadjuvante combinatie van nivolumab en relatlimab veelbelovende werkzaamheid had onder patiënten met LA dMMR CC.

1.De Gooyer PGM, Verschoor YL, van den Dungen LDW. Neoadjuvant nivolumab and relatlimab in locally advanced MMR-deficient colon cancer: a phase 2 trial. Nature Med 2024-03250-w

Summary: The phase 2 NICHE-3 study, at the Netherlands Cancer Institute (Amsterdam), found promising efficacy of the neoadjuvant combination of nivolumab plus relatlimab in patients with locally advanced dMMR colon cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De eerste interimanalyse van de multinationale fase 3-stude KEYNOTE-671 liet zien dat toevoeging van perioperatief pembrolizumab aan neoadjuvante chemotherapie geassocieerd was met significant verbeterde gebeurtenisvrije overleving onder patiënten met vroeg-stadium niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC). De tweede interimanalyse inventariseerde de overall survival in de studie. Dr. Jonathan Spicer (McGill Universiteit, Montreal, Canada) en collega’s publiceren de analyse in The Lancet.¹

KEYNOTE-671, uitgevoerd in 189 centra wereldwijd, includeerde 797 volwassen patiënten met resectabel stadium II, IIIA, of IIIB (N2) NSCLC. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar vier drie-weekse cycli pembrolizumab plus cisplatine-gebaseerde chemotherapie gevolgd door chirurgie en dertien drie-weekse cycli adjuvant pembrolizumab (n=397) of vier drie-weekse cycli neoadjuvant placebo plus cisplatine-gebaseerde chemotherapie gevolgd door chirurgie en dertien drie-weekse cycli adjuvant placebo (n=400). De mediane follow-up op het moment van de tweede interimanalyse was 36,6 maanden (IQR 27,6-47,8). De 36-maands OS-percentages waren 71% in de pembrolizumabgroep en 64% in de placebogroep (HR 0,72; p=0,0052). De mediane EFS was 47,2 maanden in de pembrolizumabgroep versus 18,3 maanden in de placebogroep (HR 0,59; 95%-bti 0,48-0,72). Graad 3 tot en met 5 treatment-related adverse events werden gezien in 45% van de behandelde patiënten in de pembrolizumabgroep en 38% in de placebogroep. In beide groepen overleed 1% van de patiënten aan TRAEs.

De onderzoekers concluderen dat neoadjuvant pembrolizumab plus chemotherapie gevolgd door adjuvant pembrolizumab vergeleken met alleen neoadjuvante chemotherapie resulteerde in een significant overlevingsvoordeel met manageable veiligheid onder patiënten met resectabel vroeg-stadium NSCLC.

1.Spicer JD, Garassino M, Wakelee H et al. Neoadjuvant pembrolizumab plus chemotherapy followed by adjuvant pembrolizumab compared with neoadjuvant chemotherapy alone in patients with early-stage non-small-cell lung cancer (KEYNOTE-671): a randomised, double-blind, placebo-controlled, phase 3 trial. Lancet 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 KEYNOTE-671 trial found a significant overall survival benefit of neoadjuvant pembrolizumab plus chemotherapy followed by adjuvant pembrolizumab compared with neoadjuvant chemotherapy alone among patients with resectable, early-stage NSCLC. The safety profile was manageable.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Adjuvante therapie met durvalumab, met of zonder tremelimumab, zou werkzaam kunnen zijn in patiënten met beperkt-stadium kleincellig longcarcinoom (LS-SCLC) die geen ziekteprogressie hebben na standaard platina-gebaseerde chemoradiotherapie (CRT). De multinationale fase 3-studie ADRIATIC randomiseerde LS-SCLC patiënten na CRT naar vier-weekse cycli van durvalumab, durvalumab plus tremelimumab, of placebo gedurende ten hoogste twee jaar. Prof. Suresh Senan (Vrije Universiteit Amsterdam) en collega’s publiceren de eerste interimanalyse van de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De durvalumabgroep telde 264 patiënten, de durvalumab-tremelimumabgroep 200 patiënten, en de placebogroep 266 patiënten. Primaire eindpunten waren overall survival en progressievrije overleving met durvalumab vergeleken met placebo. De interimanalyse heeft alleen betrekking op deze twee groepen; de resultaten in de durvalumab-tremelimumabgroep zijn nog niet bekend.

