Oncologisch onderzoek.nl

De optimale dosering van perioperatief dexamethason bij de resectie van hersenmetastasen is niet duidelijk. Een retrospectieve studie in zeven centra in Duitsland en één centrum in Oostenrijk heeft de associatie tussen perioperatieve dosering van dexamethason en uitkomsten geïnventariseerd. Dr. Julia Onken (Charité-Universitätsmedizin Berlin) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

Tussen begin 2010 en eind 2023 ondergingen in de acht centra 1064 patiënten resectie van hersenmetastasen (49% vrouwen; mediane leeftijd 64 jaar; IQR 56-72). NSCLC was de meest-voorkomende tumorentiteit (53%), gevolgd door mammacarcinoom (14%) en melanoom (13%). De figuur laat zien dat cumulatieve dexamethasondosering 122 mg en hoger over 27 dagen geassocieerd was met slechtere overall survival, extracraniële progressievrije overleving (ecPFS) en intracraniële progressievrije overleving (icPFS) dan lagere cumulatieve dexamethasondosering. Na propensity score matching hadden patiënten met de lagere dosering een mediane OS van 19,1 maanden (95%-bti 15,2-22,4) vergeleken met 12,0 maanden (9,1-14,7) onder patiënten met de hogere dosering (p=0,002). In multivariate analyse was er een onafhankelijke associatie tussen hogere cumulatieve dexamethasondosering en slechtere OS (HR 1,40; p<0,001). Er waren consistente associaties voor ecPFS en icPFS.

De onderzoekers concluderen dat hogere cumulatieve perioperatieve dexamethasondosering geassocieerd was met slechtere uitkomsten onder patiënten die resectie van hersenmetastase ondergingen.

1.Wasilewski D, Araceli T, Rafaelian A et al. Practice variation in perioperative dexamethasone use and outcomes in brain metastasis resection. JAMA Network Open 2025;8:e254689

Summary: A retrospective study at eight centers in Germany and Austria found that higher cumulative dexamethasone dosing was associated with reduced OS, intracranial PFS, and extracranial PFS in patients undergoing brain metastasis resection.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er zijn aanwijzingen voor een rol van hypoxia-inducible factor (HIF)-2α in de oncogenese van ongeveer 50% van de patiënten met heldercellig niercelcarcinoom (ccRCC). DFF332 is een nieuwe, oraal beschikbare, allosterische remmer van HIF-2α, met doseringsafhankelijke antitumor-werkzaamheid in preklinische modellen van ccRCC. Een multinationale first-in-human fase 1-studie evalueerde DFF332 voor patiënten met zwaar-voorbehandeld gevorderd ccRCC. Dr. Sumanta Pal (City of Hope Comprehensive Cancer Center, Duarte CA) en collega’s publiceren de studie in Clinical Cancer Research.¹

De studie includeerde 40 patiënten (mediane leeftijd 62,5 jaar) die DFF322 monotherapie kregen in doseringen van 25 tot 150 mg eenmaal daags of 50 of 100 mg eens per week. De mediane duur van behandeling was 12,1 weken. Twee patiënten (5%) hadden partiële respons en negentien patiënten (47,5%) hadden stabiele ziekte als beste overall respons. DFF332 had een gunstig veiligheidsprofiel, met treatment-related adverse events in 25 patiënten (62,5%). Vijf patiënten (12,5%) hadden behandelings-gerelateerde anemie, en er waren geen patiënten met hypoxie. Ernstige hypertensie werd gezien in één patiënt. De hoogst-verdragen dosering werd niet bereikt.

De onderzoekers concluderen dat DFF332 resulteerde in bescheiden klinische respons onder zwaar-voorbehandelde patiënten met ccRCC. Nadere bestudering is vereist om de werkzaamheid als onderdeel van combinatiebehandelingen te kunnen beoordelen.

