Er zijn twee
PARP-remmers goedgekeurd voor behandeling van metastatisch castratieresistent
prostaatcarcinoom (mCRPC) met BRCA1/2-mutaties,
te weten olaparib en rucaparib. Een multicenter retrospectieve studie heeft
onderzocht of de PARP-remmers verschillende activiteit hebben voor BRCA1- versus BRCA2-veranderd mCRPC. Prof. Emmanuel Antonarakis (Johns Hopkins University School of Medicine,
Baltimore MD) en collega’s publiceren de studie in JCO Precision Oncology.1De studie, in twaalf centra in de Verenigde Staten, includeerde 123 patiënten met mCRPC, onder wie 13 met BRCA1- en 110 met BRCA2-mutatie. De meeste patiënten kregen olaparib (n=116), drie kregen rucaparib, twee talazoparib, en twee veliparib. Bij diagnose had 72% van de patiënten Gleason 8 tot en met 10 ziekte. De BRCA1-patiënten hadden hogere waarschijlijkheid van metastatische ziekte bij presentatie (69% versus 37%; p=0,04). Leeftijd, baseline PSA, en eerdere systemische behandelingen waren similar tussen de groepen.Er waren gelijke percentages kiemlijnmutaties in beide groepen (51% versus 46%; p=0,78). De BRCA1-patiënten hadden numeriek meer frequent monoallelische mutaties (56% versus 41%) en concurrente TP53-mutaties (55% versus 36%; p=0,32).
Het primaire werkzaamheids-eindpunt was het percentage patiënten met tenminste 50% PSA-afname. Dit percentage was 23% in de BRCA1-groep versus 63% in de BRCA2-groep (p=0,01). De BRCA2-groep had langere PSA-PFS (HR 1,94; p=0,08), klinische of radiografische PFS (HR 2,08; p=0,05), en OS (HR 3,01; p=0,008). Biallelische versus monoallelische mutaties, truncerende versus missense mutaties, en afwezigheid van concurrente TP53-mutatie waren geassocieerd met gevoeligheid voor PARP-remmer.
De onderzoekers concluderen dat PARP-remmer werkzaamheid voor BRCA1-veranderd mCRPC lager is dan voor BRCA2-veranderd mCRPC. Dit hangt niet samen met inbalans in kiemlijnmutaties, maar kan wellicht verklaard worden uit meer monoallelische mutaties en/of concurrente TP53-veranderingen in de BRCA1-groep.
1.Taza F, Holler AE, Fu W et al. Differential activity of PARP inhibitors in BRCA1- versus BRCA2-altered metastatic castration-resistant prostate cancer. JCO Precision Oncol 2021; epub ahead of print
Summary: A multicenter retrospective study in the USA found that PARP inhibitor efficacy was diminished in BRCA1- versus BRCA2-altered mCRPC. This is not due to an imbalance in germline mutations but might be related to more monoallelic mutations and/or concurrent TP53 alterations in the BRCA1 group.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Internationale
richtlijnen bevelen botresorptieremmers (BRIs) aan voor preventie van
skelet-gerelateerde gebeurtenissen (SREs) onder patiënten met metastatisch
castratieresistent prostaatcarcinoom (mCRPC) en botmetastasen.
Abirateronacetaat met prednison is de meest-gebruikte eerstelijns behandeling
voor mCRPC. De klinische impact van toevoegen van BRIs aan deze behandeling is
niet bekend. Een retrospectieve cohortstudie van patiënten in acht centra in
Europa en Noord-Amerika heeft de overlevingsimpact van toevoegen van BRIs aan
eerstelijns abirateron-prednison voor mCRPC met botmetastasen geïnventariseerd.
Dr. Edoardo Francini (Universiteit van Florence, Italië) en collega’s publiceren
de 
Hersentumoren
vormen de belangrijkste oorzaak van ziekte-gerelateerd overlijden van kinderen.
Medulloblastoom is de meest-prevalent embryonale hersentumor. Er is behoefte
aan strategieën om de overleving van medulloblastoom te verbeteren. Een fase
3-studie van de Children’s Oncology Group
heeft intensivering van de behandeling met carboplatine als radiosensitizer en
isotretinoïne als pro-apoptotisch middel geëvalueerd. Dr. Sarah Leary (University of Washington,
Seattle) en collega’s publiceren de 
Ondanks
vorderingen in de behandeling van niet-resectabel levercelcarcinoom (uHCC) hebben
slechts weinig patiënten duurzaam profijt en blijft het lange-termijn overlevingspercentage
laag. De resistentie tegen behandeling wordt ten dele toegeschreven aan
immuunsuppressie in de micro-omgeving van de tumor. Een multinationale fase 1-2
studie heeft tremelimumab (anti-CTLA-4) en durvalumab (anti-PD-L1) als
monotherapie of in combinatie voor uHCC geëvalueerd. Dr. Robin Kate Kelley
(University of California, San Francisco) en collega’s 
Ongeveer 15
tot 25% van de patiënten met colorectaalcarcinoom (CRC) heeft bij presentatie
metastatische ziekte, en ongeveer de helft van de patiënten met vroeg-stadium CRC
ontwikkelt metastasen. Meer dan de helft van de patiënten met metastatisch CRC
(mCRC) heeft na resectie recidiverende ziekte. De werkzaamheid van
postoperatieve systemische behandeling in deze setting is beperkt. Er is
behoefte aan een biomarker voor het identificeren van minimale residuele ziekte
(MRD) na resectie voor mCRC. Een analyse van deelnemers aan de prospectieve PREDATOR
studie van de universiteit van Padua (Italië) heeft de prognostische waarde van
circulerend tumor DNA (ctDNA) als biomarker van MRD onderzocht. Dr. Fotios
Loupakis en collega’s publiceren de 
Patiënten
met metastatisch pancreascarcinoom (mPC) hebben een slechte prognose. De Franse
PRODIGE 4-ACCORD 11 studie heeft laten zien dat zes maanden
FOLFIRINOX-chemotherapie vergeleken met gemcitabine resulteerde in beter overall survival, maar de
oxaliplatine-gerelateerde neurotoxiciteit noopt tot zoeken naar alternatieve
doseringsschema’s. De Franse multicenter fase 2-studie PANOPTIMOX-PRODIGE 35
heeft eerstelijns FOLFIRINOX vergeleken met een oxaliplatine stop-and-go
strategie en met een sequentiële strategie. Prof. Laetitia Dahan (Hôpital
La Timone, Marseille) en collega’s publiceren de 
Cardiotoxiciteit
die wordt geïnduceerd door behandeling voor maligniteiten kan ongunstige impact
hebben op kwaliteit van leven en op overleving. Een studie van MD Anderson
Cancer Center (Houston TX) heeft de waarde onderzocht van hoge-gevoeligheid
cardiaal troponine T (hs-cTnT) als biomarker voor vroege detectie van
cardiotoxiciteit die wordt geïnduceerd door chemoradiotherapie (CRT) voor
niet-kleincellig longcarcinoom. Prof. Zhongxing Liao en collega’s publiceren
de 
