Oncologisch onderzoek.nl

Dertien typen maligniteiten zijn geïdentificeerd als obesity-associated cancers (OACs), in de zin dat obesitas het risico van het ontwikkelen van deze maligniteiten bevordert en/of de prognose van patiënten met deze maligniteiten verslechtert. Glucagon-like peptide 1 receptoragonisten (GLP-1RAs) worden gebruikt voor de behandeling van type 2 diabetes (T2D). Een retrospectieve cohortstudie heeft het risico van OACs met GLP-1RAs versus insuline of metformine voor T2D geïnventariseerd. Prof. Nathan Berger (Case Western Reserve University, Cleveland OH) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

In een database met gegevens van 113 miljoen Amerikaanse patiënten identificeerden de onderzoekers 1.651.452 patiënten met T2D zonder eerdere OAC-diagnose tussen maart 2005 en december 2018, die GLP-1RAs, insulines, of metformine voorgeschreven kregen (gemiddelde leeftijd 59,8 ± 15,1 jaar; 50,1% mannen en 47,0% vrouwen). De figuur laat zien dat tijdens ten hoogste vijftien jaar follow-up het risico van tien van dertien OACs significant lager was in de groep patiënten die GLP-1RAs gebruikten dan in de groep patiënten die insulines gebruikten. Vergeleken met metformine waren GLP-1RAs niet geassocieerd met verlaagd risico van enige maligniteit, maar met verhoogd risico van niercarcinoom (HR 1,54: 95%-bti 1,27-1,87).

De onderzoekers concluderen dat de studieresultaten suggereren dat onder T2D-patiënten gebruik van GLP-1RAs vergeleken met insulines geassocieerd was met lager risico van tien van dertien OACs.

1.Wang L, Xu R, Kaelber DC, Berger NA. Glucagon-like peptide 1 receptor agonists and 13 obesity-associated cancers in patients with type 2 diabetes. JAMA Network Open 2024;7:e2421305

Summary: A cohort study of more than 1.6 million patients with type 2 diabetes found that use of glucagon-like peptide 1 receptor agonists compared with insulins was associated with significantly reduced risk of 10 out of 13 obesity-associated cancers.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Biomarkertesten kunnen bijdragen aan verbetering van de uitkomsten van patiënten met metastatisch colorectaalcarcinoom (mCRC). Een retrospectieve studie heeft sociale en demografische factoren geïnventariseerd die geassocieerd zijn met dispariteiten in het gebruik van deze testen onder mCRC-patiënten in de Verenigde Staten. Dr. Saad Sabbagh (Cleveland Clinic Florida, Weston) en collega’s publiceren de studie in JAMA Network Open.¹

In de National Cancer Database identificeerden de onderzoekers 41.061 patiënten (54,5% mannen; gemiddelde leeftijd 62,3 ± 10,1 jaar) met een diagnose mCRC tussen begin 2010 en eind 2017. De eindpunten van de studie waren ontvangst van microsatellite instability (MSI) en KRAS-testen tussen diagnose en start van de initiële therapie. Onder de geïncludeerde patiënten onderging 28,8% KRAS-testen en 43,7% MSI-testen. Factoren die geassocieerd waren met lagere waarschijnlijkheid van MSI-testen was leeftijd zeventig tot tachtig jaar (versus jonger RR 0,70; p<0,001), behandeling in een community center (0,74; p<0,001), rurale woonomgeving (0,80; p<0,001), lager opleidingsniveau in de woonomgeving (0,84; p<0,001), en behandeling in East South Central centra (versus centra in New England 0,67; p<0,001). Voor KRAS-testen werden vergelijkbare patronen gezien. Met mediaan 13,96 maanden follow-up (IQR 3,71-29,34) was het ondergaan van MSI-testen geassocieerd met betere overall survival (HR 0,93; p<0,001).

De onderzoekers concluderen dat de studie sociaal-demografische factoren heeft geïdentificeerd die geassocieerd zijn met dispariteiten in biomarkertesten onder mCRC-patiënten.

