Oncologisch onderzoek.nl

De area deprivation index (ADI) is een gevalideerde score die relatieve sociaal-economische deprivatie van woongebieden kwantificeert, met een ADI ≥ 60 als score voor hoge deprivatie. Een retrospectieve studie van Roswell Park Comprehensive Cancer Center (Buffalo, NY) heeft de associatie geïnventariseerd tussen ADI en uitkomsten van patiënten met mammacarcinoom (BC) in het Westen van New York State, een gebied met veel underserved areas. Dr. Shipra Gandhi en collega’s publiceren de studie in Breast Cancer Research and Treatment.¹


De studie includeerde 404 patiënten met een diagnose BC tussen begin 2014 en eind 2018, onder wie 241 (59,6%) die woonachtig waren in een gebied met hoge ADI en 163 (40,3%) in een gebied met lage ADI; 77% had stadium I tot en met III BC en 23% had de novo metastatisch BC. De figuur laat zien dat de prognose van de patiënten in gebieden met hoge ADI slechter was. Deze associatie was niet statistisch significant in multivariabele analyse gecorrigeerd voor leeftijd, ras, ECOG performance status, comorbiditeiten, BC-subtype, en stadium bij diagnose (HR 1,56; p=0,058). Onder de patiënten met stadium I tot en met III BC werden kiemlijn-testen minder frequent uitgevoerd onder patiënten in een ADI ≥ 60 dan onder patiënten met een ADI < 60 (33% versus 45%; p=0,04); een verschil dat niet werd gezien onder patiënten met stadium IV BC. De prevalentie van somatische mutaties in TP53, PIK3CA, en ESR1 was hoger in ADI ≥ 60.

De onderzoekers concluderen dat de studie in trend heeft laten zien van slechtere OS in gebieden met hoge ADI, samenvallend met een lagere incidentie van kiemlijntesten in deze gebieden.

1.Alharbi M, Krishnan J, Roy AM et al. Area deprivation index and breast cancer outcomes among patients in Western New York. Breast Cancer Res Treat 2025-07733-3

Summary: A retrospective study at Roswell Park Comprehensive Cancer Center (Buffalo, NY) found a trend towards worse overall survival among breast cancer patients residing in areas with high deprivation index, coinciding with a lower incidence of germline testing in high ADI areas compared with low ADI areas.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Multitargeted tyrosinekinaseremmers (MTKIs) worden in toenemende mate gebruikt voor solide tumoren in pediatrische en adolescente patiënten. Er is weinig informatie beschikbaar over cardiotoxiciteit van deze behandelingen. Een retrospectieve studie van St. Jude Children’s Research Hospital (Memphis TN) heeft incidentie en uitkomsten van acute cardiotoxiciteit geïnventariseerd van pediatrische en adolescente patiënten die MTKIs kregen voor solide tumoren. Dr. Jessica Gartrell en collega’s publiceren de studie in Cancer.¹

De studie includeerde 112 patiënten die tussen begin 2000 en eind 2021 MTKIs kregen, onder wie 73 (65%) die tijdens de behandeling echocardiografie ondergingen. Onder de 56 patiënten zonder vooraf bestaande cardiotoxiciteit waren er 17 (32,1%) die tijdens de behandeling cardiotoxiciteit ontwikkelden. Onder de 48 patiënten zonder vooraf bestaande hypertensie waren er 36 (72%) die na zes maanden behandeling hypertensie hadden. Abnormale global longitudinal strain was de meest frequente new-onset cardiale bevinding (29,5% na zes maanden). Onder 61 patiënten met sequentiële echocardiogrammen hadden 31 (51%) een meer dan 5% afname van de ejectiefractie, maar MTKI-doseringsreductie wegens cardiotoxiciteit was in slechts twee patiënten (3,6%) vereist.

De onderzoekers concluderen dat ondanks veranderingen in de hartfunctie tijdens MTKI-behandeling doseringsreducties vanwege cardiotoxiciteit infrequent waren. Routinematige monitoring van de hartfunctie in jonge patiënten die MTKIs krijgen voor solide tumoren is van belang.