1.Pal SK, Bernard-Tessier A, Grell P et al. A phase I dose-escalation study of the HIF-2 alpha inhibitor DFF332 in patients with advanced clear-cell renal cell carcinoma. Clin Cancer Res 2025; epub ahead of print

Summary: A multinational, first-in-human, phase 1 study found clinical responses of pretreated advanced ccRCC to the HIF2α inhibitor DFF332, with a favorable safety profile.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is een toenemende vraag naar genetisch testen (GT) onder patiënten met maligniteiten. Een gerandomiseerde studie van Dana-Farber Cancer Institute (Boston MA) en Lifespan Rhode Island Hospital (Providence) heeft pre-test videovoorlichting (VE) vergeleken met pre-test voorlichting door een genetic counselor (GC) onder patiënten met mamma-, ovarium-, pancreas-, en metastatisch prostaatcarcinoom. Dr. Huma Rana (Dana-Farber) en collega’s publiceren de studie in JCO Oncology Practice.¹


De studie includeerde 250 patiënten (leeftijd 39-88 jaar) die 3:1 werden gerandomiseerd naar VE (n=187) of GC (n=63) voorafgaan aan GT. Primair eindpunt was voltooiing van GT. In de VE-groep voltooiden 170 patiënten GT, vergeleken met 49 in de GC-groep (91% versus 78%; p=0,01). In GC-groep rapporteerden 97,4% van de deelnemers dat alle vragen en zorgen behandeld waren vergeleken met 66,9% van de deelnemers in de GC-groep (p<0,0001). Onder de 219 geteste deelnemers hadden 29 (13,2%) een pathogene of waarschijnlijk pathogene variant.


De onderzoekers concluderen dat VE geaccepteerd werd en resulteerde in betere GT-voltooiing dan GC.

1.Schneider KA, Massingham L, Weltz M et al. Video education is an acceptable alternative to pretest genetic counseling for patients with breast, ovarian, pancreatic, and metastatic prostate cancer: results from a randomized study. JCO Oncology Practice (2025) 24-00809

Summary: A randomized study at two US centers found that among patients with breast, ovarian, pancreatic, and metastatic prostate cancer, pretest video education was highly accepted and led to better genetic testing uptake compared with visit with a genetic counselor.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Sacituzumab tirumotecan (sac-TMT) is een nieuw op TROP2-gericht antibody-drug conjugate. Een multicenter fase 1-2 studie en een multicenter fase 2-studie in China hebben sac-TMT geëvalueerd voor eerder-behandeld gevorderd niet-kleincellig longcarcinoom (aNSCLC). Prof. Li Zhang (Sun Yat-sen University Cancer Center) en collega’s publiceren de studies in Nature Medicine.¹

De fase 1-2 studie (KL264-01) includeerde 43 patiënten met EGFR-wildtype of EGFR-gemuteerd aNSCLC. De objective response rate op sac-TMT was 40% (95%-bti 25-56), en de mediane progressievrije overleving was 6,2 maanden (5,3-11,3). Post-hoc subgroepanalyse liet zien dat de uitkomsten beter waren in de groep van 22 patiënten met EGFR-gemuteerd aNSCLC: ORR 55% en mediane PFS 11,1 maanden. Deze resultaten werden gesteund door de uitkomsten van de fase 2-studie (SKB264-II-08) met 64 patiënten met EGFR-gemuteerd aNSCLC. Onder deze patiënten resulteerde sac-TMT in een ORR 34% (95%-bti 23-47) en mediane PFS 9,3 maanden (7,6-11,4). Onder de 107 patiënten die in de twee studies sac-TMT kregen waren de meest-gerapporteerde treatment-related adverse events hematologische toxiciteiten. Diarree (4%) en institiële longziekte (1%) waren zeldzaam.

De onderzoekers concluderen dat sac-TMT bemoedigende single-agent activiteit en manageable tolerabiliteit had voor eerder-behandeld aNSCLC met EGFR-mutaties.

