Oncologisch onderzoek.nl

Met de standaard radiotherapie (RT)-dosering van 54-55,8 Gy wordt onder patiënten met Ewing sarcoom (EWS) met grote tumoren (≥8 cm) suboptimale lokale controle bereikt. Een studie van St. Jude Children’s Research Hospital (Memphis TN) heeft werkzaamheid en veiligheid van hogere RT-dosering geïnventariseerd. Dr. Matthew Krasin en collega’s publiceren de studie in Cancer.¹

De studie includeerde 32 nieuw-gediagnostiseerd EWS-patiënten in de leeftijd van 30 jaar of jonger met grote tumoren. Twintig patiënten hadden metastatische ziekte en twaalf gelokaliseerde ziekte. De mediane RT-dosering was 64,8 Gy (range 59,4-69,4). Alle patiënten kregen bovendien systemische chemotherapie. De vijf-jaars cumulatieve incidentie van lokaal falen in het cohort was 6,6%, met vijf-jaars percentages voor gebeurtenisvrije overleving en overall survival 42% respectievelijk 64,2%. Negentwintig patiënten hadden korte-termijn toxiciteit (90% dermatitis) en 27 patiënten hadden lange-termijn toxiciteit, onder wie één patiënt met een secundaire maligniteit.

De onderzoekers concluderen dat onder pediatrische en jongvolwassen EWS-patiënten met grote tumoren, hogere dan standaard-dosering resulteerde in lokale controle in een hoog percentage van de patiënten, met een tolerabel toxiciteitsprofiel.

1.Kacar M, Nagel MB, Liang J et al. Radiation therapy dose escalation achieves high rates of local control with tolerable toxicity profile in pediatric and young adult patients with Ewing sarcoma. Cancer 2024.35196

Summary: A study at St. Jude Children's Research Hospital (Memphis, TN) found that among pediatric and young adult patients with Ewing sarcoma with large tumors, dose-escalated radiotherapy resulted in high rates of local control, while maintaining a tolerable toxicity profile.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Mammacarcinomen (BCs) die worden gediagnostiseerd tussen twee screeningsonderzoeken (intervalcarcinomen, ICs) hebben slechtere klinisch-pathologische kenmerken en slechtere prognose dan screen-detected cancers (SDCs). Een bevolkings-gebaseerde studie in Zweden heeft de associatie tussen kiemlijn schadelijke protein-truncating variants (PTVs) en ICs geïnventariseerd. Prof. Kamila Czene (Karolinska Instituut, Stockholm) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde alle vrouwen in de leeftijd van 40 tot en met 75 jaar die tussen begin 2001 en eind 2015 deelnamen aan mammografiescreening in Zweden en een BC-diagnose hadden, plus leeftijds-gematchte controlevrouwen zonder BC-diagnose. De BC-groep telde 1229 IC-vrouwen en 2892 SDC-vrouwen (gemiddelde leeftijd 55,5 ± 7,1 jaar) en de controlegroep telde 5631 vrouwen. PTVs in ATM, BRCA1, BRCA2, CHEK2, en PALB2 waren meer frequent in IC-patiënten dan in SDC-patiënten (OR 1,48; 95%-bti 1,06-2,05). Familiegeschiedenis van BC samen met PTVs in één van deze genen was geassocieerd met verhoogde waarschijnlijkheid van een IC-diagnose (versus SDC: OR 3,95; 95%-bti 1,97-7,92). Tien-jaars BC-specifieke overleving was significant slechter onder IC-vrouwen met PTVs in een van deze vijf genen dan onder IC-vrouwen zonder deze PTVs (HR 2,04; 95%-bti 1,06-3,92). Al deze associaties waren meer geprononceerd in de subset van IC-vrouwen met lage mammografische dichtheid bij een eerdere screening.

De onderzoekers concluderen dat deze resultaten suggereren dat SDCs en ICs uiteenlopende genetische profielen hebben.

