Oncologisch onderzoek.nl

Abirateronacetaat (AA) en enzalutamide zijn geprefereerde behandelingen voor metastatisch castratieresistent prostaatcarcinoom (mCRPC). De twee behandelingen zijn niet in een studie head-to-head vergeleken. Een multicenter retrospectieve cohortstudie heeft uitkomsten geïnventariseerd van mCRPC-patiënten in het US Department of Veterans Affairs health care system tussen begin 2014 en november 2022 behandeling met AA of enzalutamide begonnen. Dr. Channing Paller (Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore MD) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

De studie includeerde 5779 patiënten (mediane leeftijd 74,42 jaar; IQR 68,94-82,14), onder wie 3584 de behandeling begonnen met AA en 2195 die de behandeling begonnen met enzalutamide.De baseline kenmerken van de twee groepen werden in evenwicht gebracht met inverse probability of treatment weighting. De figuur toont de resultaten van de analyse. De groep die de behandeling begon met enzalutamide had gemiddeld een langere overall survival (OS) dan de groep die de behandeling begon met AA, met restricted mean survival time 24,29 maanden (95%-bti 23,58-24,99) versus 23,38 maanden (22,85-23,92) en een verschil in RMST van 0,90 maanden (0,02-1,79) na vier jaar. Ook de tijd tot volgende behandeling of overlijden (TTS, verschil in RMST na vier jaar 1,95 maanden; 95%-bti 0,92-2,99) was langer in de enzalutamidegroep, terwijl de tijd tot PSA-respons (TTR, verschil in RMST na vier jaar 3,57 maanden; 1,76-5,38) korter was in de enzalutamidegroep. Voor prostaatcarcinoom-specifieke overleving (PCS) was de RMST na twee jaar 0,48 maanden (95%-bti 0,001-0,95) langer in de enzalutamidegroep. De verbeteringen met enzalutamide versus AA waren het meest prominent in korte-termijn uitkomsten en patiëntengroepen met minder agressieve ziektekenmerken.

De onderzoekers concluderen dat in deze cohortstudie van mCRPC-patiënten, begin van de behandeling met enzalutamide geassocieerd was met kleine maar statistisch significante verbeteringen in OS, PCS, TTS, en TTR vergeleken met beginnen met AA.

1.La J, Wang L, Corrigan JK et al. Abiraterone or enzalutamide for patients with castration-resistant prostate cancer. JAMA Network Open 2024;7:e2428444

Summary: A multicenter retrospective cohort study among Veterans with mCRPC found small but statical significant improvement in survival times with initiation of treatment with enzalutamide compared with initiation with abiraterone acetate.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Ibrutinib is een first-in-class remmer van Bruton tyrosinekinase. Een fase 2-studie van Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York) heeft de werkzaamheid van ibrutinib monotherapie voor recidiverend of refractair (R/R) primair of secundair CNS-lymfoom (PCNSL/SCNSL) geëvalueerd. Dr. Christian Grommes en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

De studie includeerde 46 patiënten (31 met R/R PCNSL en 15 met R/R SCNSL), die ibrutinib monotherapie 560 of 840 mg eens per dag kregen. De mediane follow-up was 49,9 maanden voor patiënten met R/R PCNSL en 62,1 maanden voor patiënten met R/R SCNSL. Tumorrespons werd gezien in 23 van 31 (74%) van de PCNSL-patiënten en 9 van 15 SCNSL-patiënten, met complete respons in 12 respectievelijk 7 patiënten. De mediane progressievrije overleving in de PCNSL-groep was 4,5 maanden (95%-bti 2,8-9,2) met één-jaars PFS-percentage 23,7% (12,4-45,1) en mediane duur van respons onder de 23 PCNSL-responders van 5,5 maanden. In de SCNSL-groep was de mediane PFS 5,3 maanden (95%-bti 1,3-14,5) met mediane duur van respons 8,7 maanden onder de 9 responders. Klaring van ctDNA uit cerebrospinaal vocht was geassocieerd met complete en lange-termijn responsen op ibrutinib.

De onderzoekers concluderen dat ibrutinib monotherapie werkzaamheid had voor R/R PCNSL/SCNSL.

