In niet-spierinvasief blaascarcinoom (NMIBC) kan progressie naar spierinvasieve ziekte optreden. Er zijn geen effectieve preventieve behandelingen beschikbaar, en tot op heden zijn geen betrouwbare prognostische biomarkers voor progressie geïdentificeerd. In 1993/1994 is in Italië een gerandomiseerde studie uitgevoerd van twee jaar behandeling met oraal fenretinide versus geen fenretinide in 99 patiënten na resectie van Ta/T1-blaastumoren. Prof. Andrea DeCensi (Galliera Ziekenhuis, Genua) en collega’s hebben een update uitgevoerd van de vitale status van de deelnemers na ruim twinig jaar. De uitkomsten van de analyse zijn online gepubliceerd in Cancer Prevention Research.¹


Na mediaan 20,5 jaar waren 54 deelnemers overleden, onder wie 35 aan enige maligniteit en 14 aan blaascarcinoom. Behandeling met fenretinide was niet geassocieerd met overall survival (OS), cancer survival (CS), of bladder cancer survival (BCS). Van 62 deelnemers was informatie beschikbaar over de serum-VEGF niveaus bij aanvang van de behandeling en na twaalf maanden. Patiënten in het hoogste kwintiel van de VEGF-niveaus (350 pg/ml of hoger) hadden significant kortere OS (p=0,01), CS (p=0,02), en BCS (p=0,008). De trend over kwintiele van VEGF was significant voor BCS (p=0,007). In multivariate analyse was VEGF-niveau in het hoogste kwintiel een onafhankelijke prognostische factor voor OS (HR 2,7; 95%-bti 1,1-6,5), CS (HR 3,3; 95%-bti 1,1-9,4) en BCS (HR 8,9; 95%-bti 1,3-61).

De onderzoekers concluderen dat behandeling met fenretinide geen effect had op lange-termijn uitkomsten van NMIBC. Hoog serumniveau van VEGF was een significante voorspeller van OS, CS en BCS. Bepaling van het serumniveau van VEGF kan wellicht bijdragen aan het identificeren van hoog-risicopatiënten.

1.Puntoni M, Petrera M, Campora S et al. Prognostic significance of VGF after twenty year follow-up in a randomized trial of fenretinide in non-muscle invasive bladder cancer. Cancer Prev Res 2016; epub ahead of print