Oncologisch onderzoek.nl

Mismatch repair-deficient (dMMR) tumoren worden gezien in 10% tot 15% van de patiënten met niet-metastatisch coloncarcinoom. In deze patiënten is de werkzaamheid van chemotherapie beperkt. De Nederlandse multicenter fas2-studie NICHE-2 heeft neoadjuvante immuuntherapie geëvalueerd voor niet-metastatisch lokaal-gevorderd dMMR coloncarcinoom. Dr. Myriam Chalabi (NKI Amsterdam) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 115 patiënten die neoadjuvant nivolumab plus ipilimumab kregen. De figuur laat de respons zien. Onder de 111 patiënten die evalueerbaar waren voor respons werd pathologische respons gezien in 109 (98%; 95%-bti 94-100), inclusief 105 (95%) met majeure pathologische respons (≤10% residuele viabele tumor) en 75 (68%) met pathologisch complete respons. Geen van de patiënten discontinueerde de behandeling wegens adverse events. Een primair eindpunt was tijdige chirurgie, gedefinieerd als niet meer dan twee weken uitstel van geplande chirurgie wegens behandelings-gerelateerde toxiciteit. Uitstel van chirurgie langer dan twee weken was niet noodzakelijk in 113 van 115 patiënten (98%; 97,5%-bti 93-100). Het andere primaire eindpunt was drie-jaars ziektevrije overleving. Gedurende mediaan 26 maanden follow-up (range 9-65) is in geen van de patiënten recidief van de ziekte waargenomen.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met lokaal-gevorderd dMMR coloncarcinoom, neoadjuvant nivolumab plus ipilimumab een acceptabel veiligheidsprofiel had een resulteerde in pathologische respons in een hoog percentage van de patiënten.

1.Chalabi M, Verschoor YL, Tan PB et al. Neoadjuvant immunotherapy in locally advanced mismatch repair-deficient colon cancer. N Engl J Med 2024;390:1949-1958

Summary: The multicenter phase 2 NICHE-2 study in The Netherlands found that among patients with locally advanced dMMR colon cancer, neoadjuvant nivolumab plus ipilimumab had an acceptable safety profile and led to a pathological response in a high proportion of patients.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Cardiale dysfunctie is de belangrijkste oorzaak van mortaliteit onder tien-jaar overlevers van mammacarcinoom (BC). Beperkte informatie over lange-termijn risico van cardiale dysfunctie na cardiotoxische therapie (anthracyclines, trastuzumab/pertuzumab, bestraling) heeft ontwikkeling van surveillance-richtlijnen voor BC-overlevers in de weg gestaan. Een retrospectieve studie van de University of Alabama at Birmingham heeft dit risico geïnventariseerd. Prof. Smita Bhatia en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

De studie includeerde 829 patiënten die cardiotoxische therapie voor BC voltooid hadden en iedere twee jaar echocardiografische screening ondergingen. De mediane leeftijd bij diagnose was 54,2 jaar (range 20,3-86,6) en de mediane follow-up was 8,6 jaar (1,8-39,8). Nieuw-onstane cardiale dysfunctie werd gedefinieerd als LVEF < 50% na cardiotoxische therapie. De cardiotoxische therapie was anthracyclines in 39,7%; trastuzumab/pertuzumab in 16%; zowel anthracyclines en trastuzumab/pertuzumab in 6,2%; en alleen radiotherapie in 38,1%).

De onderzoekers evalueerden 2808 echocardiogrammen. De cumulatieve incidentie van cardiale dysfunctie nam toe van 1,8% twee jaar na aanvang van de cardiotoxische therapie tot 15,3% vijftien jaar na aanvang. Risicofactoren voor cardiale dysfunctie waren non-Hispanic zwart ras (versus blank HR 2,15; 95%-bti 1,37-3,38), type cardiotoxische therapie (versus alleen bestraling van de linkerborst 2,35; 1,25-4,4 voor anthracyclines en 3,92; 1,74-8,85 voor trastuzumab/pertuzumab), gebruik van SERMs (2,0; 1,2-3,33), en hypertensie voor de BC-diagnose (3,16; 1,63-6,1). In gecorrigeerde longitudinale analyse werd een jaarlijkse afname van LVEF met 0,29% (p=0,009) in de loop van twintig jaar na de BC-diagnose gezien.

De onderzoekers concluderen dat de resultaten van de studie echografische surveillance na cardiotoxische therapie voor BC steunen.