1.Gartrell J, Mulrooney DA, Hsu C-W et al. Acute cardiotoxicity in pediatric and adolescent patients with soldi tumors treated with tyrosine kinase inhibitors. Cancer 2025.35940

Summary: A retrospective study at St. Jude Children’s Research Hospital (Memphis, TN) found that among pediatric and adolescent patients receiving multitargeted TKIs for solid tumors, despite changes in cardiac function reductions because of cardiac toxicity were infrequent.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Oxaliplatine-gebaseerde adjuvante chemotherapie wordt veel gebruikt na resectie van stadium III coloncarcinoom, maar kan perifere neuropathie induceren (OIPN). In eerdere studies is vastgesteld dat de incidentie van OIPN hoger is in geval van oxaliplatinedosering hoger dan 3,09 per kg lean body mass (LBM). De multicenter fase 2-studie LEANOX in Frankrijk heeft onderzocht of LBM-gebaseerde oxaliplatinedoserings-aanpassing OIPN kan verminderen. Prof. Eric Assenat (Universiteit van Montpellier) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Clinical Oncology.¹


De studie includeerde 160 patiënten die na resectie van stadium III coloncarcinoom adjuvant FOLFOX4 kregen. De figuur laat zien dat de 33 patiënten zonder gereduceerde LBM (arm 1) BSA-gebaseerde oxaliplatinedosering 85 mg/m² kregen, terwijl patiënten met lagere LBM gerandomiseerd werden naar BSA-gebaseerde ( n=64; arm 2) of LBM-gebaseerde dosering (3,09 mg/kg LBM; n=63; arm 3) kregen. Het primaire eindpunt was percentage patiënten zonder graad ≥2 OIPN in de eerste zes cycli. Het primaire eindpunt werd bereikt door 67,2% van de patiënten in arm 3 versus 42,1% in arm 2 (p=0,01). Deze figuur laat zien dat de graad ≥2 OIPN-vrije overleving significant langer was in arm 3 dan in arm 2. Met mediaan 38,6 maanden follow-up waren er geen significante verschillen tussen arm 2 en arm 3 voor de eindpunten recidiefvrije overleving en overall survival. De scores voor kwaliteit van leven waren beter in arm 3 dan in arm 2.

De ondezoekers concluderen dat in adjuvante setting voor stadium III coloncarcinoom gebruik van een LBM-gebaseerde oxaliplatinedosering resulteerde in significante vermindering van OIPN zonder ongunstige consequenties voor overlevingsuitkomsten.

1.Assenat E, Ben Abdelghani M, Gourgou S et al. Impact of lean body mass-based oxaliplatin dose calculation on neurotoxicity in adjuvant treatment of stage III colon cancer: results of the phase II randomized LEANOX trial. J Clin Oncol 2025; epub ahead of print

Summary: The multicenter phase 2 LEANOX trial in France found that in adjuvant settings for stage III colon cancer, using a lean body mass-based oxaliplatin dose significantly reduced oxaliplatin-induced peripheral neuropathy and improved quality of life without affecting relapse-free survival and overall survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Postoperatieve radiotherapie (PORT) voor slokdarmcarcinoom kan de oncologische uitkomsten verbeteren maar is ook geassocieerd met vermoeidheid, verlies van lichaamsgewicht, en afname van het fysiek functioneren. Een gerandomiseerde studie van Sichuan Universiteit (Chengdu, China) heeft multimodale rehabilitatie tijdens PORT voor slokdarmcarcinoom vergeleken met conventionele rehabilitatie. Dr. Youling Gong en collega’s publiceren de studie in The Oncologist.¹

De studie includeerde 70 volwassen patiënten met levensverwachting langer dan drie maanden en een ECOG performance status 0 of 1. De patiënten werden tijdens PORT voor slokdarmcarcinoom gerandomiseerd naar conventionele zorg (n=35) of multimodale rehabilitatie onder begeleiding van een verpleegkundige (n=35). Deze rehabilitatie bestond uit exercise, voedingsbegeleiding, psychologische zorg, en slaapvoorlichting. Voor aanvang van de PORT (T0), na voltooiing van de PORT (T1), en zes maanden (T2) en twaalf maanden (T3) na voltooiing van de PORT werden resultaten van de interventie bepaald. De multimodale-rehabilitatiegroep had vergeleken met de conventionele-rehalbilitatiegroep significant hogere global health scores op T1 (p<0,001); dit verschil bleef significant op T2 (p=0,002) en T3 (p=0,005). De figuur laat zien dat de interventie ook gunstige effect had op vermoeidheid (PFS-R: Revised Piper Fatigue Scale), lichaamsgewicht, angst-, en depressieklachten.

De onderzoekers concluderen dat door verpleegkundigen begeleide multimodale rehabilitatie tijdens PORT voor slokdarmcarcinoom resulteerde in significante verbetering van kwaliteit van leven, vermoeidheid, angst, en depressie.

