Bij gebrek aan robuuste predictieve biomarkers is de respons op temozolomide in patiënten met nieuw-gediagnostiseerd glioblastoom (GBM) moeilijk te voorspellen. Onderzoekers in Italië en de Verenigde Staten hebben GBM-patiënten geïdentificeerd met lange-termijn (tenminste 35 maanden) overleving op standaard of metronome adjuvante temozolomide-behandeling. Dr. Luigi Poliani (Universiteit van Brescia) publiceren online in het Journal of the National Cancer Institute een studie van moleculaire profielen die deze lange-termijn overlevende patiënten onderscheiden van GBM-patiënten met minder profijt van temozolomide.¹

In de groep patiënten die met standaard-schema temozolomide behandeld waren vonden de onderzoekers geen associatie tussen overleving en gene classifiers voor verschillende moleculaire GBM-subtypes. In de metronoom-temozolomide behandelde patiënten was er een robuuste associatie tussen EGFR-amplificatie/overexpressie en overall survival (HR 0,22; p=0,001). Deze associatie bleef statistisch significant na Bonferroni-correctie (p interactie <0,0005). Lange-termijn overleving na metronoom temozolomide was onafhankelijk van MGMT- en EGFRvIII-status, en was meer geprononceerd in patiënten met PTEN-verlies.

In vitro onderzoek aan EGFR+ GBM-kankerstamcellen liet een dosering- en tijdafhankelijke afname zien in overleving van de cellen door blootstelling aan temozolomide, gemedieerd door remming van NF-kB transcriptie-activiteit. In specimina van recidiverende metronoom met temozolomide behandelde patiënten met EGFR-overexpressie werd vermindering van EGFR-geamplificeerde cellen en statistisch significant afname van NF-kB/p65 expressie gezien.

De onderzoekers concluderen dat patiënten met GBM met amplificatie/overexpressie van EGFR profijt hebben van metronoom temozolomide.

1.Cominelli M, Gristanti S, Mazzoleni S et al. EGFR amplified and overexpressing glioblastomas and association with better response to adjuvant metronomic temozolomide. J Natl Cancer Inst 2015; epub ahead of print