1.Grommes C, Nandakumar S, Schaff LR et al. A phase II study assessing long-term response to ibrutinib monotherapy in recurrent or refractory CNS lymphoma. Clin Cancer Res 2024-0605

Summary: A phase 2 study at Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York, NY) found single-agent activity of ibrutinib monotherapy in relapsed or refractory CNS lymphoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Met maligniteiten geassocieerde veneuze tromboëmbolie (VTE) is een belangrijke oorzaak van morbiditeit en mortaliteit. Het identificeren van patiënten met hoog risico van VTE die baat zouden kunnen hebben bij profylactische anticoagulantia is een uitdaging. Er zijn aanwijzingen dat circulerend celvrij DNA trombogeen is. Een studie van Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York) heeft de waarde van detectie van circulerend tumor DNA (ctDNA) voor het voorspellen van VTE geïnventariseerd. Dr. Simon Mantha en collega’s publiceren de studie in Nature Medicine.¹

De studie is uitgevoerd in drie cohorten: een ontdekkingscohort van 4141 patiënten met verschillende typen maligniteiten, een prospectief validatiecohort van 1426 patiënten, en een multinationaal generalizeerbaarheidscohort van 463 patiënten met gevorderd niet-kleincellig longcarcinoom. De figuur laat zien dat in het ontdekkingcohort detectie van ctDNA voorspellend was voor de ontwikkeling van VTE. De associatie was onafhankelijk van klinische kenmerken. Een machine-learning model getraind op gegevens van liquide biopten voorspelde VTE beter dan eerdere risicoscores, met c-indices in de drie cohorten van 0,74 respectievelijk 0,73 en 0,67 (versus 0,57 respectievelijk 0,61 en 0,54 voor de Khorana score). Deze figuur (ac: anticoagulantia) laat zien dat onder real-world patiënten anticoagulatie geassocieerd was met lager VTE-risico in geval van detectie van ctDNA, maar niet in geval van niet-detecteerbaar ctDNA.

De onderzoekers concluderen dat liquide biopsie kan bijdragen aan verbetering van de VTE-risicostratificatie onder patiënten met maligniteiten.

1.Jee J, Brannon AR, Singh R et al. DNA liquid biopsy-based prediction of cancer-associated venous thromboembolism. Nature Med 2024-03195-0

Summary: A multicohort study at Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York, NY) found that liquid biopsies may improve VTE risk stratification among cancer patients.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is weinig informatie beschikbaar over het risico van suïcidepogingen en geslaagde suïcides onder echtgenoten van patiënten met maligniteiten. Een retrospectieve Denemarken-brede cohortstudie heeft dit risico geïnventariseerd. Prof. Fang Fang (Karolinska Instituut, Stockholm, Zweden) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹


De studie includeerde 409.338 echtgenoten van een patiënt met de diagnose van een maligniteit tussen begin 1986 en eind 2015 (blootgestelde groep), en 2.046.682 at random uit het bevolkingsregister gekozen controlepersonen gematcht voor geboortejaar en geslacht (niet-blootgestelde groep). De mediane leeftijd bij inclusie was 63 jaar (IQR 54-70) in beide groepen, en 55,4% waren vrouwen. Tijdens de follow-up werden in de blootgestelde groep 2714 suïcidepogingen geregistreerd (62,6 per 100.000 persoonsjaren) vergeleken met 9994 pogingen in de niet-blootgestelde groep (50,5 per 100.000 persoonsjaren), resulterend in een HR van 1,28 (95%-bti 1,23-1,34). Geslaagde suïcidepogingen werden geregistreerd voor 711 personen in de blootgestelde groep (16,3 per 100.000 persoonsjaren) en 2270 in de niet-blootgestelde groep (11,4 per 100.000 persoonsjaren, resulterend in een HR van 1,47; 95%-bti 1,35-1,60). Het verhoogde risico in de blootgestelde groep werd vooral gezien in het eerste jaar na de diagnose van een maligniteit in de echtgenooot: voor suïcidepogingen HR 1,45 (95%-bti 1,27-1,66) en voor geslaagde suïcides HR 2,56 (2,03-3,22). De risico’s waren hoger als de maligniteit gediagnostiseerd werd in gevorderd stadium of als de echtgenoot na de diagnose overleed.

De onderzoekers concluderen dat het risico van suïcidepogingen en geslaagde suïcides verhoogd was onder echtgenoten van patiënten met maligniteiten, vooral in het eerste jaar na de diagnose.

