Accurate beoordeling van de respons tijden neoadjuvante systemische behandeling (NST) voor mammacarcinoom vormt een klinische uitdaging. Minimaal-invasieve beoordeling van de respons aan de hand van celvrij circulerend tumor DNA (ctDNA) zou behandelbeslissingen kunnen faciliteren. Een multicenterstudie in Oostenrijk heeft de associatie tussen persistentie van ctDNA tijdens NST voor mammacarcinoom en de tumorrespons geïnventariseerd. Dr. Ellen Heitzer (Medische Universiteit van Graz) en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

De studie includeerde 193 patiënten met vroeg-stadium mammacarcinoom. Voor 145 patiënten kon (op basis van 93 in tumorweefsel geprofileerde genen) ctDNA tijdens NST worden gevolgd. Bij aanvang van NST werd ctDNA gedetecteerd in 63 van 145 patiënten. Persistentie van ctDNA bij mid-therapie (MT) werd gezien in 25 van 63 patiënten (39,7%) en persistentie aan het eind van de NST in 15 van 63 patiënten (23,8%). ctDNA-detectie bij MT was significant geassocieerd met hogere residual cancer burden (RCB). Onder alle 145 patiënten had geen van de patiënten met RCB 0 en slechts 6,7% met RCB I detecteerbaar ctDNA bij MT, terwijl 30,6% van de patiënten met RCBII en 29,6% van de patiënten met RCBIII bij MT detecteerbaar ctDNA hadden.

De onderzoekers concluderen dat persistentie van ctDNA bij MT geassocieerd was met slechte respons op NST. Analyse van ctDNA kan vroege identificatie mogelijk maken van patiënten die waarschijnlijk geen pCR zullen bereiken of beoordeeld worden als RCBII/III.

1.Zhou Q, Gampenrieder SP, Frantal S et al. Persistence of ctDNA in breast cancer patients during neoadjuvant treatment is significant predictor of poor tumor response.

Summary: A multicenter study in Austria found that the detection and persistence of ctDNA at mid-therapy of neoadjuvant systemic treatment for breast cancer was associated with poor response.