De Stockholm tamoxifen (STO-3)-studie randomiseerde tussen 1976 en 1991 postmenopauzale vrouwen met kliernegatief mammacarcinoom naar twee jaar adjuvant tamoxifen (gevolgd een tweede randomisatie naar nog drie jaar tamoxifen versus observatie) of geen adjuvante behandeling. Prof. Laura van ’t Veer (University of California, San Francisco) en collega’s hebben een analyse uitgevoerd van het twintig-jaars profijt van adjuvante endocriene therapie in patiënten met hoog versus laag (retrospectief bepaald) risico volgens het 70-genensignatuur. Ze publiceren de analyse online in Breast Cancer Research and Treatment.¹

De analyse heeft betrekking op gegevens van 538 STO-3 patiënten met ER-positief mammacarcinoom. De figuur laat zien dat de twintig-jaars mammacarcinoomspecifieke overleving in de behandelde arm 90% was in de patiënten met 70-genen laag-risico en 83% in de patiënten met hoog-risico, terwijl in de niet-behandelde arm de twintig-jaars BCSS 80% respectievelijk 65% was (p<0,0001). Het profijt van tamoxifen was ook na correctie voor klinisch-pathologische factoren vrijwel gelijk in de hoog-risicogroep (HR 0,42; p=0,0018) en de laag-risicogroep (HR 0,46; p=0,0013). De tien-jaars distante-metastasevrije overleving was in de behandelde arm 93% in de patiënten met 70-genen laag-risico en 85% in de patiënten met hoog-risico, en in de niet behandelde arm 83% respectievelijk 70% (p<0,0001).

De onderzoekers concluderen dat patiënten met ER-positief mammacarcinoom, ongeacht de risicoklassering volgens het 70-genensignatuur, tenminste tien jaar aanhoudend profijt hebben van relatief kortdurende adjuvante tamoxifenbehandeling.

1.Van ’t Veer LJ, Yau C, Yu NY et al. Tamoxifen therapy benefit for patients with 70-gene signature high and low risk. Breast Cancer Res Treat 2017; epub ahead of print