1.Sabbagh S, Herrán M, Hijazi A et al. Biomarker testing disparities in metastatic colorectal cancer. JAMA 2024;7:e2419142

Summary: A retrospective cohort study using the National Cancer Database investigated sociodemographic factors associated with disparities in biomarker testing among patients with metastatic colorectal cancer. Factors associated with a reduced likelihood of microsatellite instability and KRAS testing were older age, treatment at community facilities, lower educational level in area of residence, and treatment at South Central regional facilities.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

De fase 2-studie TUXEDO-1 van de Medische Universiteit van Wenen evalueerde het antibody-drug conjugate trastuzumab deruxtecan voor metastatisch HER2-positief mammacarcinoom met actieve hersenmetastasen. In 2022 is gepubliceerd dat T-DXd resulteerde in een hoog percentage patiënten met intracraniële respons (73,3%). Prof. Matthias Preusser en collega’s publiceren nu in Neuro-Oncology finale overlevingsresultaten van de studie.¹

De studie includeerde vijftien volwassen patiënten die T-DXd 5,4 mg/kg iedere drie weken kregen. De mediane follow-up was 26,5 maanden. De mediane progressievrije overleving was 21 maanden (95%-bti 13,3-niet bereikt), en de mediane overall survival werd niet bereikt (22,2-niet bereikt). Met langere follow-up na de publicatie in 2022 werden geen nieuwe veiligheidssignalen gezien. De meest-frequente graad 3 adverse event was vermoeidheid, in 20% van de patiënten. Graad 2 interstitiële longziekte werd gezien in één patiënt (6,7%), en graad 3 LVEF-daling eveneens in één patiënt (6,7%). De kwaliteit van leven bleef stabiel gedurende de behandeling.

De onderzoekers concluderen dat T-DXd veelbelovende activiteit had onder patiënten met hersenmetastasen van HER2-positief mammacarcinoom.

1.Bartsch R, Berghoff AS, Furtner J et al. Final outcome analysis from the phase II TUXEDO-1 trial of trastuzumab-deruxtecan in HER2-positive breast cancer patients with active brain metastases. Neuro-Oncology 2024-noae123

Summary: The phase 2 TUXEDO-1 trial, at the Medical University of Vienna (Austria), found 21 months median PFS and not reached median OS with trastuzumab deruxtecan among patients with HER2-positive breast cancer with active brain metastases.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Onder patiënten met gevorderd klassiek Hodgkin lymfoom (cHL) heeft intensieve systemische chemotherapie hoge activiteit maar ook een hoog risico van toxiciteiten. De fase 3-studie HD21, in 233 centra in negen landen, heeft werkzaamheid en toxiciteit van het PET-geleide nieuwe regime van bretuximab vedotin, etoposide, cyclofosfamide, doxorubicine, dacarbazine, en dexamethason (BrECADD) voor niet-eerder behandelde patiënten met gevorderd cHL vergeleken met die van etoposide, doxorubicine, cyclofosfamide, bleomycine, vincristine, procarbazine, en prednison (eBEACOPP). Prof. Peter Borchmann (Universiteit van Keulen, Duitsland) en collega’s publiceren de studie in The Lancet.¹

De studie includeerde 1500 volwassen patiënten met niet-eerder behandeld gevorderd cHL, die werden gerandomiseerd naar vier of zes (op basis van PET na twee cycli) BrECADD (n=749) of eBEACOPP (n=751). De intention-to-treat analyse includeerde 1482 patiënten, met een mediane leeftijd 31 jaar (IQR 24-42). Coprimaire eindpunten waren tolerabiliteit en progressievrije overleving. De behandelings-gerelateerde mortaliteit was significant lager met BrECADD (42% van de patiënten) dan met eBEACOPP (59%; RR 0,72; p<0,0001). Na mediaan 48 maanden follow-up was de progressievrije overleving significant beter met BrECADD dan met eBEACOPP (HR 0,66; p=0,035), zonder significant verschil tussen beide groepen voor overall survival.

De onderzoekers concluderen dat onder patiënten met niet-eerder behandel gevorderd cHL, BrECADD op geleide van PET na twee cycli beter werd verdragen en meer effectief was dan eBEACOPP.

1.Borchmann P, Ferdinandus J, Schneider G et al. Assessing the efficacy and tolerability of PET-guided BrECADD versus eBEACOPP in advanced-stage, classical Hodgkin lymphoma (HD21): a randomised, multicentre, parallel,open-label, phase 3 trial. Lancet 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 HD21 trial found that BrECADD guided by PET after two cycles was better tolerated and more effective than eBEACOPP in first-line treatment of adult patients with advanced-stage, classical Hodgkin lymphoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Er is slechts beperkte evidentie met betrekking tot het profijt van adjuvante chemotherapie en chemoradiotherapie na resectie van galblaascarcinoom. De gerandomiseerde fase 2-studie GECCOR-GB studie, in drie centra in India, heeft adjuvant gemcitabine plus cisplatine (GC) of capecitabine-gebaseerde concurrente chemoradiotherapie (CCRT) na R0-resectie van galblaascarcinoom geëvalueerd. Dr. Anant Ramaswamy (Tata Memorial Hospital, Mumbai) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹


De studie includeerde patiënten na R0-resectie van stadium II of III galblaascarcinoom. De patiënten waren in de leeftijd van 18 jaar of ouder, met adequate orgaanfunctie en een ECOG performance status van 0 of 1. De patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar GC of CCRT. Het primaire eindpunt was ziektevrije overleving (DFS)-percentage na een jaar, met een vooraf-gespecificeerd één-jaars DFS-percentage van 77% of hoger als teken van voldoende activiteit. De groepen telden ieder 45 patiënten. De één- en twee-jaars DFS-percentages waren 88,9% (95%-bti 79,5-98,3) respectievelijk 74,8% (60,4-89,2) in de GC-groep en 77,8% (65,4-90,2) respectievelijk 74,8% (59,9-86,3) in de CCRT-groep. De geplande behandeling werd voltooid door 82% van de patiënten in de GC-groep en 62% van de patiënten in de CCRT-groep.

De onderzoekers concluderen dat zowel adjuvant GC als capecitabine-gebaseerde CCRT veelbelovende activiteit hadden na R0-resectie van stadium II of III galblaascarcinoom, en nader dienen te worden onderzocht in fase 3-studies (visual abstract).

1.Ostwal V, Patkar S, Engineer R et al. Adjuvant gemcitabine plus cisplatin and chemoradiation in patients with gallbladder cancer. A randomized clinical trial. JAMA Oncology 2024.1944

Summary: The randomized phase 2 GECCOR-GB study, at three centers in India, found that adjuvant gemcitabine and capecitabine-based chemoradiation both had promising activity after R) resection of stage II or III gallbladder cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Patiënten met recidiverend cervixcarcinoom na eerstelijns combinatietherapie hebben een slechte prognose en weinig behandelingsopties. Tisotumab vedotin (TV) is een antibody-drug conjugate bestaande uit een op weefselfactor (TF) gericht antilichaam, een cleavable linker, en de payload MMAE. De multinationale fase 3-studie innovaTV 301 evalueerde TV als tweede- of derdelijns behandeling voor recidiverend of metastatisch cervixcarcinoom. Prof. Ignace Vergote (KU Leuven) en collega’s publiceren de studie in The New England Journal of Medicine.¹

De studie includeerde 502 patiënten die 1:1 werden gerandomiseerde naar TV monotherapie (2,0 mg/kg iedere drie weken) of chemotherapie naar keus van de behandelaar uit topotecan, vinorelbine, gemcitabine, irinotecan, of pemetrexed. Het primaire eindpunt was overall survival. De mediane OS was significant langer in de TV-groep dan in de chemotherapiegroep (11,5 maanden versus 9,5 maanden; HR 0,70; p=0,004). De mediane progressievrije overleving was 4,2 maanden met TV en 2,9 maanden met chemotherapie (HR 0,67; p<0,001). Bevestigde objectieve respons kwam voor in 17,8% van de patiënten in de TV-groep en 5,2% van de patiënten in de chemotherapiegroep (OR 4,0; p<0,001). Tenminste één adverse event tijdens de behandelperiode werd gerapporteerd voor 98,4% van de patiënten in de TV-groep en 99,2% van de patiënten in de chemotherapiegroep; graad 3 of hoger AEs werden gerapporteerd voor 52,0% respectievelijk 62,3%. Discontinuering van TX wegens bijwerkingen vond plaats in 14,8% van de patiënten.

De onderzoekers concluderen dat tweede- of derdelijns TV onder patiënten met recidiverend of metastatisch cervixcarcinoom significant meer werkzaamheid had dan chemotherapie.

1.Vergote I, González-Martín A, Fujiwara K et al. Tisotumab vedotin as second- or third-line therapy for recurrent cervical cancer. N Engl J Med 2024;391:44-55

Summary: The multinational phase 3 innovaTV 301 trial found that among patients with recurrent or metastatic cervical cancer, second- or third-line tisotumab vedotin had significant greater efficacy as compared with investigator’s choice of chemotherapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Pancreas ductaal adenocarcinoom (PDAC) is een ziekte met toenemende incidentie. De meeste PDACs zijn bij presentatie ongeneeslijk, maar bevolkings-gebaseerde screening wordt niet aanbevolen. Het Cancer of the Pancreas Screening program, in meerdere academische centra in de Verenigde Staten, screent hoog-risico personen met een familiale of genetische predispositie voor PDAC. Een vergelijkende cohortstudie heeft de overleving van de in dit programma gedetecteerde PDAC-patiënten vergeleken met de overleving van voor leeftijd, geslacht, en jaar van diagnose gematchte PDAC-patiënten in de SEER-database. Prof. Marcia Irene Canto (Johns Hopkins Medicine, Baltimore MD) en collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.¹

