Prostaatkanker wordt frequent gekarakteriseerd door een groot inflammatoir infiltraat, dat onder andere T-cellen bevat. Hoewel T-cellen in grote aantallen bij kankerlesies aanwezig zijn, kunnen ze geen therapeutsche respons genereren vanwege de immunosuppresieve micro-omgeving, schrijven Nathaniel Brennen en collega’s van het Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center (Baltimore) in een overzichtsartikel in Cancer Research.¹ Een rationele benadering voor het versterken van de potentie van T-cellen is ze te bewapenen met een cytotoxisch agens dat kankercellen kan doden onafhankelijk van de immunosuppressieve signalen uit de micro-omgeving. In essentie fungeren de T-cellen dan als cell-based vectors (‘Trojaanse paarden’) die selectief een protoxine afleveren bij gedissemineerde prostaatkankerlesies.

Een probleem bij deze benadering is dat systemisch toegediende T-cellen zich ook naar andere inflammatiehaarden in het lichaam verplaatsen. Dit vereist een additioneel niveau van specificiteit om toxiciteit in non-target tissues te voorkomen. Om dit doel te bereiken kan genetic engineering worden ingezet om de expressie van het protoxine afhankelijk te maken van T-cel herkenning van prostate specific membrane antigen door een chimeric antigen receptor (CAR). Selectieve activering van het protoxine kan verder worden bevorderd door het gebruik van een weefsel- of tumorspecifiek protease, zoals PSA.

1. Brennen WN, Drake CG, Isaacs JT. Enhancement of the T-cell armamentarium as a cell-based therapy for prostate cancer. Cancer Res 2014;epub ahead of print