1.Rodriguez J, Grassmann F, Xiao Q et al. Investigation of genetic alterations associated with interval breast cancer. JAMA Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: A population-based genetic association study in Sweden found that protein-truncating variants in the 5 major genes for breast cancer, particularly BRCA1/2 and PALB2 variants, were significantly associated with the occurrence of interval cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is geen duidelijkheid over het risico van invasief mammacarcinoom (BC) na ductaal carcinoom in situ (DCIS) dat niet via screening gedetecteerd is (NS-DCIS). Een bevolkings-gebaseerde studie in Engeland heeft het risico van invasief BC en BC-gerelateerde mortaliteit onder vrouwen met NS-DCIS vergeleken met deze risico’s in de gehele bevolking en onder vrouwen met screenings-gedetecteerd DCIS. Dr. Gurdeep Mannu (University of Oxford) en collega’s publiceren de studie in BMJ.¹

Tussen begin 1990 en eind 2018 werd in Engeland NS-DCIS gediagnostiseerd in 27.543 vrouwen. Per eind 2018 was invasief BC vastgesteld in 3651 van deze vrouwen, meer dan viermaal hoger dan verwacht op basis van incidentie in de gehele bevolking. Deze figuur toont de incidentie van invasief BC en de BC-gerelateerde mortaliteit onder vrouwen met NS-DCIS vergeleken met de gehele bevolking. Deze figuur toont de vergelijking voor NS-DCIS versus screenings-gedetecteerd DCIS.

De onderzoekers concluderen dat vrouwen met NS-DCIS gedurende tenminste 25 jaar na de diagnose een verhoogd risico hebben van invasief BC en BC-gerelateerd overlijden, zowel vergeleken met de gehele bevolking als ook vergeleken met vrouwen met screenings-gedetecteerd DCIS.

1.Mannu GS, Wang Z, Dodwell D et al. Invasive breast cancer and breast cancer death after non-screen detected ductal carcinoma in situ from 1990 to 2018 in England: population-based cohort study. BMJ 2024;384:e075498

Summary: A population-based cohort study in England found that for at least 25 years after the diagnosis, women with non-screen detected DCIS had higher risks of invasive breast cancer and breast cancer deaths when compared to women in the general population and when compared with women with screen detected DCIS

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Iruplinalkib (WX-0593) is een nieuwe-generatie ALK-tyrosinekinaseremmer. De multicenter fase 3-studie INSPIRE in China heeft iruplinalkib vergeleken met crizonitinib voor ALK-TKI naïef lokaal-gevorderd of metastatisch ALK-positief niet-kleincellig longcarcinoom. Prof. Yuankai Shi (Chinese Academie van Medische Wetenschappen) en collega’s publiceren een interimanalyse van de studie in het Journal of Thoracic Oncology.¹

INSPIRE includeerde 292 patiënten, die werden gerandomiseerd naar iruplinalkib zeven dagen run-in 60 mg eenmaal daags en vervolgens 180 mg eenmaal daags (n=143) of crizotinib 250 mg tweemaal daags (n=149). Het primaire eindpunt was centraal-beoordeelde progressievrije overleving. Op het moment van de interimanalyse, na 145 PFS-gebeurtenissen, was de mediane follow-up 26,9 maanden in de iruplinalkibgroep (range 3,7-37,7) en 25,9 maanden in de crizotinibgroep (0,5-35,9). De mediane PFS was 27,7 maanden in de iruplinalkibgroep versus 14,6 maanden in de crizotinibgroep (HR 0,34; p<0,0001). De centraal-beoordeelde objective response rate was 93,0% versus 89,3%; en de intracraniële ORR onder patiënten met baseline CNS-metastasen was 90,9% versus 60,0%. Incidentie van graad 3 of 4 treatment-related adverse events was 51,7% in de iruplinalkibgroep en 49,7% in de crizotinibgroep.

De onderzoekers concluderen dat iruplinalkib een nieuwe behandeloptie kan zijn voor patiënten met gevorderd ALK-TKI naïef ALK-positief NSCLC.

1.Shi Y, Chen J, Yang R et al. Iruplinalkib (WX-0593) versus crizotinib in ALK TKI-naïve locally advanced or metastatic ALK-positive non-small cell lung cancer: interim analysis of a randomized, open-label, phase III study (INSPIRE). J Thor Oncol 2024.01.013

Summary: The multicenter phase 3 INSPIRE trial in China found that among patients with ALK TKI-naïve advanced ALK-positive NSCLC, iruplinalkib demonstrated significantly improved PFS and improved intracranial activity versus crizotinib.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Immunologische respons van melanoom op anti-PD-1 therapie kan snel plaatsvinden, met T-celresponsen die reeds na een week gedetecteerd kunnen worden. Omdat geactiveerde immuuncellen FDG-avide zijn zou een vroege FDG PET/CT reeds een week na het starten van pembrolizumab kunnen worden gebruikt om een metabole flare (MF) met toegenomen tumor FDG-activiteit vanwege infiltratie van geactiveerde immuuncellen of een metabole respons (MR) vanwege dood van de tumorcellen waar te nemen. MF en MR zouden de respons kunnen voorspellen. Een prospectieve studie van de University of Pennsylvania (Philadelphia) heeft deze hypothese getoetst. Dr. Michael Farwell en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

