De indoleamine 2,3-dioxygenase (IDO)-route speelt een rol bij het reguleren van de immuunrespons. De IDO-route kan worden geëxploiteerd door tumoren om een antitumor-respons te onderdrukken. De fase 3-studie KEYNOTE-006 heeft laten zien dat de immuuncheckpointremmer pembrolizumab als eerstelijns behandeling voor gevorderd melanoom resulteerde in een overall response rate van 33%. Dr. Yousef Zakharia (University of Iowa, Iowa City) en collega’s hebben onderzocht of toevoegen van de IDO-routeremmer indoximod aan de behandeling kan leiden tot verdere verbetering van de uitkomsten. Zakharia presenteerde de eerste uitkomsten van de fase 2-studie gisteren op de Annual Meeting van de AACR in Washington DC.¹

In het eerder gepresenteerde fase 1-gedeelte van de studie zagen de onderzoekers dat de combinatie van indoximod met ipilimumab goed verdragen werd en niet meer toxiciteit veroorzaakte dan ipilimumab-monotherapie. In het fase 2-gedeelte kregen de patiënten oraal indoximod 1200 mg tweemaal daags concurrent met FDA-goedgekeurde immuuncheckpointremmer. De nu gepresenteerde analyse is beperkt tot de patiënten die prembrolizumab als immuuncheckpointremmer kregen (3 mg/kg iedere drie weken; n=94) en per 1 januari 2017 evaluabel waren voor respons (n=60).

Het eindpunt van de studie was best overall response. De behandeling resulteerde in objectieve respons in 31 patiënten (52%), waaronder complete respons in zes (10%). Dertien patiënten hadden stabiele ziekte (22%), voor een ziektecontrolepercentage van 73%. In de subset van 51 patiënten met cutaan/niet-oculair melanoom was de ORR 59% waaronder complete respons in 12% en stabiele ziekte in 22% voor een DCR van 80%. De combinatie werd goed verdragen, met slechts beperkte immuun-gemedieerde adverse events en verhoogde laboratoriumwaarden in twaalf patiënten.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van indoximod aan pembrolizumab vergeleken met de uitkomsten van KEYNOTE-006 resulteerde in belangrijke verbetering van de uitkomsten van patiënten met gevorderd melanoom.

1.Zakharia YN et al. AACR Annual Meeting 2017; abstr. CT117