1.Zhao S, Cheng Y, Wang Q et al. Sacituzumab tirumotecan in advanced non-small-cell lung cancer with or without EGFR mutations: phase 1/2 and phase 2 trials. Nature Med 2025-03638-2

Summary: Combined analysis of a phase 1-2 trial and a phase 2 trial in China found encouraging single-agent activity and manageable tolerability of sacituzumab tirumotecan among previously treated patients with aNSCLC with EGFR-mutations.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Chirurgische resectie van pancreas ductaal adenocarcinoom (PDAC) kan resulteren in matige verbetering van de lange-termijn overleving. Postoperatieve morbiditeit interfereert echter vaak met toediening van systemische therapie. Ablatieve radiotherapie (A-RT) is een effectieve niet-invasieve lokale behandeling gebleken voor veel typen tumoren. Een retrospectieve cohortstudie van Memorial Sloan Kettering Cancer Center MSKCC, New York) heeft A-RT geëvalueerd onder patiënten met resectabel PDAC. Dr. Marsha Reyngold en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde patiënten met technisch-resectabel T1-2N0-1M0 PDAC die geen chirurgie konden ondergaan vanwege comorbiditeiten. Tussen juni 2016 en eind december 2022 werden 25 MSKCC-patiënten (12 vrouwen en 13 mannen) in de studie geïncludeerd. De mediane leeftijd op het moment van A-RT was 80 jaar (IQR 74-87). Twintig patiënten (80%) hadden een Karnofsky Performance Status score van 80 of lager. Vijftien tumoren (60%) waren T2 en vier (16%) waren klierpositief. Zeventien patiënten (68%) ondergingen inductiechemotherapie. De twee-jaars percentages voor overall survival, lokale progressie, en afstandsmetastasevrije overleving waren 43,7% (95%-bti 27,4-69,5) respectievelijk 20,8% (7,3-39,0) en 20,0% (9,1-43,8). Graad 3 acute en late gastro-intestinale toxiciteiten werden gezien in drie respectievelijk één patiënt; er waren geen graad 4 of 5 gebeurtenissen.

De onderzoekers concluderen dat A-RT voor technisch-resectabel PDAC resulteerde in effectieve lokale tumorcontrole en gunstige overlevingsuitkomsten ondanks gevorderde leeftijd en slechte Karnofsky Performance Status score en conservatief gebruik van chemotherapie.

1.Reyngold M, Schoenfeld JD, O’Reilly EM et al. Nonoperative management of technically resectable pancreatic cancer with ablative radiation therapy. JAMA Oncol 2025.0460

Summary: A retrospective cohort study at Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York, NY) found that ablative radiotherapy for technically resectable PDAC led to effective tumor control and favorable overall survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Gastro-enteropancreatische neuro-endocriene neoplasmata (GEP-NENs) zijn heterogene tumoren met slechts beperkte behandelingsopties. Een multicenter fase 2-studie in Frankrijk evalueerde de combinatie van de multikinaseremmer regorafenib en de PD-L1 remmer avelumab in patiënten met gevorderde GEP-NENs na progressie op eerdere therapieën. Prof. Antoine Italiano (Institut Bergonié, Bordeaux) en collega’s publiceren de studie in Nature Cancer.¹

De studie includeerde 47 patiënten die regorafenib 160 mg eenmaal daags plus avelumab 10 mg/kg eens per twee weken kregen. Het primaire eindpunt was zes-maands objective response rate. Deze bedroeg 18,8% (95%-bti 8-31) met een mediane progressievrije overleving van 5,5 maanden (3,6-8). Treatment-related adverse events waren manageable, met als meest-gerapporteerde TRAEs vermoeidheid, diarree, en palmoplantaire erythrodysesthesie.


De onderzoekers concluderen dat deze resultaten het klinisch potentieel van de combinatie van regorafenib en avelumab voor GEP-NENs illustreren.

1.Cousin S, Guégan J-P, Palmieri LJ et al. Regorafenib plus avelumab in advanced gastroenteropancreatic neuroendocrine neoplasms: a phase 2 trial and correlative analysis. Nature Cancer 2025-00916-3

Summary: A multicenter phase 2 trial in France found activity and manageable treatment-related adverse events of the combination of regorafenib and avelumab in patients with advanced GEP-NENs.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De multinationale fase 3-studie ALCYONE randomiseerde patiënten met nieuw-gediagnostiseerd multipel myeloom (NDMM) die niet in aanmerking kwamen voor transplantatie vanwege leeftijd of comorbiditeiten 1:1 naar daratumumab, bortezomib, melfalan, en prednison (D-VMP) of alleen VMP. Eerdere publicaties hebben laten zien dat de uitkomsten significant beter waren in de groep met D-VMP dan in de groep met VMP. Dr. Maria-Victoria Mateos (Academisch Ziekenhuis Salamanca, Spanje) en collega’s publiceren nu in The Lancet Oncology de finale analyse van ALCYONE.¹