1.Chen X, Zhong L, Wang J et al. Multimodal rehabilitation to improve quality of life after radiotherapy in esophageal cancer patients: a randomized trial. The Oncologist 2025-oyaf073

Summary: A randomized study at Sichuan University (Chengdu, China) found that nurse-led multimodal rehabiliation significantly improved quality of life, sleep quality, nutrition, fatigue, anxiety, and depression status after postoperative radiotherapy for esophageal cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Limertinib is een nieuwe derdegeneratie EGFR-TKI. Een fase 3-studie in 56 centra in China heeft eerstelijns limertinib vergeleken met gefitinib voor lokaal-gevorderd of metastatisch NSCLC met sensibiliserende EGFR-mutatie (ex19del of ex21 L585R). Prof. Yuankai Shi (Chinese Academy of Medical Sciences & Peking Union Medical College) en collega’s publiceren de studie in The Lancet Respiratory Medicine.¹

De studie includeerde 337 patiënten (mediane leeftijd 63 jaar; range 34-82; 64% vrouwen) met in een centraal laboratorium vastgestelde mutatie, die 1:1 werden gerandomiseerd naar oraal limertinib 80 mg tweemaal daags plus oraal gefitinib gematchte placebo 250 mg eenmaal daags (limertinibgroep; n=168) of gefitinib 250 mg eenmaal daags plus limertinib-gematchte placebo 80 mg tweemaal daags (gefitinibgroep; n=169). De behandeling werd voortgezet tot ziekteprogressie of tot andere discontinueringscriteria bereikt waren. Het primaire eindpunt was centraal-beoordeelde progressievrije overleving. De figuur laat zien dat de mediane PFS 20,7 maanden was in de limertinibgroep en 9,7 maanden in de gefitinibgroep (HR 0,44; p<0,0001). Graad 3 of hoger treatment-related adverse events werden gerapporteerd voor 25% van de patiënten in elk van beide groepen. In de limertinibgroep overleden zes patiënten aan AEs, die alle werden beoordeeld als niet samenhangend met de behandeling; in de gefitinibgroep overleden zeven patiënten aan AEs, drie mogelijk samenhangend met de behandeling.

De onderzoekers concluderen dat eerstelijns limertinib superieure werkzaamheid had vergeleken met gefitinib, met een manageable veiligheidsprofiel, onder patiënten met lokaal-gevorderd of metastatisch NSCLC met sensibiliserende EGFR-mutatie.

1.Shi Y, Wu L, Ji Y et al. Efficacy and safety of limertinib versus gefitinib as first-line treatment for locally advanced or metastatic non-small-cell lung cancer with EGFR-sensitising mutation: a randomised, double-blind, double-dummy, phase 3 trial. Lancet Respir Med 2025-00121-3

Summary: A multicenter phase 3 trial in China found that among patients with locally advanced or metastatic NSCLC with sensitizing EGFR mutation, the new third-generation EGFR TKI limertinib as first-line treatment had superior efficacy compared with gefitinib, with a manageable safety profile.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Ziekte-gerelateerde cognitieve stoornis is niet ongewoon na behandeling voor mammacarcinoom. Het risico van Alzheimer dementie (AD) in overlevers van mammacarcinoom (BCSs) is echter niet duidelijk. Een retrospectieve cohortstudie in Zuid-Korea heeft dit risico geïnventariseerd. Dr. Dong Wook Shin (Samsug Medical Center, Seoel) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

De studie, gebaseerd op gegevens van de Korean National Health Insurance Service, includeerde 70.701 patiënten (gemiddelde leeftijd 53,1 ± 8,5 jaar) die tussen begin 2010 en eind 2016 chirurgie voor mammacarcinoom ondergingen, en 1:3 voor leeftijd en geslacht werden gematcht met personen zonder een maligniteit als controlepersonen. De mediane follow-up was 7,3 jaar (IQR 5,7-9,0). Onder de BCSs werd tijdens de follow-up AD vastgesteld in 1229 deelnemers, overeenkomend met een incidentie van 2,45 per 1000 persoonsjaren. Vergeleken met de controlepersonen was het AD-risico in de BCSs 8% lager (sHR 0,92; 95%-bti 0,86-0,92). In landmarkanalyses was de risicoverlaging na meer dan vijf jaar overleving niet meer waarneembaar. Onder de BCSs was behandeling met radiotherapie geassocieerd met lager AD-risico (aHR 0,77; 95%-bti 0,68-0,87).

De onderzoekers concluderen dat in deze cohortstudie BCSs een lager AD-risico hadden dan gematchte controlepersonen, en dat onder BCSs radiotherapie geassocieerd was met lager AD-risico.

