‘Het verfijnen van onze mogelijkheden om blaaskankerpatiënten met een hoog recidiefrisico te identificeren kan helpen de kwaliteit van leven van alle patiënten met blaaskanker te verbeteren.’ Dit schrijven Angeline Andrew (Norris Cotton Cancer Center, Lebanon, New Hampshire) en collega’s in een artikel dat gisteren werd gepubliceerd in BJU International.¹

De onderzoekers bestudeerden genvarianten in genen die de prognose van blaaskanker zouden kunnen beïnvloeden (genen die betrokken zijn bij apoptose, proliferatie, DNA repair, hormoonregulering, immune surveillance en celmetabolisme). Deelnemers aan de studie in New Hampshire waren 563 patiënten met urotheliaal carcinoom. De patiënten werden mediaan 5,4 jaar na het stellen van de diagnose gevolgd; driekwart werd langer dan 1,6 jaar gevolgd. Bij ongeveer de helft van de deelnemers trad tijdens de follow-up periode recidief op, en 40% overleed.

Patiënten met aldehydedehydrogenase-2 (ALDH2) varianten hadden een kortere time to first recurrence. Dit gold ook voor patiënten met een variant allel in vascular cellular adhesion molecule 1 (VCAM1) die immunotherapie kregen. Bij patiënten met niet-invasieve tumoren die waren geassocieerd met een variant in het DNA repair gen XRCC4 was de overleving langer dan bij patiënten met het wild-type. De onderzoekers concluderen dat de studie kandidaat-prognostische SNPs heeft geïdentificeerd die kunnen bijdragen aan geïndividualiseerde behandeling van patiënten met blaaskanker.

Referentie
1. Andrew AS, Gui J, Hu T et al. Genetic polymorphisms modify bladder cancer recurrence and survival in a USA population-based prognostic study. BJU International 2014;epub ahead of print