De sterk-gevasculariseerde hersentumor glioblastoom (GBM) zou een ideaal target kunnen zijn voor anti-angiogene therapie, hoewel in klinische studies van het VEGF-antilichaam bevacizumab voor GBM tot op heden alleen een effect op de progressievrije overleving is gezien. Een retrospectieve studie van GBM-patiënten van Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York) heeft de predictieve waarde onderzocht van subtypen volgens de The Cancer Genome Atlas (TGCA)-klassering voor bevacizumab-behandeling van recidiverend GBM. Prof. Viviane Tabar en collega’s publiceren de studie online in het Journal of Neuro-Oncology.¹

De studie includeerde 80 patiënten die tussen begin 2006 en eind 2014 in New York bevacizumab kregen voor recidiverend GBM. De behandeling werd voortgezet tot klinische en radiografische aanwijzingen voor progressie. Patiënten met klassiek subtype werden significant (p=0,011) kortere tijd met bevacizumab behandeld (mediaan 2,7 maanden) dan patiënten met mesenchymaal, neuraal, of proneuraal subtype (5,1 respectievelijk 6,4 en 6,0 maanden). Zowel in univariate als multivariate analyse waren klassiek subtype en EGFR-genamplificatie significant geassocieerd met kortere tijd tot progressie.

De onderzoekers concluderen dat EGFR-genamplificatie en klassiek subtype ongunstige predictieve factoren zijn voor bevacizumab-behandeld recidiverend GBM.

1.Hovinga KE, McCrea HJ, Brennan C et al. EGFR amplification and classical subtype are associated with a poor response to bevacizumab in recurrent glioblastoma. J Neruo-Oncol 2019; epub ahead of print

Summary: A retrospective review of MSKCC patients who were treated with bevacizumab for recurrent glioblastoma found that EGFR gene amplification and classical subtype (TGCA analysis) were associated with shorter time to progression compared to no EGFR gene amplification and other subtypes.