Immuunsuppressie
is een managementoptie voor patiënten met lager-risico myelodysplastisch
syndroom (MDS). Er zijn echter weinig gegevens beschikbaar over de uitkomsten
van de behandeling, onder meer vanwege het gebruik van uiteenlopende
immuunsuppressieve regimes en het gebrek aan gevalideerde predictieve
biomarkers. Dr. Maximilian Stahl (Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New
York) en collega’s hebben een meta-analyse uitgevoerd van prospectieve
cohortstudies van immuunsuppressie voor MDS. Ze publiceren de meta-analyse online in Haematologica.1In de literatuur tot en met september 2018 en proceedings van congressen identificeerden de onderzoeker negen prospectieve cohortstudies en veertien klinische studies die voldeden aan de inclusiecriteria van de meta-analyse. De studies telden tezamen 570 patiënten. Overall respons op immuunsuppressie werd gezien in 43% van de patiënten (95%-bti 34,2-52,3) inclusief complete remissie in 12,5% (95%-bti 9,3-16,6). Transfusie-onafhankelijkheid werd bereikt in 30,6% (95%-bti 23,2-39,2). De meest-gebruikte regimes waren anti-thymocyt globuline alleen of in combinatie met cyclosporine A, met een trend van hogere respons met combinatietherapie. Progressie tot AML per patiëntjaar was 8,6%. Overall survival en adverse events werden slechts inconsistent gerapporteerd. De onderzoekers slaagden er niet in biomarkers voor respons op immuunsuppressieve therapie te identificeren.
De onderzoekers concluderen dat immuunsuppressie voor lager-risico MDS kan worden gebruikt voor het verlichten van de transfusiebelasting en geassocieerde sequelae.
1.Stahl M, Bewersdorf JP, Giri S et al. Use of immunosuppressive therapy for management of myelodysplastic syndromes: a systematic review and meta-analysis. Haematologica 2019; epub ahead of print
Summary: A meta-analysis of nine prospective cohort studies and fourteen clinical trials, with a total of 570 patients, found that immunosuppressive therapy for lower-risk MDS can be successful to alleviate transfusion burden and associated sequelae. Progression rate to AML was 8.6% per patient year.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Er is een
invers verband gezien tussen gebruik van aspirine en andere NSAIDs en het
risico van mammacarcinoom, maar het is niet bekend of deze associatie ook geldt
voor in vrouwen met verhoogd (familiair of genetisch) risico. Een studie van
zeven centra in Australië, Canada, en de Verenigde Staten heeft deze associatie
onderzocht. Prof. Mary Beth
Terry (Columbia University, New York) publiceren de 
Schildkliernoduli
worden gezien in meer dan de helft van de algemene bevolking. Benigne
beoordeelde schildkliernoduli werden historisch voor onbepaalde tijd gevolgd,
vaak met meerdere achtereenvolgende biopsieën. Recente studies hebben na een
negatieve biopsie een laag risico van de ontwikkeling van maligne neoplasmen
laten zien. Een studie van het University Health Network in Toronto heeft dit
risico onderzocht in een grote populatie. Dr. Jesse Pasternak en collega’s
publiceren de 
De
standaard-behandeling voor gevorderde galwegmaligniteit is gemcitabine plus
cisplatine. Met deze behandeling is mediane progressievrije overleving 8,0
maanden en mediane overall survival
11,7 maanden gezien. Een fase 2-studie van MD Anderson Cancer Center (Houston
TX) en Mayo Clinic (Phoenix AZ) heeft de waarde onderzocht van toevoeging van nab-paclitaxel
aan deze behandeling. Dr. Rachna Shroff (tegenwoordig University of Arizona,
Tucson) en collega’s publiceren de 
Intraveneus
trastuzumab is een standaard-behandeling voor HER2-positief vroeg-stadium
mammacarcinoom. Subcutane toediening van trastuzumab heeft evidente voordelen
boven intraveneuze toediening, waaronder kortere behandeltijd, minder beslag op
de gezondheidszorg-resources, en
grotere convenience voor de
patiënten. De multinationale fase 3-studie HannaH heeft de werkzaamheid en
veiligheid van intraveneus en subcutaan trastuzumab vergeleken. De primaire
analyse van HannaH liet zien dat subcutaan trastuzumab niet-inferieur was
vergeleken met intraveneus trastuzumab. Prof. Christian Jackisch (Sana Klinikum
Offenbach, Duitsland) en collega’s publiceren nu de finale analyse van de 
Telomeren en
het telomerase-enzym spelen een belangrijke rol in het onderhoud en stabiliteit
van chromosomen. In recente epidemiologische studies is gezien dat langere telomeren
geassocieerd zijn met verhoogd risico van verscheidene typen maligniteiten. De Singapore Chinese Health Study heeft de
associatie onderzocht van prediagnostische telomeerlengte in leukocyten met het
risico van mammacarcinoom. Dr.
Hamed Samavat (University of Pittsburgh PA) en collega’s publiceren de 
Vorderingen
in multimodale behandelingen voor maligniteiten hebben geresulteerd in een
verhoging van het risico van lange-termijn complicaties in overlevers van een
vroeg-ontstane maligniteit. Voor vrouwelijk overlevers kan de
reproductiefunctie verminderd zijn. Een studie van de Finse Kankerregistratie
en de Universiteit van Helsinki heeft de aankoop van vruchtbaarheidsbevorderende middelen
vergeleken tussen vrouwelijke overlevers van een vroege maligniteit (diagnose
voor de leeftijd veertig jaar) en hun zusters. Prof. Aila Tiitinen en collega’s
publiceren de 
Idelalisb (IDELA)
is een PI3K-δ-remmer. Een multinationale fase 3-studie randomiseerde patiënten
met recidiverend CLL naar IDELA plus rituximab (R) of placebo plus R. In 2014
is 