1.Bostany G, Chen Y, Francisco L et al. Cardiac dysfunction among breast cancer survivors: role of cardiotoxic therapy and cardiovascular risk factors. J Clin Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: A retrospective study at the University of Alabama at Birmingham found that after cardiotoxic therapy (anthracylines, trastuzumab/pertuzumab, radiation) for breast cancer the cumulative incidence of cardiac dysfunction increased for 1.8% at two years to 15.3% at fifteen years after initiation of the therapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Patiënten met glioblastoom (GBM) hebben een slechte prognose. Temozolomide (TMZ) is de gebruikelijke chemotherapie, maar in veel patiënten komt snel resistentie tegen TMZ tot ontwikkeling. In preklinische modellen van glioom is gezien dat de base excision repair remmer TRC102 TMZ-resistentie teniet kan doen. De multicenter fase 2-studie BERT van het Adult Brain Tumor Consortium heeft de combinatie van TRC102 en TMZ voor recidiverend (r)GBM geëvalueerd. Dr. Manmeet Ahluwalia (Baptist Health Medical Group, Miami FL) en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

Arm 1 van de studie includeerde 19 bevacizumab-naïeve rGBM patiënten, die de combinatie van TRC102 en TMZ kregen. Het primaire eindpunt was overall response rate. Als de behandeling voldoende respons zou induceren, dan zou arm 2 worden gestart met patiënten die eerder bevacizumab hadden gekregen. Het mediane aantal cycli in arm 1 was twee. Er werden geen responsen gezien, zodat arm 2 niet geopend werd. De mediane progressievrije overleving was 1,9 maanden (95%-bti 1,8-3,7); het zes-maands PFS-percentage was 10.5% (1,3-33,3), en de mediane overall survival was 11,1 maanden (8,2-17,9). De meeste toxiciteiten waren graad 1 of 2, met twee graad 3 lymfopenieën en één graad 4 trombocytopenie. Er waren twee patiënten met PFS tenminste 17 maanden en OS langer dan 32 maanden. RNA-sequencing van baseline tumormonsters liet zien dat monsters van deze extended survivors significant verrijkte signaturen van DNA damage respons, chromosoominstabiliteit, en celproliferatie hadden.

De onderzoekers concluderen dat deze resultaten veiligheid en feasibiliteit van de combinatie van TRC102 en TMZ voor rGBM demonsteren, en mogelijke antitumoractiviteit laten zien in een subset van de patiënten.

1.Ahluwahlia MS, Ozair A, Drappatz J et al. Evaluating the base excision repair inhibitor TRC102 and temozolomide for patients with recurrent glioblastoma in the phase 2 Adult Brain Tumor Consortium trial BERT. Clin Cancer Res 2024; epub ahead of print

Summary: The multicenter phase 2 BERT trial in the USA found that the combination of TRC102 (a base excision repair inhibitor) and temozolomide is safe and feasible among patients with recurrent glioblastoma, with antitumor activity in a subset of patients characterized by enriched signatures of DNA damage response, chromosomal instability, and cellular proliferation.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Tenosynoviale reusceltumor (TGCT) is een lokaal-agressief neoplasme met weinig systemische behandelingsopties. De multinationale fase 3-studie MOTION evalueerde de oraal beschikbare switch-control remmer van CSF1R vimseltinib voor patiënten met symptomatisch niet-resectabel TGCT. Prof. Hans Gelderblom (LUMC) en collega’s publiceren de studie in The Lancet.¹

MOTION werd uitgevoerd in 35 centra in dertien landen. De studie includeerde 123 patiënten die dubbelblind 2:1 werden gerandomiseerd naar oraal vimseltinib 30 mg tweemaal per week (n=83) of placebo (n=40) voor de duur van 24 weken of tot progressie optrad. Het primaire eindpunt was objective response rate. Negen patiënten in de vimseltinibgroep (10,8%) en vijf patiënten in de placebgroep (12,5%) discontinueerden de behandeling voor week 25. De figuur laat zien dat de ORR 40% was in de vimseltinibgroep versus 0% in de placebogroep (p<0,0001). De meeste treatment-emergent adverse events waren graad 1 of 2; de enige graad 3 of 4 TEAE in meer dan 5% van de patiënten in de vimseltinibgroep was toegenomen bloed creatinekinase (10% van de patiënten). Eén patiënt in de vimseltinibgroep had een subcutaan abces. Vimseltinib resulteerde in klinisch-relevante functionele en symptomatische verbetering.

De onderzoekers concluderen dat vimseltinib objectieve respons induceerde in een aanzienlijk percentage van de patiënten.

