In preklinische studies is gezien dan oestrogeenreceptor α (ESR1)-mutaties in metastatisch mammacarcinoom (MBC) resistentie tegen oestrogeendeprivatie bevorderen Dr. Mary Ellen Moynahan (Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York) en collega’s hebben de prevalentie van deze mutaties en hun impact op de uitkomsten in ER-positief MBC-patiënten onderzocht. De analyse is online gepubliceerd in JAMA Oncology.¹

De analyse is gebaseerd op gegevens van deelneemsters aan de fase 3-studie BOLERO-2, die postmenopauzale MBC-patiënten van 189 centra in 24 landen randomiseerde naar exemestaan plus placebo of exemestaan plus everolimus. Moynahan en collega’s bepaalden de aanwezigheid van ESR1-mutaties Y537S en D538G in celvrij DNA uit baseline plasmamonsters van 541 van de 724 BOLERO-2 deelneemsters. Ze troffen de D538G-mutatie aan in monsters van 114 patiënten (21,1%), de Y537S-mutatie in 72 (13,3%), en beide mutaties in 30 (5,5%). De mutaties waren geassocieerd met kortere mediane overall survival (wildtype 32,1 maanden; D538G 25,99 maanden; Y537S 19,98 maanden; beide mutaties 15,15 maanden). De D538G-groep had een vergelijkbaar profijt van toevoegen van everolimus aan exemestaan (HR 0,34) als de wildtype-groep.

De onderzoekers concluderen dat ESR1-mutaties prevalent zijn in ER-positief MBC, en dat de Y537S- en D538G-mutaties beide geassocieerd zijn met meer agressieve ziekte dan ESR1-wildtype.

1.Chanderlapaty S, Chen D, He W et al. Prevalence of ESR1 mutations in cell-free DNA and outcomes in metastatic breast cancer. A secondary analysis of the BOLERO-2 clinical trial. JAMA Oncol 2016; epub ahead of print