De studie includeerde 706 patiënten, met een ECOG performance status 2 of beter (54% vrouwen). De D-VMP groep telde 350 patiënten en de VMP-groep 356. De mediane follow-up op het moment van de nu gepubliceerde analyse was 86,7 maanden. De mediane overall survival was 83,0 maanden met D-VMP versus 53,6 maanden met VMP (HR 0,65; p<0,0001). De meest-gerapporteerde graad 3 of 4 treatment-emergent adverse events waren neutropenie (40% met D-VMP versus 39% met VMP), trombocytopenie (35% versus 38%), en anemie (18% versus 20%); ernstige TEAEs werden gerapporteerd voor 21% versus 16%; graad 5 TEAEs werden gerapporteerd voor vijf versus drie patiënten.

De onderzoekers concluderen dat met meer dan zeven jaar follow-up, toevoegen van daratumumab aan VMP resulteerde in aanhoudend klinisch profijt onder niet voor transplantatie in aanmerking komende patiënten met NDMM.

1.Mateos M-V, San-Miguel J, Cavo M et al. Bortezomib, melphalan, and prednisone with or without daratumumab in transplant-ineligible patients with newly diagnosed multiple myeloma (ALCYONE): final analysis of an open-label, randomised, multicentre, phase 3 trial. Lancet Oncol 2025-00018-X

Summary: Final analysis of the multinational phase 3 ALCYONE trial showed that among transplant-ineligible NDMM patients with more than 7 years of follow-up, addition of daratumumab to VMP resulted in continuing clinical benefits.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De incidentie van prostaatcarcinoom (PrC) neemt toe. PrC-screening met een PSA-assay resulteert in een hoog percentage vals-positieve uitkomsten. Genoombrede associatiestudies hebben veel-voorkomende kiemlijnvarianten in PrC-patiënten geïdentificeerd, die kunnen worden gebruikt voor het berekenen van een polygene PrC-risicoscore. De multicenter BARCODE1-studie in het Verenigd Koninkrijk heeft gebruik van een polygene PrC-risicoscore in PrC-screening geëvalueerd. Prof. Rosalind Eeles (Institute of Cancer Research, Londen) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De risicoscore is gebaseerd op 130 met PrC samenhangende varianten in uit speeksel geëxtraheerd kiemlijn DNA. De onderzoekers nodigden 40.292 patiënten van huisartsenpraktijken uit om deel te nemen; onder wie 6393 deelnamen en hun risicoscoren lieten berekenen. Onder deze deelnemers hadden 745 (11,7%) een risicoscore in het 90^e percentiel of hoger. Van deze 745 deelnemers ondergingen 468 (62,8%) MRI en prostaatbiopsie, resulterend in detectie van PrC in 187 deelnemers (40,0%). De mediane leeftijd bij diagnose was 64 jaar (range 57-73). Onder deze 187 deelnemers hadden 103 (55,1%) intermediair- of hoger risico ziekte zodat behandeling geïndiceerd was; aan de hand van hoog PSA en positieve MRI-resultaten zou de ziekte niet zijn gedetecteerd in 74 van deze deelnemers (71,8%).

De onderzoekers concluderen dat gebruik van een polygene risicoscore met als drempelwaarde het hoogste deciel in een PrC-screeningsprogramma resulteerde in detectie van klinisch relevante ziekte in een hoger percentage van de deelnemers dan gebruik van PSA of MRI.

1.Hugh JK, Bancroft EK, Saunders E et al. Assessment of a polygenic risk score in screening for prostate cancer. N Engl J Med 2025;392:1406-1417

Summary: The multicenter BARCODE1 trial in the UK found that in a prostate cancer screening program involving participants in the top decile of risk as determined by a polygenic risk score, the percentage found to have clinically significant disease was higher than the percentage that would have been identified with the use of PSA or MRI.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)