1.Liu Q, Yang F, László K et al. Suicide attempt and suicide death among spouses of patients with cancer. JAMA Oncol 2024.3036

Summary: A retrospective cohort study in Denmark found increased risk of suicide attempt and suicide death among spouses of patients with cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Een hoog percentage patiënten met EGFR-variant niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC) ontwikkelen metastasen in het centraal zenuwstelsel (CNS), ook als ze behandeld worden met eerste- of tweedegeneratie EGFR-tyrosinekinaseremmers (TKIs). Lazertinib is een derdegeneratie EGFR-TKI. Een multicenter fase 2-studie in Zuid-Korea heeft de CNS-activiteit van lazertinib geëvalueerd onder NSCLC-patiënten na CNS-falen van eerdere EGFR-TKIs. Prof. Jin Hyoung Kang (Katholieke Universiteit van Korea, Seoel) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde 40 patiënten (mediane leeftijd 63 jaar; range 29-85; 63% vrouwen) met asymptomatische of mild-symptomatische hersenmetastasen na niet-succesvolle behandeling met eerste- of tweedegeneratie EGFR-TKIs. De patiënten kregen lazertinib 240 eenmaal daags. De mediane duur van follow-up was 13,6 maanden (range 2,9-17,7). Het primaire eindpunt was percentage patiënten met intracraniële objectieve respons (iORR). Onder de 38 voor werkzaamheid evalueerbare patiënten (12 met leptomeningeale metastasen) was de iORR 55% (95%-bti 38,3-71,4); onder de 5 patiënten met T790M-positieve ziekte was de iORR 80% (28,4-99,5); onder de 21 patiënten met T790M-negatieve ziekte was de iORR 43% (21,8-66,0); en onder de 12 patiënten met T790M-onbekende ziekte was de iORR 67% (34,9-90,1). De mediane intracraniële progressievrije overleving (iPFS) was 15,8 maanden (95%-bti 15,2-NR) onder de 38 voor werkzaamheid evalueerbare patiënten; 15,2 maanden (4,2-NR) in de T790M-positieve subgroep; 15,4 maanden (4,2-NR) in de T790M-negatieve subgroep; en 18,0 maanden (3,9-NR) in de T790M-onbekende subgroep. De meeste adverse events waren graad 1 of 2.

De onderzoekers concluderen dat lazertinib substantiële activiteit had tegen progressie van CNS-metastasen, ongeacht de T790M-status, in patiënten met EGFR-variant mNSCLC na CNS-falen van eerste- of tweedegeneratie EGFR-TKIs.

1.Hong MH, Choi YJ, Ahn HK et al. Lazertinib in EGFR-variant non-small cell lung cancer with CNS failure to prior EGFR tyrosine kinase inhibitors. A nonrandomized controlled trial. JAMA Oncol 2024.2640

Summary: A multicenter phase 2 trial in South Korea found substantial CNS activity of lazertinib, regardless of T790M status, against the progression of intracranial metastases with or without leptomeningeal metastases after unsuccessful treatment with first-generation or second-generation EGFR TKIs in patients with metastatic EGFR-variant NSCLC.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Lange-termijn gegevens van klinische studies laten zien dat de overlevingscurves van patiënten die eerstelijns immuuncheckpointremmers (ICIs) krijgen voor gevorderd melanoom na verloop van tijd een plateau bereiken, hetgeen zou kunnen betekenen dat deze patiënten kan hebben op lange-termijn overleving. Een cohortstudie van prospectief verzamelde gegevens in het Dutch Melanoma Treatment Registry heeft de lange-termijn overleving van patiënten die eerstelijns ICIs kregen voor gevorderd melanoom in de klinische praktijk geïnventariseerd. Prof. Karijn Suijkerbuijk (UMC Utrecht) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹


De studie includeerde 2490 patiënten (mediane leeftijd 65,0 jaar; IQR 55,3-73,0; 62,7% mannen) die tussen begin 2012 en eind 2019 eerstelijns ICIs kregen voor gevorderd melanoom. De figuur laat de curves voor progressievrije overleving (A), overall survival (B), en melanoom-specifieke overleving (C) zien. Het PFS-percentage onder alle patiënten was 23,4% (95%-bti 21,7-25,2) na drie jaar en 19,7% (18,0-21,4) na vijf jaar, en het OS-percentage onder alle patiënten was 44,0% (42,1-46,1) na drie jaar en 35,9% (33,9-38,0) na vijf jaar. Onder patiënten die partiële of complete respons bereikten was metastase in drie of meer organen geassocieerd met hoger risico van progressie HR 1,37; 95%-bti 1,11-1,69).

De onderzoekers concluderen dat ook in de klinische praktijk de overlevingscurves met eerstelijns ICIs voor gevorderd melanoom een plateau bereiken.

