Osteolytische ziekte en nierdisfunctie zijn complicaties van multipel myeloom. Zoledroninezuur (ZA) wordt gebruikt voor de preventie en behandeling van botcomplicaties, maar kan nefrotoxisch zijn. Denosumab (DNB) remt RANKL en de osteclastfunctie, maar wordt niet renaal geklaard. Dr. Noopur Raje (Massachusetts General Hospital) en collega’s hebben een multinationale (Verenigde Staten, Oostenrijk, Japan, Spanje, en Griekenland) fase 3-studie uitgevoerd van de werkzaamheid en veiligheid van DMB versus ZA in patiënten met nieuw-gediagnostiseerd multipel myeloom. Raje presenteert de studie op de ASCO Annual Meeting in Chicago.¹

De deelnemers werden 1:1 gerandomiseerd naar DMB 120 mg subcutaan iedere vier weken (n=859) of ZA 4 mg intraveneus iedere vier weken (n=859), samen met antimyeloomtherapie. Patiënten met CrCl lager dan 30 ml/min werden geëxcludeerd vanwege ZA-doseringsrestrictie. Baseline nierinsufficiëntie (CrCl 60 ml/min of lager) werd gezien in 26,7% van de patiënten.

Het primaire eindpunt van de studie was noninferioriteit van DMB versus ZA met betrekking tot tijd-tot-eerste on-study skeletgerelateerde gebeurtenis (SRE). Voor dit eindpunt was DMB inderdaad niet-inferieur aan ZA (p=0,01). Adverse events gerelateerd aan niertoxiciteit werden gezien in 10,1% van de patiënten in de DMB-arm versus 17,1% van de patiënten in de ZA-arm (p<0,001). In de subgroep van patiënten met CrCL hoger dan 60 ml/min werd niertoxiciteit gezien in 8,8% versus 14,2%, en in de subgroep van patiënten met CrCl tussen 30 en 60 ml/min in 12,9% versus 26,4%. Toename van creatinine werd gezien in 12,5% van de patiënten op DMB versus 20,8% van de patiënten op ZA.

De progressievrije overleving was statistisch significant beter met DMB dan met ZA (HR 0,82; p=0,036). De overall survival was niet significant verschillend tussen beide armen (HR 0,9; p=0,41) met 121 overleden patiënten in de DMB-arm (14,1%) en 129 overleden patiënten in de ZA-arm (15,0%).

De onderzoekers concluderen dat DMB vergeleken met ZA in multipel-myeloompatiënten niet-inferieur was voor het primaire eindpunt tijd-tot-eerste SRE, en resulteerde in significant minder niertoxiciteit; vooral in patiënten met nierinsufficiëntie.

1. Raje N et al. ASCO Annual Meeting 2017; abstr. 8005