De interimanalyse laat zien dat durvalumab vergeleken met placebo resulteerde in significante verlenging van de OS (mediaan 55,9 maanden versus 33,3 maanden; HR 0,73; p=0,01) en van de PFS (mediaan 16,6 maanden versus 9,2 maanden (0,02). De incidentie van graad 3 of 4 adverse events was 24,4% in de durvalumabgroep en 24,2% van de patiënten in de placebogroep, van AEs die resulteerden in discontinuering 16,4% en 10,6%, en van AEs die resulteerden in overlijden 2,7% en 1,9%.

De onderzoekers concluderen dat adjuvante therapie met durvalumab na CRT resulteerde in significant langere OS en PFS dan placebo onder patiënten met LS-SCLC.

1.Cheng Y, Spigel DR, Cho BC et al. Durvalumab after chemoradiotherapy in limited-stage small-cell lung cancer. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 ADRIATIC trial found that adjuvant durvalumab resulted in significant longer OS and PFS than did placebo among patients with limited-stage small cell lung cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Cachexie in een veel-voorkomende complicatie van maligniteiten, en is geassocieerd met verhoogd risico van overlijden. In patiënten met maligniteiten en cachexie worden verhoogde niveaus van het circulerende cytokine groei-differentiatiefactor 15 (GDF-15) gezien. Ponsegromab is een gehumaniseerd monoklonaal antilichaam dat GDF-15 remt. Een multinationale fase 2-studie heeft ponsegromab voor behandeling van cachexie in patiënten met maligniteiten geëvalueerd. Dr. John Groarke (Pfizer, Cambridge MA) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 187 patiënten met maligniteiten en cachexie en een verhoogd serumniveau van GDF-15 (tenminste 1500 pg/ml). Veertig procent van de patiënten hadden niet-kleincellig longcarcinoom, 32% hadden pancreascarcinoom, en 29% hadden colorectaalcarcinoom. De patiënten werden 1:1:1:1 gerandomiseerd naar subcutaan ponsegromab 100 mg, 200 mg, 400 mg, of placebo iedere vier weken voor drie doses. Het primaire eindpunt was verschil in lichaamsgewicht na twaalf weken versus baseline. Het mediane verschil in lichaamsgewicht na twaalf weken was 1,22 kg (95%-CrI 0,35-2,25) in de 100-mg groep; 1,92 kg (0,92-2,97) in de 200-mg groep; en 2,81 kg (1,55-4,08) in de 400-mg groep. Verbeteringen met 400 mg versus placebo werden gezien voor eetlust en cachiesymptomen en fysieke activiteit. Adverse events (any cause) werden gezien in 70% van de patiënten in de ponsegromabgroepen en 80% van de patiënten in de placebogroep.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met maligniteiten en cachexie en verhoogde GDF-15 niveaus, remming van GDF-15 met ponsegromab resulteerde in toename van het lichaamsgewicht en verlaging van cachexiesymptomen.

1.Groarke JD, Crawford J, Collins SM et al. Ponsegromab for the treatment of cancer cachecia. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: A multinational phase 2 trial found that among patients with cancer cachexia and elevated GDF-15 levels, the inhibition of GDF-15 with ponsegromab resulted in increased weight gain and overall activity level and reduced cachexia symptoms.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Datopotamab deruxtecan (Dato-DXd) is een op TROP2-gericht antibody-drug conjugate. De multinationale fase 3-studie TROPION-Breast01 vergeleek Dato-DXd met investigators’s choice van chemotherapie (ICC) voor patiënten met eerder-behandeld metastatisch of niet-resectabel HR-positief HER2-negatief mammacarcinoom (HR+/HER2- BC). Prof. Aditya Bardia (Massachusetts General Hospital, Boston) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde volwassen HR+/HER2- BC-patiënten die ziekteprogressie hadden op endocriene therapie of voor wie endocriene therapie niet geschikt was, en één of twee eerdere lijnen chemotherapie hadden gekregen in de inoperabele/metastatische setting. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar Dato-DXd 6 mg/kg iedere drie weken (n=365) of ICC (n=367; keus uit eribuline, vinorelbine, capecitabine, en gemcitabine). De twee coprimaire eindpunten waren centraal geblindeerd beoordeelde progressievrije overleving en overall survival.


