Er zijn aanwijzingen voor een toegenomen kankerrisico en sterfte na intermitterende claudicatie, maar deze relatie wordt niet goed begrepen. Dit schrijven dr. Tracy Onega (Dartmouth University, Lebanon NH) en collega’s uit de VS en Denemarken online in Cancer Epidemiology, Biomarkers & Prevention.¹ In de publicatie presenteren ze uitkomsten van een cohortstudie van het verband tussen intermitterende claudicatie en het kankerrisico in de Deense Nationale Registratie van Patiënten.

In de periode van 1980 tot 2011 vonden de onderzoekers 53.762 patiënten (vrij van kanker) die in een ziekenhuis werden opgenomen voor intermitterende claudicatie. Tijdens mediane follow-up van 5,0 jaar (269.430 persoonsjaren) werd bij 6270 patiënten in dit cohort kanker gediagnostiseerd; op basis van de incidentie in de algemene bevolking werden 4306 gevallen van incidente kanker verwacht (SIR 1,46; 95%-bti 1,42-1,49). Ook na exclusie van patiënten met eerdere diagnose van cerebrovasculaire ziekte, myocardinfarct of diabetes was het kankerrisico verhoogd; met name het risico van tabaksgebruik-gerelateerde kankertypen. Verhoging van het kankerrisico bleef waarneembaar gedurende tien jaar follow-up. In patiënten met kanker was er geen effect op de overleving als de diagnose intermitterende claudicatie minder dan drie maanden voor de kankerdiagnose gesteld was; bij een langer interval tussen beide diagnoses was intermitterende claudicatie geassocieerd met matig slechtere overleving (mortality rate ratio 1,19; 95%-bti 1,14-1,25).

De onderzoekers concluderen dat het kankerrisico na intermitterende claudicatie verhoogd is.

1.Onega T, Baron JA, Johnsen SP et al. Cancer risk and subsequent survival after hospitalization for intermittent claudication. Cancer Epidemiol Biomarkers Prev 2015; epub ahead of print