Studies hebben laten zien dat oudere leeftijd bij de diagnose prostaatcarcinoom geassocieerd was met slechtere prostaatcarcinoom-specifieke overleving (PCSS). Deze studies zijn echter uitgevoerd voorafgaand aan de goedkeuring van moderne levensverlengende therapieën. Een analyse van de SEER-database heeft onderzocht wat de overlevingsimpact van leeftijd bij de diagnose de novo metastatisch prostaatcarcinoom (mPCa) is in een contemporair cohort. Dr. Srikala Sridhar (Princess Margaret Cancer Centre, Toronto) en collega’s publiceren de analyse online in Cancer.¹




De onderzoekers identificeerden in de SEER-database mannen met een diagnose de novo mPCa tussen begin 2004 en eind 2014, en onderscheidden deze patiënten in vier leeftijdsgroepen: jonger dan 55 jaar, 55 tot 65 jaar, 65 tot 75 jaar, en 75 jaar en ouder. Vergeleken met mannen uit de jongste groep was voor mannen uit de oudste groep de gemiddelde PCSS 6,7 maanden korter (95%-bti 5,5-7,8 maanden). In multivariate analyse was de vijf-jaars prostaatcarcinoom-specifieke mortaliteit in de oudste groep 49% hoger (95%-bti 1,39-1,60) dan in de jongste groep. De subdistributie-HR voor PCSM tussen deze beide groepen was 1,41 (95%-bti 1,32-1,50).

De onderzoekers concluderen dat ook in de huidige tijd, ondanks de beschikbaarheid van moderne behandelingen, hogere leeftijd een onafhankelijke voorspeller was van kortere PCSS in mannen met de novo mPCa.

1.Bernard B, Burnett C, Sweeney CJ et al. Impact of age at diagnosis of de novo metastatic prostate cancer on survival. Cancer 2019; epub ahead of print

Summary: An analysis of the SEER database found that even in the era of many life-prolonging therapies older age was an independent predictor of shorter prostate cancer –specific survival in men diagnosed with de novo metastatic prostate cancer.