Een groot probleem in AML is resistentie tegen behandeling. Het is van belang patiënten met een verhoogd risico van resistentie te identificeren. De bekende factoren die resistentie beïnvloeden bieden echter slechts een fair predictive ability. Dit concludeert een multinationale groep experts uit een analyse die vandaag online wordt gepubliceerd in Leukemia.¹ Nederlandse auteurs zijn prof. Bob Löwenberg (Erasmus MC) en prof. Gert Ossenkoppele (VUmc).

De onderzoekers hebben gegevens geanalyseerd van 4601 patiënten met nieuw-gediagnostiseerde AML, die inductietherapie met 3+7 of intensievere regimes hadden gekregen in studies van MRC/NCRI, HOVON, SWOG, en MD Anderson Cancer Center. Uit de analyses bleek dat leeftijd, performance status, leukocytengetal, secundaire ziekte, cytogenetisch risico en FLT3-ITD/NPM1-mutatiestatus onafhankelijk geassocieerd met niet bereiken van complete remissie (‘primary refractoriness’). De AUC van een bootstrap-corrected multivariabel model dat deze uitkomst voorspelde bedroeg echter slechts 0,78 (AUC 1,0 betekent perfecte voorspelling; AUC 0,5 komt overeen met het voorspellen welke kant van een munt boven komt te liggen). Verwijderen van FLT3-ITD- en NPM1-informatie uit het model resulteeert in een AUC 0,76. Voorspellen van resistentie, gedefinieerd als primary refractoriness of korte recidiefvrije overleving, was zelfs nog moeilijker.

De auteurs concluderen dat deze gegevens een rationale vormen voor voortgaande randomizering tussen standaard- en nieuwe behandelingen. Er is behoefte aan nader onderzoek van genetische en post-treatment data om de voorspelling van resistentie in AML de optimaliseren.

1.Walter RB, Othus M, Burnett AK et al. Resistance prediction in AML: analysis of 4,601patients from MRC/NCRI, HOVON/SAKK, SWOG, and MD Anderson Cancer Center. Leukemia 2014;epub ahead of print