De figuur laat zien dat de PFS significant beter was in de Dato-DXd groep dan in de ICC-groep (mediaan 6,9 versus 4,9 maanden; HR 0,63; p<0,0001) en dat ook de tijd tot volgende behandeling langer was in de Dato-DXd groep dan in de ICC-groep (mediaan 8,2 versus 5 maanden; HR 0,53; 95%-bti 0,45-0,64). Er was een consistent PFS-profijt in onderscheiden subgroepen. De OS data waren op het moment van de nu gepubliceerde analyse nog niet matuur, maar er was een trend van betere OS met Dato-DXd versus ICC (HR 0,84; 95%-bti 0,62-1,14). Graad 3 of hoger treatment-related adverse events waren minder frequent in de Dato-DXd groep dan in de ICC-groep (20,8% versus 44,7%).

De onderzoekers concluderen dat deze resultaten Dato-DXd steunen als nieuwe behandelingsoptie voor patiënten met niet-resectabel of metastatisch HR+/HER- BC die in deze setting één of twee eerdere lijnen chemotherapie gekregen hebben.

1.Bardia A, Jhaveri K. Im S-A et al. Datopotamab deruxtecan versus chemotherapy in previously treated inoperable/metastatic hormone receptor-positive human epidermal growth factor receptor 2-negative breast cancer: primary results from TROPION-Breast01. J Clin Oncol 2024-00920

Summary: The multinational phase 3 TROPION-Breast01 trial found that datopotamab deruxtecan compared with investigator’s choice of chemotherapy resulted in improved PFS and better safety among patients with inoperable/metastatic HR+/HER2- breast cancer who had received one or two previous lines of chemotherapy in this setting.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Androgeendeprivatietherapie (ADT) voor gelokaliseerd prostaatcarcinoom onderdrukt de testosteronproductie en de groei van tumorcellen. Er is emerging evidence dat ADT ook de immuun-kenmerken van de microömgeving van de tumoren (TME) kan moduleren. Een multicenter retrospectieve studie in de Verenigde Staten heeft de impact van ADT op het immuunfenotype van gelokaliseerd prostaatcarcinoom geïnventariseerd. Dr. Matthew Dallos (Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York) en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

De onderzoekers analyseerden 49 chirurgisch verwijderde primaire prostaattumoren na geen ADT of 4, 7, of 14 dagen degarelix voor aanvang van de chirurgie. Degarelix bleek te resulteren in verandering van de gewoonlijk neutrale prostaat-TME in een geïnflammeerde omgeving binnen enkele dagen. De onderzoekers zagen een toename door ADT van geactiveerde CD8 T-cellen, een toename van suppressieve regulatorische T-cellen(Tregs), en een toename van pro-inflammatoire M1-like tumor-geassocieerde macrofagen. Er werden ook veranderingen in de tumorcellen gezien, waaronder opregulering van antigeenpresentatie door MHC klassen I en II, en onverwacht een afname van het “don’t eat me” signaal CD47.

De onderzoekers concluderen dat prechirurgische ADT een specifiek immuunfenotype induceert in gelokaliseerd prostaatcarcinoom.

1.Dallos MC, Obradovic AZ, McCann P et al. Androgen deprivationtherapy drives a distinct immune phenotype in localized prostate cancer. Clin Cancer Res 2024-0060

Summary: A multicenter retrospective trial in the USA found that androgen deprivation therapy drives a distinct immune phenotype in localized prostate cancer

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)