De overall survival in kinderen met ALL die moderne behandelingen krijgen is hoger dan 90%. Er is echter een minderheid van de patiënten die geen end-of-induction (EOI) morfologische remissie bereikt. Deze patiënten hebben een slechte lange-termijn uitkomst, zo blijkt uit analyses van historische gegevens van patiënten die tussen 1985 en 2000 werden behandeld. In die tijd vond echter nog geen monitoring van minimal residual disease (MRD) plaats, tegenwoordig beschouwd als de belangrijkste prognostische factor in pediatrisch ALL. Dr. Sujith Samarasinghe (Great Ormond Street Hospital for Children, Londen) en collega’s hebben onderzocht wat de waarde is van toevoegen van EOI-MRD-bepaling aan morfologische beoordeling van inductiefalen. De studie is online gepubliceerd in het Journal of Clinical Oncology.¹


De onderzoekers analyseerden uitkomsten van 3113 kinderen met ALL die tussen 2003 en 2012 werden behandeld in de recent gepubliceerde MRC-UKALL2003 studie. Negenenvijftig patiënten (1,9%) hadden morfologisch inductiefalen, met een vijf-jaars gebeurtenisvrije overleving van 50,7% en een vijf-jaars overall survival van 57,7%. Een klein percentage van deze patiënten (6 van 44) met M2 beenmerg (5% tot 25% blasten) en laag EOI MRD-niveau (<0,01%) had een vijf-jaars EFS van 100%. Omgekeerd waren er onder de 2663 patiënten met morfologische remissie 61 (2,3%) met hoge MRD (≥ 5%). In deze groep was de EFS 47,0%; niet-verschillend van de groep patiënten met morfologisch inductiefalen. Herdefiniëren van inductiefalen als morfologisch inductiefalen en/of MRD ≥ 5% identificeerde 120 van 3133 patiënten (3,9%) van het cohort; deze groep had een vijf-jaars EFS van 48,0%.

De onderzoekers concluderen dat integratie van EOI MRD-niveau met morfologie resulteert in meer accurate identificatie van inductiefalen dan alleen morfologie.

1. O’Connor D, Moorman AV, Wade R et al. Use of minimal residual disease assessment to redefine induction failure in pediatric acute lymphoblastic leukemia. J Clin Oncol 2017; epub ahead of print