Cutaan
basaal celcarcinoom (BCC) is wereldwijd de meest-voorkomende maligniteit, met
een incidentie die de laatste twee decennia is verdubbeld en naar verwachting
verder zal toenemen. De fase 2-studie NeoBCC van de Medische Universiteit van
Wenen (Oostenrijk) heeft neoadjuvante therapie met het oncolytische virus
talimogene laherparepvec (T-VEC) voor moeilijk-resecteerbaar BCC geëvalueerd. Dr.
Julia Maria Ressler en collega’s publiceren de studie in Nature Cancer.1De Simon’s two-stage fase 2-studie includeerde 18 patiënten met moeilijk-resecteerbaar BCC, gedefinieerd als noodzaak van huid-flap of –transplantatie voor het sluiten van de wond. Het primaire eindpunt was het percentage patiënten die na zes cycli T-VEC (13 weken) resectabele ziekte hadden zonder noodzaak van reconstructieve plastische chirurgie. Dit eindpunt werd reeds na het eerste stadium bereikt (9 van 18 patiënten; 50%) waarna de studie gesloten werd wegens vroeg succes. De objective response rate was 55,6% en de complete pathological response rate was 33,3%. De behandeling leidde tot slechts milde adverse events. De zes-maands percentages voor recidiefvrije overleving en overall survival waren beide 100%. In twee patiënten werd een nieuw BCC gediagnostiseerd. T-VEC resulteerde in significante toename van cytotoxische T-cellen, B-cellen, en myeloïde cellen en afname van regulatorische T-cellen in de micro-omgeving van de tumoren.
De onderzoekers concluderen dat neoadjuvant T-VEC een viabele behandelingsoptie is voor patiënten met moeilijk-resecteerbaar BCC.
1.Ressler JM, Plaschka M, Silmbrod R et al. Efficacy and tolerability of neoadjuvant therapy with talimogene laherparepvec in cutaneous basal cell carcinoma: a phase II trial (NeoBCC trial). Nature Med (2025) 024-00979-x
Summary: The phase 2 NeoBCC trial at the Medical University of Vienna (Austria) found that neoadjuvant therapy with the oncolytic virus talimogene laherparepvec was a viable treatment option for patients with difficult-to-resect basal cell carcinomas.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Het
percentage van gevallen van colorectaalcarcinoom (CRC) die toe te schrijven
zijn aan hoog lichaamsgewicht, bekend als de population attibutable fraction (PAF), wordt gewoonlijk bepaald op
basis van body mass index (BMI)-gegevens. Maten voor centrale obesitas, zoals
middelomtrek (WC) en middel-/heup-omtrekverhouding (WHR) zijn wellicht betere
indicatoren voor adipositas. Een retrospectieve cohortstudie van deelnemers aan
de UK Biobank heeft PAFs van CRC-gevallen die zijn toe te schrijven aan hoge WC
en WHR geïnventariseerd en vergeleken met aan hoge BMI toe te schrijven PAFs.
Prof. Hermann Brenner (Deutsches Krebsforschungszentrum, Heidelberg) en
collega’s 
Intratumorale
immuuntherapie voor ductaal carcinoom in situ (DCIS) kan wellicht de extensie
van chirurgische behandeling verminderen. Een fase 1-studie van de University
of California San Francisco heeft intratumorale immuuntherapie voor hoog-risico
DCIS geëvalueerd. Prof. Laura Esserman en collega’s 
De
combinatie van atezolizumab en bevacizumab is een geaccepteerde eerstelijns
optie voor gevorderd levercelcarcinoom (aHCC), maar de werkzaamheid en
veiligheid van de combinatie voor aHCC-patiënten die eerder systemische
therapie hebben gekregen is niet bekend. Een fase 2-studie in het ziekenhuis
van Kanazawa Universiteit (Japan) heeft atezolizumab plus bevacizumab
geëvalueerd onder aHCC-patiënten die eerder met lenvatinib behandeld waren. Dr.
Takeshi Terashima en collega’s 
Vascular endothelial growth factor
(VEGF) wordt in nasofarynxcarcinoom (NPC) tot overexpressie gebracht en
onderdrukt de antitumor immuunrespons. Een gerandomiseerde fase 2-studie van het
National University Cancer Institute en het Tan Tock Seng ziekenhuis, beide in
Singapore, heeft de PD-1 remmer pembrolizumab met of zonder de VEGF-remmer
bevacizumab geëvalueerd voor platina-resistent recidiverend of metastatisch
(R/M) NPC. Prof. Boon-Cher Goh en collega’s 
De
multinationale fase 3-studie KATHERINE randomiseerde patiënten met HER2-positieve residuele invasieve ziekte
in borst of axilla na neoadjuvante therapie met taxaan en trastuzumab naar
veertien cycli trastuzumab emtansine (T-DM1; n=743) of trastuzumab (n=743). In
2018 is de 
Er is geen
duidelijkheid over de optimale behandeling van patiënten met levercelcarcinoom
(HCC) met oligoprogressie (ten hoogste 5 metastatische lesies) na eerstelijns
systemische therapie (FLST). Een retrospectieve studie in zeven centra in China
heeft voortzetten van FLST plus radiotherapie (m-FLST+RT) vergeleken met
switchen naar tweedelijns systemische behandeling plus radiotherapie
(s-SLST+RT) of alleen s-SLST. Prof. Jinbo Yue (Eerste Medische Universiteit van
Shandong) en collega’s 
