De periode voorafgaand aan het stellen van een sarcoomdiagnose kan worden onderverdeeld in een patiëntinterval, tussen de eerste symptomen en het consulteren van een behandelaar, en een diagnostisch interval, tussen het eerste consult en het stellen van de diagnose. Een diagnostisch interval van één maand of langer wordt op basis van de Nederlandse klinische richtlijnen beschouwd als verlengd, en een diagnostisch interval van drie maanden of langer als zeer lang. Een cross-sectionele analyse in het cohort van de Nederlandse SURVSARC-studie heeft de intervallen geïnventariseerd. Dr. Olga Husson (NKI) en collega’s publiceren de analyse in Cancer.¹

De analyse includeerde volwassen patiënten twee tot tien jaar na de diagnose. De patiënten beantwoordden een vragenlijst of hun interval. Onder de 1099 respondenten (responspercentage 58%) rapporteerde 60% een patiëntinterval van één maand of langer, en 36% een patiëntinterval drie maanden of langer. Risicofactoren voor een zeer lang patiëntinterval waren sarcoom van de huid of de pelvis, liposarcoom, en rhabdomyosarcoom, terwijl stadium III-ziekte geassocieerd was met korter patiëntinterval. Het diagnostisch interval was één maand of langer voor 55% van de patiënten en drie maanden of langer voor 28%. Risicofactoren voor zeer lang diagnostisch interval waren vrouwelijk geslacht, leeftijd jonger dan 70 jaar, enf synoviaal carcoom of chordoom.

De onderzoekers concluderen dat patiëntintervallen en diagnostische intervallen verlengd waren in een aanzienlijk percentage van de Nederlandse overlevers van sarcoom.

1.Soomers VLMN, Husson O, Desar IME et al. Patient and diagnostic intervals of survivors of sarcoma: results from the SURVSARC study. Cancer 2020; epub ahead of print

Summary: A cross-sectional analysis in the Dutch SURVSARC study cohort found that patient and diagnostic interval lengths were prolonged in a substantial percentage of sarcoma patients.