1.Jeong S-M, Jung W, Cho H et al. Alzheimer disease in breast cancer survivors. JAMA Network Open 2025;8:e2516468

Summary: A retrospective cohort study in South Korea found that breast cancer survivors had an 8% lower risk of Alzheimer dementia compared with age-matched controls without cancer. A longe survival period might attenuate this association.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De multinationale AEGEAN-studie randomiseerde patiënten met stadium II tot en met IIIB resectabel NSCLC en ECOG performance status 0 of 1 naar vier drie-weekse cycli platina-gebaseerde chemotherapie met durvalumab of placebo, gevolgd door chirurgie en twaalf cycli adjuvant durvalumab of placebo. In 2023 is gepubliceerd dat de gebeurtenisvrije overleving significant langer was in de durvalumabgroep dan in de placebogroep. Prof. Tetsuya Mitsudomi (Kindai Universiteit, Osaka, Japan) en collega’s publiceren nu in het Journal of Thoracic Oncology chirurgische uitkomsten van de studie.¹

Onder de 740 gerandomiseerde patiënten voltooiden 737 patiënten de neoadjuvante behandeling (366 in de durvalumabgroep en 371 in de placebogroep), ondergingen 80,6% versus 80,7% chirurgie, voltooiden 77,6% versus 76,6% chirurgie, en hadden 17,3% versus 22,2% uitgestelde chirurgie. De mediane tijd tussen laatste neoadjuvante dosis en chirurgie was 34,0 dagen in beide groepen. Percentages met open en minimaal-invasieve chirurgie waren gelijk voor beide groepen; lobectomie was de meest-gebruikte procedure (88,1% versus 85,4%). Het R0-resectiepercentage was numeriek hoger in de durvalumabgroep (94,7% versus 91,3%), het percentage patiënten met chirurgische complicaties (vooral graad 1 of 2) was 59,1% versus 60,1%, en de mediane tijd tussen chirurgie en start van de adjuvante behandeling was 50,0 versus 52,0 dagen.

De onderzoekers concluderen dat toevoeging van durvalumab aan neoadjuvante chemotherapie geen ongunstig effect had op feasibiliteit, type, of timing van chirurgie.

1.Mitsudomi T, Heymach JV, Reck M et al. Surgical outcomes with neoadjuvant durvalumab plus chemotherapy followed by adjuvant durvalumab in resectable NSCLC. J Thor Oncol 2025.06.015

Summary: In the multinational randomized AEGEAN trial, the addition of durvalumab to neoadjuvant chemotherapy had no detrimental effect on the feasilibity, approach, type, or timing of surgery and was associated with a tolerable surgical safety profile compared with neoadjuvant chemotherapy alone.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Hereditary leiomyomatosis and renal-cell cancer (HLRCC) is een erfelijke aandoening die wordt gekenmerkt door kiemlijm pathogene varianten in het gen voor fumaraathydratase en een verhoogd risico van papillair niercelcarcinoom (pRCC). Er is geen effectieve therapie voor patiënten met gevorderd HLRCC-geassocieerd pRCC, en de meeste patiënten overlijden aan progressie van de ziekte. Een fase 2-studie van het National Cancer Institute (Bethesda MD) heeft de combinatie van bevacizumab en erlotinib voor gevorderd HLRCC-geassocieerd of sporadisch pRCC geëvalueerd. Dr. Ramaprasad Srinivasan en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 43 patiënten met HLRCC-geassocieerd gevorderd pRCC en 40 patiënten met sporadisch gevorderd pRCC. De patiënten kregen bevacizumab 10 mg/kg lichaamsgewicht iedere twee weken plus erlotinib 150 mg eenmaal daags. Het primaire eindpunt was overall respons; secundaire eindpunten waren progressievrije overleving en overall survival. De figuur laat zien dat onder de patiënten met HLRCC-geassocieerd pRCC respons werd gezien in 31 patiënten (72%; 95%-bti 57-83) met complete respons in twee patiënten; de mediane PFS was 21,1 maanden (15,6-26,6) en de mediane OS 44,6 maanden (32,7-NE). Onder de patiënten met sporadisch pRCC werd respons gezien in 14 patiënten (35%; 95%-bti 22-51) met mediane PFS 8,9 maanden (5,5-18,3) en mediane OS 18,2 maanden (12,6-29,3). De meest-waargenomen treatment-related adverse events waren rash (93%) diarree (89%), en proteïnurie (78%); de meest-waargenomen graad 3 of hoger TRAEs waren hypertensie (34%) en proteïnurie (17%).

De onderzoekers concluderen dat de combinatie van bevacizumab en erlotinib antitumoractiviteit had voor gevorderd HLRCC-geassocieerd of sporadisch pRCC.

1.Srinivasan R, Gurram S, Singer EA et al. Bevacizumab and erlotinib in hereditary and sporadic papillary kidney cancer. N Engl J Med 2025;392:2346-2356

Summary: A phase 2 study at the National Cancer Institute (Bethesda, MD) found tolerability and activity of the combination of bevacizumab and erlotinib for advanced HLRCC-associated and sporadic papillary renal-cell carcinoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)