Na resectie van stadium III-IV melanoom kan adjuvante anti-PD-1 therapie de recidiefvrije overleving verbeteren. De behandeling is ook geassocieerd met immuungerelateerde bijwerkingen (irAEs). Een retrospectieve multicenterstudie heeft de incidentie geïnventariseerd van chronische irAEs, gedefinieerd als tenminste twaalf weken aanhoudend na stoppen van adjuvante anti-PD-1 voor hoog-risico melanoom. Dr. Douglas Johnson (Vanderbilt University Medical Center, Nashville TN) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie, uitgevoerd in acht centra in Australië en de Verenigde Staten, includeerde 387 patiënten (60,7% mannen; mediane leeftijd 63 jaar; range 17-88) die tussen begin 2015 en eind 2020 adjuvante anti-PD-1 therapie kregen na resectie van stadium III of IV melanoom. Er waren 267 patiënten met tenminste één acute irAE (69%) onder wie 52 (19,5%) met graad 3 of hoger irAE onder wie één overleed (myocarditis en neurotoxiciteit). Chronische irAEs werden gezien in 167 patiënten (43,2%). De meeste van deze chronische irAEs (n=161; 98,4%) waren graad 1 of 2, en de meeste (n=143; 85,6%) persisteerden tot de laatste follow-up. Endocrinopathieën, artritis, xerostomie, neurotoxiciteiten, en oculaire gebeurtenissen hadden hoge waarschijnlijkheid om chronisch te worden, terwijl irAEs van de viscerale organen veel minder frequent chronisch werden.

De onderzoekers concluderen dat chronische irAEs van adjuvante anti-PD-1 therapie voor hoog-risico geresecteerd melanoom meer frequent voorkwamen dan voorheen werd gedacht, en vaak persisteerden gedurende lange tijd, zij het dat de meerderheid van deze chronische irAEs laaggradig waren.

1.Patrinely JR, Johnson R, Lawless AR et al. Chronic immune-related adverse events following adjuvant anti-PD-1 therapy for high-risk resected melanoma. JAMA Oncol 2021.0051

Summary: A retrospective study in Australia and the USA found that adjuvant anti-PD-1 therapy for high-risk resected melanoma resulted in more common chronic irAEs than previously recognized. The irAEs frequently persisted even with prolonged follow-up, although most were low grade.