1.Gelderblom H, Bhadri V, Stacchiotti S et al. Vimseltinib versus placebo for tenosynovial giant cell tumor (MOTION): a multicentre, randomised, double-blind, placebo-controlled, phase 3 trial. Lancet 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 MOTION trial found that among patients with tenosynovial giant cell tumor the swithc control CSF1R inhibitor vimseltinib produced a significant objective response rate and clinically meaningful functional and symptomatic improvement.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Triplet of quadruplet regimes met proteasoomremmers, immuunmodulatoren, en anti-CD38 antilichamen hebben geresulteerd in verlenging van overleving onder patiënten met nieuw-gediagnostiseerd multipel myeloom. De meeste patiënten hebben echter na verloop van tijd relapse. Frontline lenalidomide-therapie heeft geleid tot toename van het aantal patiënten met lenalidomide-refractaire ziekte op het moment van relapse. De multinationale fase 3-studie DREAMM-8 heeft belantamab mafodotin, pomalidomide, en dexamethason (BPd) vergeleken met pomalidomide, bortezomib, en dexamethason (PVd) voor lenalidomide-blootgestelde patiënten met recidiverend of refractair multipel myeloom (RRMM) na tenminste één lijn van behandeling. Prof. Meletios Dimopoulos (Nationale en Kapodistrische University van Athene) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

DREAMM-8 includeerde 302 patiënten die werden gerandomiseerd naar BPd (n=155) of PVd (n=147). Het primaire eindpunt was progressievrije overleving. De figuur laat zien dat de 12-maands PFS-percentages 71% versus 51% waren met BPd respectievelijk PVd (HR 0,52; p<0,001). De overall survival data waren nog niet matuur. Percentages patiënten met partiële respons of beter waren 77% in de BPd-groep en 72% in de PVd-groep; complete respons of beter werd gezien in 40% versus 16%. Graad 3 of hoger adverse events werden gerapporteerd voor 94% van de patiënten in de BPd-groep en 76% van de patiënten in de PVd-groep. Oculaire gebeurtenissen kwamen voor in 89% van de patiënten in de BPd-groep (graad 3 of 4 in 43%) en in 30% van de patiënten in de PVd-groep (graad 3 of 4 in 2%). Oculaire gebeurtenissen in de BPd-groep werden gemanaged met belantamab mafodotin doseringsmodificatie. Oculaire gebeurtenissen resulteerde in discontinuering van de behandeling in 9% van de patiënten in de BPd-groep en in geen van de patiënten in de PVd-groep.

De onderzoekers concluderen dat onder lenalidomide-blootgestelde RRMM-patiënten, BPd vergeleken met PVd resulteerde in significant hoger PFS-profijt en diepere en meer duurzame responsen.

1.Dimopoulos MA, Beksac M, Pour L et al. Belantamab mafodotin, pomalidomide, and dexamethasone in multiple myeloma. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 DREAMM-8 trial found that among lenalidomide-exposed patients with relapsed or refractory myeloma, BPd conferred a significantly greater benefit than PVd with respect to progression-free survival, as well as deeper, more durable responses.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Na behandeling van EFGR-gemuteerd niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC) met eerste- of tweedegeneratie EGFR-tyrosinekinaseremmers (TKIs) is er een hoge incidentie van leptomeningeale metastasen (LMs). De fase 2-studie BLOSSOM, in zes centra in Zuid-Korea, evalueerde osimertinib 80 mg eenmaal daags in NSCLC-patiënten met LMs na eerste- of tweedegeneratie EGFR-TKIs. Prof. Myung-Ju Ahn (Samsung Medisch Centrum, Seoel) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹

BLOSSOM includeerde 73 patiënten onder wie 64 patiënten die evalueerbaar waren voor de werkzaamheid van osimertinib voor LMs. De mediane overall survival (primair eindpunt) was 15,6 maanden (95%-bti 11,5-20,2). De objective response rate (geblindeerd centraal beoordeeld) van de LMs was 51,6%, inclusief complete respons in 15,6%. Ziektecontrole werd gezien in 81,3%. De mediane LM-progressievrije overleving was 11,2 maanden (95%-bti 7,7-15,3) en de mediane duur van respons was 12,6 maanden (7,6-17,7). De meeste adverse events waren graad 1 en 2.

De onderzoekers concluderen dat osimertinib intracraniële werkzaamheid had in NSCLC –patiënten met LMs.

