
De studie includeerde 413 patiënten die volgens het ALL-REZ BFM 2002-protocol werden behandeld voor laat beenmerg-relapse. Het niveau van de MRD werd bepaald na inductiebehandeling en op verschillende tijdstippen tijdens de relapse tot aan de alloHSCT (geïndiceerd voor patiënten met slechte respons op inductie; MRD ≥ 10-3). De mediane follow-up was 9,4 jaar. Zowel patiënten met goede respons (MRD < 10-3) als patiënten met slechte respons na inductie hadden goede gebeurtenisvrije overleving (72% versus 65%) en overall survival (82% versus 74%). Patiënten met MRD ≥ 10-2 hadden slechtere EFS (56%), en hun MRD bleef meer frequent bestaan tot aan de allo-HSCT dan in patiënten met MRD tussen 10-3 en 10-2 (p=0,037). Patiënten met 25% of meer leukemische blasten na inductie (‘vroege nonresponders’) hadden de slechtste prognose (EFS 22%). Patiënten met MRD ≥ 10-3 voor de alloHSCT hadden nog steeds een EFS 50% en OS 63%. TP53-veranderingen hadden onafhankelijke prognostische waarde in alle MRD-gebaseerde subgroepen.
De onderzoekers concluderen dat na inductiebehandeling MRD-gebaseerde stratificatie van de behandeling resulteerde in goede uitkomsten in patiënten met laat relapse van BCP-ALL. TP53-veranderingen vormen een nieuwe genetisch hoog-risico marker in alle MRD-gebaseerde responsgroepen.
1.Eckert C, Groeneveld-Krentz S, Kirschner-Schwabe R et al. Improving stratification for children with late bone marrow B-cell acute lymphoblastic leukemia relapses with refined response classification and integration of genetics. J Clin Oncol 2019; epub ahead of print
Summary: A multinational study found that after induction treatment, MRD-based treatment stratification resulted in excellent survival of children with late relapsed B-cell precursor ALL. Prognosis could be further improved in very poor responders by intensifying treatment directly after induction. TP53 alterations can be defined as novel genetic high-risk markers in all MRD response groups in late relapsed BCP-ALL.