Ductaal carcinoom in situ (DCIS) is een heterogene ziekte die in toenemende mate wordt gediagnostiseerd in de context van mammografiescreening. Er is geen consensus over optimaal management voor DCIS. Het UK Sloane Project (genoemd naar prof. John Sloane van Liverpool University; 1946-2000) in het Verenigd Koninkrijk is een prospectieve cohortstudie van kenmerken, management, en uitkomsten van screen-gedetecteerd DCIS. Dr. Abeer Shaaban (University of Birmingham) en collega’s publiceren resultaten van de studie in het British Journal of Cancer.¹

Tussen begin 2003 en eind 2012 includeerde de studie 11.737 DCIS patiënten onder wie 7204 (64%) met hooggradig DCIS. Tussen 2003 en 2012 name het percentage patiënten met hooggradig DCIS toe (van 60% naar 65%) en het percentage met laaggradig DCIS af (van 10% naar 6%), en nam de gemiddelde grootte van de tumor toe (van 21,4 naar 24,1 mm). Mastectomie werd meer gebruikt voor hooggradig DCIS (36%) dan voor laaggradig DCIS (15%). Weinig patiënten (6%) die borstsparende chirurgie ondergingen hadden chirurgische marge kleiner dan 1 mm. Onder de 9191 patiënten die in Engeland werden geïncludeerd (mediane follow-up 9,4 jaar) werd aanhoudende toename van het risico van DCIS of invasieve maligniteit gezien (7% ipsilateraal; 5% contralateraal). Radiotherapie beschermde het sterkst tegen recidief onder patiënten het hooggradig DCIS.

De onderzoekers concluderen dat lange-termijn follow-up van patiënten met screen-gedetecteerd DCIS gewenst is.

1.Shaaban AM, Hilton B, Clements K et al. Pathological features of 11,337 patients with primary ductal carcinoma in situ (DCIS) and subsequent events: results form the UK Sloane Project. Br J Cancer 2020; epub ahead of print

Summary: The UK Sloane Project found that in patients with screen-detected DCIS the risk of invasive disease continues to rise after 10 years of follow-up. Radiotherapy markedly reduced the risk of subsequent ipsilateral invasive carcinoma.