De multicenter fase 3-studie EMILIA randomiseerde patiënten met HER2-positief niet-resectabel lokaal-gevorderd of metastastisch mammacarcinoom, die waren behandeld met trastuzumab plus een taxaan, naar trastuzumab emtansine (T-DM1) of lapatinib plus capecitabine. Zowel de overall survival als de progressievrije overleving waren superieur in de T-DM1 arm. Prof. José Baselga (Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York) en collega’s hebben een exploratieve analyse uitgevoerd van de relatie tussen tumorbiomarkers en de werkzaamheid van T-DM1. De uitkomsten van de analyse zijn online gepubliceerd in Clinical Cancer Research.¹


De onderzoekers bepaalden in de tumoren de mRNA-expressie van HER2 (n=866), EGFR (n=832), en HER3 (n=860), de eiwitexpressie van PTEN (n=271), en mutaties in PIK3CA (n=259). Ze zagen in alle biomarker-subgroepen langere PFS en OS in de T-DM1 arm dan in de lapatinib plus capecitabine arm. Mutaties in PIK3CA waren geassocieerd met kortere mediane PFS (mutant versus wildtype 4,3 versus 6,4 maanden) en kortere OS (17,3 versus 27,8 maanden) in de lapatinib plus capecitabine arm, maar niet in de T-DM1 arm: voor mutant versus wildtype was de mediane PFS 10,9 versus 9,8 maanden; en de mediane OS niet bereikt versus niet bereikt. Er was ook een sterke werkzaamheid van T-DM1 in cellijnen en xenograft-modellen met PIK3CA-mutaties.

De onderzoekers concluderen dat T-DM1 werkzaam is in zowel PIK3CA-gemuteerde als PIK3CA-wildtype tumoren.

1.Baselga J, Lewis Phillips GD, Verma S et al. Relationship between tumor biomarkers and efficacy in EMILIA, a phase III study of trastuzumab emtansine in HER2-positive metastatic breast cancer. Clin Cancer Res 2016; epub ahead of print