Monoklonale antilichamen tegen PD-1 (nivolumab, pembrolizumab) en PD-L1 (atezolizumab, durvalumab, avelumab) zijn effectieve behandelingen voor niet-kleincellig longcarcinoom (NSCLC). Prof. Suresh Ramalingam (Emory University, Atlanta GA) en collega’s hebben een systematische analyse van de literatuur uitgevoerd om de toxiciteitsprofielen van beide typen behandeling te vergelijken. Ze publiceren de analyse online in Cancer.¹

In de literatuur tussen begin 2013 en eind 2016 vonden de onderzoekers 23 publicaties van voor het onderwerp relevante studies. De toxiciteiten van PD-1 remmers werden gepubliceerd voor 3284 patiënten, en de toxiciteiten van PD-L1 remmers voor 2460 patiënten. Er waren geen verschillen tussen baseline kenmerken van patiënten in beide groepen, hoewel er een trend was van meer patiënten met squameuze histologie van de ziekte in de PD-L1 groep (32% versus 25%; p=0,6). Er was tussen beide groepen geen statistisch significant verschil in percentage patiënten met respons (19% met PD-1 remmers versus 18,6% met PD-L1 remmers; p=0,17).


De incidentie van adverse events verschilde niet significant tussen beide groepen (64% met PD-1 remmers versus 66% met PD-L1 remmers; p=0,8).De meest-frequente AE voor beide klassen was vermoeidheid. Patiënten die met PD-1 remmers behandeld werden hadden een licht-verhoogde incidentie van immuun-gerleateerde AEs (16% versus 11%; p=0,07) en pneumonitis (4% versus 2%; p=0,01) vergeleken met patiënten die met PD-L1 remmers behandeld werden.

De onderzoekers concluderen dat de toxiciteits- en werkzaamheidsprofielen van PD-1 remmers en PD-L1 remmers ‘similar’ zijn.

1. Pillai RN, Behera M, Owonikoko TK et al. Comparison of the toxicitey profile of PD-1 versus PD-L1 inhibitors in non-small cell lung cancer: A systematic analysis of the literature. Cancer 2017; epub ahead of print