Observationele
studies hebben laten zien dat postdiagnose inspanning geassocieerd was met
verlaagd risico van overlijden aan prostaatcarcinoom. De feasibility van inspanningstherapie en biologische impact op de
tumor zijn niet bekend. Een fase 1-studie in Memorial Sloan Kettering Cancer
Center (New York) heeft gezocht naar de aanbevolen fase 2-dosering (RP2D) van
neoadjuvante inspanningstherapie voor prostaatcarcinoom. Dr. Lee Jones en
collega’s publiceren de studie in JAMA Oncology.1De studie includeerde inactieve mannen met niet-behandeld gelokaliseerd prostaatcarcinoom voordat ze geplande chirurgie zouden ondergaan. De patiënten kregen zes oplopende niveaus van inspanning voorgeschreven , uiteenlopend van 90 tot 450 minuten per week matig-intensief wandelen op een lopende band. De feasibility van de interventie werd geëvalueerd aan de hand van relative dose intensity (REDI); een doseringsniveau werd als feasible beoordeeld als tenminste 70% van de patiënten een REDI van 75% bereikten. De werkzaamheid van de interventie werd beoordeeld aan de hand van veranderingen in tumorcelproliferatie (Ki67) en plasma PSA-niveaus tussen aanvang van de behandeling en postinterventie.
De studie includeerde 53 mannen (mediane leeftijd 61 jaar; IQR 56-66). Alle doseringsniveaus waren feasible. De gemiddelde veranderingen in Ki67 bedroegen 5,0% met 90 minuten per week,; 2,4% met 90 minuten per week; -1,3% met 225 minuten per week; - 2,0% met 300 minuten per week; - 2,6% met 375 minuten per week; en 2,2% met 450 minuten per week. De gemiddelde veranderingen in PSA-niveau waren 1,0 mg/l met 90 minuten per week; 0,2 ng/l met 150 minuten per week; -0,5 ng/ml met 225 minuten per week; - 0,2 ng/ml met 300 minuten per week; - 0,7 ng/ml met 350 minuten per week; en -0,9 ng/ml met 450 minuten per week. Er waren geen ernstige adverse events. Als RP2D werd gekozen voor 225 minuten per week.
De onderzoekers concluderen dat neoadjuvant inspanningstherapie feasible en veilig is met veelbelovende activiteit onder patiënten met gelokaliseerd prostaatcarcinoom.
1.Jones LW, Moskowitz CS, Lee CP et al. Neoadjuvant exercise therapy in prostate cancer. A phase 1, decentralized nonrandomized controlled trial. JAMA Oncol 2024.2156
Summary: A phase 1 trial at Memorial Sloan Kettering Cancer Center (New York, NY) found that neoadjuvant exercise therapy is feasible and safe with promising activity in localized prostate cancer.
Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie. (Login)
Er is geen
consensus over de vraag of patiënten met niet-resectabel levercelcarcinoom
(uHCC) met Child-Pugh B dysfunctie (CP-B) baat kunnen hebben bij actieve
behandeling van de maligniteit. Een multinationale retrospectieve studie heeft
uitkomsten van deze patiënten met immuuncheckpointremmer-gebaseerde (ICI) therapie
vergeleken met uitkomsten met beste ondersteunende zorg (BSC). Dr. David Pinato
(Imperial College London, UK) en collega’s 
Richter
transformatie (RT) is een gewoonlijk agressief diffuus grootcellig B-cel
lymfoom, geassocieerd met slechte prognose, en zonder goedgekeurde behandeling.
Pirtobrutinib is een selectieve reversibele remmer van Bruton’s tyrosinekinase (BTK).
De multinationale fase 1-2 BRUIN studie 
Er is geen
duidelijkheid over de waarde van toevoegen van ipilimumab aan stereotactische
radiotherapie (SBRT) plus nivolumab voor eerder-behandeld metastatisch
galwegcarcinoom (mBTC). Een gerandomiseerde fase 2-studie in het Gentofte
Ziekenhuis van de Universiteit van Kopenhagen (Denemarken) heeft SBRT plus
nivolumab plus ipilimumab voor mBTC vergeleken met alleen SBRT plus nivolumab.
Dr. Inna Chen en collega’s 
In eerdere
studies is gezien dat endometriose geassocieerd was met verhoogd risico van
ovariumcarcinoom, maar de associaties tussen endometiose-subtypen en
ovariumcarcinoom-histotypen zijn niet goed beschreven. Een retrospectieve
studie op basis van gegevens in de Utah Population Database heeft deze
associaties geïnventariseerd. Dr. Karen Schliep (University of Utah Health,
Salt Lake City) en collega’s 
De fase
3-studie PANTHER, in 86 centra in drie Europese landen, randomiseerde vrouwen
met hoog-risico vroeg stadium mammacarcinoom naar vier cycli dose-dense (DD)
adjuvante epirubicine en cyclofosfamide iedere twee weken gevolgd door vier
cycli en docetaxel iedere twee weken met aanpassing van de doseringen aan de
had van hematologische toxiciteit (DD-groep; n=1006) of naar standaard adjuvante
chemotherapie met drie cycli fluorouracil en epirubicine-cyclofosfamide iedere
drie weken gevold door drie cycli docetaxel iedere drie weken (controlegroep; n=1011).
In 2016 is 
Eribuline
kan de overall survival (OS) van patiënten
met HER2-negatief metastatisch mammacarcinoom (mBC) verlengen. De noninerfioriteits
fase 3-studie RESQ in 50 centra in Japan heeft heeft impact op
gezondheid-gerelateerde kwaliteit van leven (HRQOL) en OS van eerste- of
tweedelijns eribuline vergeleken met die van S-1 onder patiënten met
HER2-negatief mBC. Prof. Masato Takahashi (Universiteit van Hokkaido) en
collega’s 