De studie includeerde negentien patiënten met gevorderd melanoom. FDG PET/CT imaging werd uitgevoerd bij baseline en ongeveer een week na start van pembrolizumab. MF werd gedefinieerd als tenminste 70% toename in tumor SUV_max en MR als tenminste 30% afname van de tumor SUV_max. Een MF of MR werd geïdentificeerd in zes van elf responders (55%) en in geen van acht nonresponders (0%), met objective response rate van 100% in de MF-MR groep en 38% in de stable metabolism (SM)-groep. Een MF of MR was geassocieerd met immuuninfiltratie in de tumor. De mediane progressievrije overleving was langer dan 38 maanden (mediane PFS niet bereikt) in de MF-MR groep versus 2,8 maanden in de SM-groep (p=0,017). Na drie jaar waren 83% van de patiënten in de MF-MR groep en 62% van de patiënten in de SM-groep nog in leven.

De onderzoekers concluderen dat vroege FDG PET/CT imaging veranderingen in metastasen van melanoom kunnen detecteren die de respons op pembrolizumab kunnen voorspellen en significant gecorreleerd zijn met PFS.

1.Anderson TM, Chang BH, Huang AC et al. FDG PET/CT imaging 1 week after a single dose of pembrolizumab predicts treatment response in patients with advanced melanoma. Clin Cancer Res 2024; epub ahead of print

Summary: A prospective trial at the University of Pennsylvania (Philadelphia) found that among patients receiving pembrolizumab for advanced melanoma, early FDG PET/CT imaging could identify metabolic changes in the tumors that were potentially predictive of response to pembrolizumab and significantly correlated with progression-free survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Pembrolizumab is de standaard-behandeling voor patiënten met metastatisch urotheelcarcinoom (mUC) na progressie op eerstelijns platina-gebaseerde chemotherapie. Echter, slechts in ongeveer 20% van de patiënten wordt respons gezien. Sacituzumab govitecan (SG) is een Trop-2 gericht antibody-drug conjugate. Cohort 3 van de multinationale fase 2-studie TROPHY-U-01 evalueerde de combinatie van SG en pembrolizumab voor checkpointremmer (CPI)-naïeve patiënten met mUC na progressie op platina-gebaseerde chemotherapie. Prof. Petros Grivas (Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle WA) en collega’s publiceren in het Journal of Clinical Oncology resultaten in cohort 3.¹


Het cohort includeerde 41 patiënten (mediane leeftijd 67 jaar; 83% mannen; 78% met viscerale metastasen) die drie-weekse cycli kregen van SG 10 mg/kg op dagen één en acht en pembrolizumab 200 mg op dag één. De mediane follow-up was 14,8 maanden. Het primaire eindpunt was centraal-beoordeelde objective response rate. De figuur laat zien dat de ORR 41% bedroeg (95%-bti 26,3-57,9) met complete respons in 20%, terwijl de clinical benefit rate 46% bedroeg (30,7-62,5). Deze figuur laat zien dat de mediane duur van respons 11,1 maanden was (95%-bti 4,8-NE), de mediane progressievrije overleving 5,3 maanden (3,4-10,2), en de mediane overall survival 12,7 maanden (10,7-NE). Graad 3 of hoger treatment-related adverse events werden gezien in 61% van de patiënten.

De onderzoekers concluderen dat onder CPI-naïeve patiënten met mUC en progressie op platina-gebaseerde chemotherapie, de combinatie van SG en pembrolizumab resulteerde in een hoog percentage patiënten met respons met een over het algemeen manageable toxiciteitsprofiel.

1.Grivas P, Pouessel D, Park CH et al. Sacituzumab govitecan in combination with pembrolizumab for patients with metastatic urothelial cancer that progressed after platinum-based chemotherapy: TROPHY-U-01 cohort 3. J Clin Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: Cohort 3 of the multinational phase 2 TROPHY-U-01 trial found that among checkpoint inhibitor- naïve patients with metastatic urothelial carcinoma progressing after platinum-based chemotherapy, the combination of sacituzumab govitecan and pembrolizumab demonstrated a high response rate with an overall manageable toxicity profile.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Toevoegen van immuuncheckpointremmers aan chemotherapie was in eerdere studies geassocieerd met verbetering van de uitkomsten van patiënten met metastatisch oesofagogastrich adenocarcinoom (mEGA), maar de optimale behandelcombinaties zijn nog niet duidelijk. De fase 2-studie RAP, om tien centra in Duitsland, heeft werkzaamheid van de PD-L1 remmer avelumab met ramucirumab en paclitaxel als tweedelijns behandeling voor mEGA (na eerstelijns platina plus fluoropyrimidine) geëvalueerd. Dr. Peter Thuss-Patience (Charité – Universitätsmedizin Berlin) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

