Lenvatinib is een orale remmer van VEGFR1, 2, en 3, FGFR 1 tot en met 4, PDGRα, RET en KIT. In een fase 2-studie is werkzaamheid van lenvatinib gezien in patiënten met gedifferentieerd schildkliercarcinoom dat refractair was tegen radiojodium. Dr. Steven Sherman (MD Anderson Cancer Center, Houston) en collega’s publiceren vandaag online in The New England of Medicine een fase 3-studie van lenvatinib (n=261) versus placebo (n=131) voor radiojodium-refractair progressief schildkliercarcinoom.¹ Bij progressie kregen de patiënten uit de placebogroep lenvatinib-behandeling aangeboden.

Het primaire eindpunt van de studie was progressievrije overleving. De PFS was 18,3 maanden in de lenvatinib-groep versus 3,6 maanden in de placebogroep (HR voor progressie of overlijden 0,21; p<0,001). PFS-profijt werd gezien in alle vooraf gespecificeerde subgroepen. De response rate ws 64,8% in de lenvatinib-groep (4 complete en 165 partiële responsen) versus 1,5% in de placebogroep (p<0,001). De mediane overall survival werd in geen van beide groepen bereikt. Bijwerkingen (any grade) die in meer dan veertig procent van de patiënten in de lenvatinibgroep werden gezien waren hypertensie, diarree, vermoeidheid of asthenie, verminderde eetlust, gewichtsverlies, en misselijkheid. Deelname aan de studie werd gestaakt wegens bijwerkingen door 14,2% van de patiënten in de lenvatinib-groep versus 2,3% van de patiënten uit de placebogroep. In de lenvatinib-groep overleden tijdens de studie twintig deelnemers; zes aan lenvatinibgerelateerde oorzaken.

De onderzoekers concluderen dat lenvatinib in deze patiëntenpopulatie vergeleken met placebo leidt tot betere PFS en respons, en tot meer bijwerkingen.

1.Schlumberger M, Tahara M, Wirth LJ et al. Lenvatinib versus placebo in radioiodine-refractory thyroid cancer. N Engl J Med 2015;372:621-630