1.Van Not OJ, van den Eertwegh AJM, Jalving H et al. Long-term survival in patients with advanced melanoma. JAMA Network Open 2024;7:e2426641

Summary: A cohort study using prospectively collected data from the Dutch Melanoma Treatment Registry found that survival curves of patients receiving first-line ICIs for advanced melanoma in clinical practice reached a plateau, suggesting that such patients have a chance of achieving long-term survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Onder patiënten met gelokaliseerd levercelcarcinoom (HCC) komt slechts een minderheid, met gunstige tumorkenmerken en anatomie, in aanmerking voor chirurgische resectie. Neoadjuvante immuuntherapie kan wellicht het aantal patiënten die kandidaat zijn voor chirurgische resectie verhogen. Een retrospectieve cohortstudie van John Hopkins Hospital (Baltimore MD) heeft uitkomsten van resectie voor HCC geïnventariseerd, en klinische uitkomsten na neoadjuvante immuuntherapie vergeleken met die na upfront resectie. Dr. Mark Yarchoan en collega’s publiceren de studie in Cancer Research Communications.¹

Het cohort includeerde 92 patiënten onder wie 36 neoadjuvant ICI-gebaseerde immuuntherapie kregen en 56 upfront chirurgie ondergingen. De meerderheid (61,1%) van de patiënten die neoadjuvante immuuntherapie kregen viel buiten de standaard resectabiliteitscriteria en had een hogere waarschijnlijkheid van kenmerken dit geassocieerd zijn met risico van recidief, zoals AFP ≥ 400 ng/ml, tumordiameter ≥ 5 cm, poortaderinvasie, en multifocaliteit. In de groep patiënten die neoadjuvante immuuntherapie kregen werden vergelijkbare percentages marge-negatieve resectie bereikt. De figuur laat zien dat de recidiefvrije overleving en overall survival niet slechter waren dan in de groep patiënten die upfront chirurgie ondergingen (mediane RFS 44,8 maanden vergeleken met 49,3 maanden; p=0,66; en mediane OS niet bereikt in beide groepen). Er was een niet-significante trend van betere RFS onder de patiënten met pathologische respons op neoadjuvante immuuntherapie.

De onderzoekers concluderen dat neoadjuvante immuuntherapie het percentage hoog-risico HCC-patiënten die in aanmerking komen voor chirurgische resectie kan verhogen, waarna de klinische uitkomsten niet verschillen van die van patiënten die wel upfront chirurgie kunnen ondergaan.

1.Nakazawa M, Fang M, Vong T et al. Impact of neoadjuvant immunotherapy on recurrence-free survival in patients with high-risk localized HCC. Cancer Res Comm 2024; epub ahead of print

Summary: A retrospective study at Johns Hopkins Hospital (Baltimore, MD) found that among patients with localized HCC, neoadjuvant immunotherapy may allow high-risk patients, including those who are outside traditional resectability criteria, to achieve comparable clinical outcomes to those who undergo upfront resection.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Odronextamab is een CD20xCD3 bispecifiek antilichaam dat de activiteit van cytotoxische T-cellen tegen maligne B-cellen kan bevorderen. De multinationale fase 2-studie ELM-2 heeft odronextamab in patiënten met recidiverend of refractair folliculair lymfoom (R/R FL) geëvalueerd. Dr. Stefano Luminari (Azienda Unita Sanitaria, Reggio Emilia) en collega’s publiceren de studie in Annals of Oncology.¹



De studie includeerde volwassen patiënten die tenminste twee eerdere lijnen behandeling hadden gekregen voor graad 1-3a R/R FL, met een ECOG performance status 0 of 1 en adequate orgaanfunctie. De patiënten kregen intraveneus odronextamab 80 mg op dagen één, acht, en vijftien van vier drie-weekse cycli, gevolgd door odronextamab 160 mg iedere twee weken tot progressie of niet-acceptabele toxiciteit. Van de 128 geïncludeerde patiënten voltooide 95% één cyclus en 85% tenminste vier cycli. De figuur laat zien dat de objective response rate 80,0% was en de complete response rate 73,4%. De mediane duur van respons was 22,6 maanden (95%-bti 17,7-NR), de mediane duur van complete respons was 25,1 maanden (20,5-NR), de mediane progressievrije overleving was 20,7 maanden (17,2-27-5), en de mediane overall survival werd niet bereikt gedurende mediaan 20,1 maanden follow-up. Discontinuering vanwege adverse events was nodig voor 16% van de patiënten.

De onderzoekers concluderen dat odronextamab respons induceerde in een hoog percentage van de patiënten met zwaar-voorbehandeld R/R FL, met over het algemeen manageable veiligheid.

1.Kim TM, Taszner M, Novelli S et al. Safety and efficacy of odronextamab in patients with relapsed or refractory follicular lymphoma. Ann Oncol 2024.08.2239

Summary: The multinational phase 2 ELM-2 trial found promising activity with generally manageable safety among patients with heavily pretreated relapsed or refractory follicular lymphoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)