De studie includeerde 59 evalueerbare patiënten (mediane leeftijd 64 jaar; range 18-81; 70,7% mannen) die vier-weekse cycli kregen van ramucirumab 8 mg/kg op dagen één en vijftien, avelumab 10 mg/kg op dagen één en vijftien, en pactitaxel 80 mg/m² op dagen één, acht, en vijftien. Het primaire eindpunt was percentage overlevende patiënten na zes maanden. De mediane follow-up was 27,4 maanden. Dit percentage bedroeg 71,2% waarmee werd voldaan aan het vooraf-gespecificeerde criterium voor promising. De mediane overall survival was 10,6 maanden (95%-bti 8,4-12,8). De behandeling werd goed verdragen, zonder onverwachte toxiciteiten. De figuur laat zien dat de mediane OS beter was onder patiënten met een PD-L1 combined positive score 5 of hoger, celvrij DNA hoger dan de mediaan, en T-cel repertoire rijkdom hoger dan de mediaan.

De onderzoekers concluderen dat onder mEGA-patiënten de tweedelijns combinatie van ramucirumab met avelumab en paclitaxel effectief was en goed verdragen werd.

1.Thuss-Patience P, Högner A, Goekkurt E et al. Ramucirumab, avelumab, and paclitaxel as second-lime treatment in esophagogastric adenocarcinoma. The phase 2 RAP (AIO-STO-0218) nonrandomized controlled trial. JAMA Network Open 2024;7:e2352830

Summary: The multicenter phase 2 RAP trial in Germany found that among patients with metastatic esophagogastric adenocarcinoma, the combination of avelumab with paclitaxel plus ramucirumab showed favorable efficacy and tolerability as second-line treatment. A PD-L1 CPS score of 5 or greater, cell-free DNA level less than the median, and T cell repertoire richness greater than the median were associated with increased median overall survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Verlies van lichaamsgewicht zou een signaal van een onderliggende maligniteit kunnen zijn. Een analyse in de prospectieve Nurses’ Health Study (NHS) en de Health Professionals Follow-Up Study (HPFS) heeft de associatie tussen gewichtsverlies en een diagnose van een maligniteit binnen twaalf maanden geïnventariseerd. Prof. Brian Wolpin (Dana-Farber Cancer Institute, Boston MA) en collega’s publiceren de analyse in JAMA.¹


NHS includeerde vrouwen in de leeftijd van 40 jaar of ouder, die tussen juni 1978 en juli 2016 werden gevolgd, en HPFS includeerde mannen in de leeftijd van 40 jaar of ouder die tussen begin 1988 en februar1 2016 werden gevolgd. De deelnemers rapporteerden iedere twee jaar hun lichaamsgewicht. Tijdens 1,64 miljoen persoonsjaren follow-up werden onder de 157.474 deelnemers (bij inclusie mediane leeftijd 62 jaar; IQR 54-70; 71,1% vrouwen) 15.809 incidente gevallen van maligniteiten gezien (incident rate 964 per 100.000 persoonsjaren). Gedurende twaalf maanden na gerapporteerd lichaamsgewicht werden 1362 gevallen van maligniteiten gezien per 100.000 deelnemers met verlies van 10% of meer van het lichaamsgewicht versus 869 per 100.000 deelnemers zonder recent gewichtsverlies (p<0,001). Onder deelnemers met recent gewichtsverlies waren maligniteiten van slokdarm, maag, lever, galweg, en pancreas in het bijzonder frequent (173 per 100.000 persoonsjaren versus 36 per 100.000 persoonsjaren in deelnemers zonder recent gewichtsverlies.

De onderzoekers concluderen dat artsen en verpleegkundigen met recent verlies van lichaamsgewicht een significant verhoogd risico van een maligniteit in de volgende twaalf maanden hadden vergeleken met gezondheidsprofessionals zonder recent gewichtsverlies.

1.Wang Q-L, Babic A, Rosenthal MH et al. Cancer diagnoses after recent weight loss. JAMA 2024;331:318-328

Summary: Analysis of participants of the prospective Nurses’ Health Study and the Health Professionals Follow-Up Study showed that participants with weight loss within the prior two years had a significantly higher risk of cancer during the subsequent 12 months compared with those without recent weight loss.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)