Inotuzumab ozogamicine is een anti-CD22 antilichaam geconjugeerd aan calicheamicine. Vorig jaar werd de fase 3-studie INO-VATE gepubliceerd, die liet zien dat inotuzumab ozogamicine vergeleken met standaardtherapie voor ALL resulteerde in betere uitkomsten. Prof. Hagop Kantarjian (MD Anderson Cancer Center, Houston TX) en collega’s publiceren nu online in The Lancet Haematology de frequentie van levertoxiciteit in de deelnemers, tijdens de studie en na volgende hematopoïetische stamceltransplantatie.¹

De studie werd uitgevoerd in achttien landen. Deelnemers waren volwassen patiënten met CD22-positief B-cel ALL voor hun eerste of tweede salvage behandeling. Ze werden 1:1 gerandomiseerd naar maximaal zes cycli inotuzumab ozogamicine (n=164) of standaardbehandeling (hetzij fludarabine plus cytarabine plus GCSF, of mitoxantron plus cytarabine, of hoge-dosering cytarabine; n=162). De randomisatie geschiedde gestratificeerd naar duur van eerste remissie (minder dan twaalf maanden versus langer), eerste versus tweede salvage behandeling, en leeftijd (jonger dan 55 jaar versus ouder). Alle 164 patiënten in de inotuzumab ozogamicine-groep en 143 patiënten in de standaardbehandeling-groep kregen tenminste één dosis van de studiebehandeling en werden geïncludeerd in de veiligheidsanalyse.

Op het moment van data cutoff was de mediane duur van de inductiebehandeling 8,9 weken in de inotuzumab ozogamicine-groep versus 0,9 weken in de standaardbehandeling-groep. Behandelings-gerelateerde hepatotoxiciteit (alle graden) waren meer frequent in de inotuzumuab ozogamicine-groep (51% van de patiënten) dan in de standaardbehandeling-groep (34%). Frequentie van sinusoïdaal obstructiesyndroom was hoger in de inotuzumab ozogamicine-groep (13%; waarvan 82% graad 3 of hoger) dan in de standaardbehandeling-groep (één patiënt). Onder de 77 patiënten in de inotuzumab ozogamicine-groep die HSCT ondergingen werd sinusoïdaal obstructiesysndroom gezien in zeventien patiënten (22%), van wie vijf overleden. Onder de 32 patiënten in de standaardbehandeling-groep die HSCT ondergingen werd één (niet-fataal) sinusoïdaal obstructiesyndroom gezien. Onder de patiënten met HSCT was de waarschijnlijkheid van overleving na twee jaar 38,9% in de inotuzumab ozogamicine-groep en 28,7% in de standaardbehandeling-groep.

De onderzoekers concluderen dat behandeling met inotuzumab ozogamicine vergeleken met standaardbehandeling geassocieerd was met verhoogd risico van hepatotoxiciteit, vooral na follow-up HSCT.

1.Kantarjian H, DeAngelo DJ, Advani AS et al. Hepatic adverse event profile of inotuzumab ozogamicin in adult patients with relapsed or refractory acute lymphoblastic leukaemia: results from the open-label, randomised, phase 3 INO-VATE study. Lancet Haematol 2017; epub ahead of print