1.Park S, Baldry R,Hyung HA et al. Phase II efficacy and safety of 80 mg osimertinib in patients with leptomeningeal metastases associated with epidermal growth factor receptor mutation-positive non-small cell lung cancer (BLOSSOM). J Clin Oncol 024; epub ahead of print

Summary: The phase 2 BLOSSOM trial, at 6 centers in South Korea, found that among EGFR-mutated NSCLC patients with leptomeningeal metastases, osimertinib 80 mg once daily had intracranial efficacy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Bortezomib, lenalidomide, en dexamethason (VRd) is een geprefereerd eerstelijns regime voor patiënten met nieuw-gediagnostiseerd multipel myeloom (NDMM). De multinationale fase 3-studie IMROZ heeft toevoeging van het anti-CD38 monoklonaal antilichaam isatuximab aan dit regime geëvalueerd. Dr. Thierry Facon (Centre Hospitalier Universitaire de Lille, Frankrijk) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹



IMROZ includeerde 446 NDMM patiënten in de leeftijd van 18 tot en met 80 jaar, die geen kandidaat waren voor transplantatie. De patiënten werden 3:2 gerandomiseerd naar isatuximab plus VRd of alleen VRd. Het primaire eindpunt was progressievrije overleving. De figuur laat zien dat met mediaan 59,7 maanden follow-up de 60-maands PFS-percentages 63,2% waren met isatuximab-VRd versus 45,2% met alleen VRd (HR 0,60; p<0,001). De percentages patiënten met complete respons of beter waren 74,7% versus 64,1% (p=0,01), en de percentages patiënten met complete respons en MRD-negatieve status waren 55,5% versus 40,9% (p=0,003). Er waren geen nieuwe veiligheidssignalen, en de incidentie van serious adverse events en discontinuering wegens adverse events was similar in beide groepen.

De onderzoekers concluderen dat onder NDMM-patiënten in de leeftijd van 18 tot en met 80 jaar die niet in aanmerking kwamen voor transplantatie toevoeging van isatuximab aan VRd resulteerde in significante verbetering van de PFS.

1.Facon T, Dimopoulos M-A, Leleu XP et al. Isatuximab, bortezomib, lenalidomide, and dexamethasone for multiple myeloma. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 IMROZ trial found that among patients aged 18 to 80 years with newly diagosed multiple myeloma who were ineligible to undergo transplantation, addition of isatuximab to VRd was associated with improved progression-free survival, response, and MRD-negative status.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Osimertinib is een aanbevolen behandeling voor gevorderd niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC) met een EFGR-mutatie en als adjuvante behandeling na geresectie van EGFR-gemuteerd. EGFR-tyrosinekinaseremmers hebben preliminaire werkzaamheid laten zien in niet-resectabel EGFR-gemuteerd NSCLC. De multinationale fase 3-studie LAURA heeft osimertinib vergeleken met placebo in patiënten die na chemoradiotherapie (CRT) voor niet-resectabel stadium III EGFR-gemuteerd NSCLC geen progressie hadden. Prof. Shun Lu (Shanghai Jiao Tong Universiteit, China) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 216 volwassen patiënten (18 jaar of ouder; 20 jaar of ouder in Japan), die na CRT 2:1 werden gerandomiseerd naar osimertinib (n=143) of placebo (n=73). Het primaire eindpunt was centraal geblindeerd beoordeelde progressievrije overleving. De mediane PFS was 39,1 maanden met osimertinib versus 5,6 maanden met placebo (HR 0,16; p<0,001), met twaalf-maands PFS-percentage 74% versus 22%. Interim overall survival gegevens (20% maturiteit) lieten 36-maands OS-percentage 84% met osimertinib en 74% met placebo zien (HR 0,81; p=0,53). De incidentie van graad 3 of hoger adverse events was 35% in de osimertinibgroep versus 12% in de placebogroep; stralingspneumonitis (in meerderheid graad 1 of 2) werd gerapporteerd voor 48% respectievelijk 38%. Er waren geen nieuwe veiligheidssignalen.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten zonder progressie na CRT voor voor stadium III EGFR-gemuteerd NSCLC osimertinib resulteerde in significant langere PFS dan placebo.

1.Lu S, Kato T, Dong X et al. Osimertinib after chemoradiotherapy in stage III EGFR-mutated NSCLC. N Engl J Med 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 LAURA trial found that among patients with unresectable stage III EGFR-mutated NSCLC who had no progression after CRT, osimertinib resulted in significantly longer progression-free survival than placebo.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)