Patiënten met biochemisch recidief na definitieve lokale therapie voor prostaatcarcinoom vormen een heterogene populatie waarvoor geen standaard behandelingsopties beschikbaar zijn. Dr. Mary-Ellen Taplin (Dana-Farber Cancer Institute, Boston) en collega’s hebben een studie uitgevoerd van de mogelijkheid en werkzaamheid van vroege multimodale systemische therapie voor deze patiënten. De uitkomsten van de studie zijn online gepubliceerd in Cancer.¹

Deelnemers aan de studie waren 41 mannen met toenemende PSA-niveaus (verdubbelingstijd tien maanden of minder) zonder aanwijzingen voor metastasen na radicale prostatectomie en/of radiotherapie voor prostaatcarcinoom. De deelnemers werden behandeld met vier cycli docetaxel, acht cycli bevacizumab, en achttien maanden androgeendeprivatietherapie (ADT). Het primaire eindpunt van de studie was het percentage patiënten dat één jaar na beëindiging van de behandeling vrij was van PSA-progressie.

Een jaar na beëindiging van de ADT had 45% van de patiënten met testosteron hoger dan 100 ng/dl en 29% van de patiënten met testosteron hoger dan 240 ng/dl een PSA-niveau lager dan 0,2 ng/ml. Na mediaan 27,5 maanden follow-up (IQR 21,8-38,1 maanden) was 20% van de patiënten nog vrij van PSA-progressie, 46% startte ADT niet opnieuw, en 83% was vrij van metastasen. Graad 3- en 4-toxiciteiten werden gezien bij 39% respectievelijk 12%.

De onderzoekers concluderen dat multimodale systemische therapie met docetaxel, bevacizumab, en ADT mogelijk is en resulteert in responsen in patiënten met biochemisch recidief. Lange-termijn follow-up is vereist om het percentage patiënten te bepalen met duurzame PSA-respons zonder herstarten van prostaatcarcinoombehandeling.

1.McKay RR, Gray KP, Hayes JH et al. Docetaxel, bevacizumab, and androgen deprivation therapy for biochemical disease recurrence after definitive local therapy for prostate cancer. Cancer 2015; epub ahead of print