De studie includeerde 26 PDAC-patiënten onder hoog-risico personen die in het kader van het screeningsprogramma jaarlijks endoscopische ultrasonografie of MRI-imaging hadden ondergaan. De gemiddelde leeftijd bij diagnose was 65,8 ± 9,5 jaar. Deze patiënten werden vergeleken met 1504 SEER-controlepatiënten, met een gemiddelde leeftijd bij diagnose van 66,8 ± 7,9 jaar. De mediane diameter van de primaire tumor was kleiner in de groep gescreende patiënten dan in de controlegroep (2,5 versus 3,6 cm; p<0,001). Het PDAC-stadium bij diagnose in de gescreende groep was I in 38,5% en II in 30,8%, vergeleken met 10,3% respectievelijk 25,1% onder de controlepatiënten (p<0,001). De vijf-jaars PDAC-mortaliteitspercentages waren 43% in de gescreende groep en 86% in de controlegroep (HR 3,58; p<0,001), en de mediane overall survival na de diagnose was 61,7 maanden versus 8,0 maanden, met vijf-jaars OS-percentage 50% (95%-bti 32-80) versus 9% (7-11).

De onderzoekers concluderen dat surveillance van hoog-risico personen resulteerde in detectie van kleinere en lager-stadium PDACs en verbeterde overleving.

1.Blackford AL, Canto MI, Dbouk M et al. Pancreatic cancer surveillance and survival of high-risk individuals. JAMA Oncol 2024.1930

Summary: A comparative cohort study found that surveillance of high-risk individuals may lead to detection of smaller, lower-stage PDACs and improved survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Recente studies hebben een overlevingsvoordeel laten zien van obesitas onder patiënten die immuuncheckpointremmers (ICIs) krijgen voor verscheidene typen maligniteiten. Een retrospectieve analyse van een bevolkings-gebaseerde patiëntendatabase in de Verenigde Staten heeft onderzocht of dit overlevingsvoordeel van obesitas ook bestaat onder patiënten met hoofd en hals squameus celcarcinoom (HNSCC). Prof. Joseph Curry (Thomas Jefferson University Hospital, Philadelphia PA) en collega’s publiceren de analyse in JAMA Otolaryngology – Head & Neck Surgery.¹

In de database identificeerden de onderzoekers patiënten die tussen begin 2012 en eind 2023 ICIs kregen voor HNSCC. Na propensity score matching voor pretreatment comorbiditeiten en oncologisch stadium werden twee groepen van ieder 83 patiënten gevormd met een BMI van 20-24,9 kg/m² (normale BMI) en BMI 30 kg/m² of hoger (obesitas). Het primaire eindpunt van de analyse was overall survival. De OS was significant beter in de obesitas-groep na drie maanden (HR 0,54; 95%-bti 0,31-0,96), na drie jaar (0,56; 0,38-0,83), en na vijf jaar (0,62; 0,44-0,86). Obesitas was ook geassocieerd met lager risico van afhankelijkheid van gastrostomie na zes maanden (OR 0,41; 95%-bti 0,21-0,80), na een jaar (0,41; 0,21-0,78), drie jaar (0,35; 0,18-0,65), en vijf jaar (0,34; 0,18-0,65), en van afhankelijkheid van tracheostomie na een jaar (0,52; 0,28-0,90), drie jaar (0,45; 0,45-0,90), en vijf jaar (0,45; 0,45-0,90). Er waren tussen beide groepen geen significante verschillen in dysfagie of immuun-gerelateerde bijwerkingen.

De onderzoekers concluderen dat deze resultaten uitwijzen dat onder patiënten die ICIs krijgen voor HNSCC, obesitas geassocieerd was met significant betere overleving en functionele uitkomsten.

1.Mastrolonardo EV, Llerena P, Lu J et al. Obesity and survival after immune checkpoint inhibition for head and neck squamous cell carcinoma. JAMA Otolaryngol Head Neck Surg 2024.1568

Summary: A population-based database analysis of patients receiving ICIs for HNSCC found a significant overall survival benefit of obesity.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)