Oncologisch onderzoek.nl

Hyperthermische intraperitoneale chemotherapie (HIPEC) bij interval cytoreductieve chirurgie (CRS) voor epitheliaal ovariumcarcinoom (EOC) is geassocieerd met verbetering van de overall survival, maar de rol van HIPEC voor recidiverend EOC is niet duidelijk. De fase 3-studie CHIPOR, in 31 centra in België, Canada, Frankrijk, en Spanje, heeft HIPEC tijdens chirurgie voor eerste recidief van EOC geëvalueerd. Prof. Jean-Marc Classe (Institut de Cancérologie de l’Ouest, Saint Herblain, Frankrijk) en collega’s publiceren de studie in The Lancet Oncology.¹

De studie includeerde patiënten met een eerste recidief van EOC tenminste zes maanden na voltooiing van platina-gebaseerde chemotherapie. De patiënten waren achttien jaar of ouder en hadden een WHO performance status 0 of 1. De patiënten kregen zes cycli platina-gebaseerde chemotherapie met of zonder bevacizumab, waarna patiënten die CRS konden ondergaan 1:1 werden gerandomiseerd naar HIPEC (n=207) of geen HIPEC (n=208) tijdens de CRS. Het primaire eindpunt was overall survival. Op het moment van de nu gepubliceerde analyse was de mediane follow-up 6,2 jaar (IQR 4,1-8,1) en waren 268 patiënten overleden: 61% in de HIPEC-groep en 68% in de niet-HIPEC groep. De mediane OS was 54,3 maanden in de HIPEC-groep en 45,8 maanden in de niet-HIPEC groep (sHR 0,73; p=0,024). Graad 3 of hoger adverse events in de eerste 60 dagen na chirurgie werden gezien in 49% van de patiënten in de HIPEC-groep en 27% van de patiënten in de niet-HIPEC groep.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van HIPEC aan CRS na respons op platina-gebaseerde chemotherapie bij eerste recidief van EOC geassocieerd was met significante verbetering van de OS.

1.Classe J-M, Meeus P, Hudry D et al. Hyperthermic intraperitoneal chemotherapy for recurrent ovarian cancer (CHIPOR): a randomised, open-label, phase 3 trial. Lancet Oncol 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational phase 3 CHIPOR trial found that adding HIPEC to cytoreductive surgery after response to platinum-based chemotherapy at first epithelial ovarian cancer recurrence significantly improved overall survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Radiotherapie (RT) voor mammacarcinoom (BC) is geassocieerd met verhoogd risico van tweede primaire maligniteiten, waaronder longcarcinoom. Het is niet duidelijk of deze associatie verschilt voor verschillende histologische longcarcinoom-subtypen. Een analyse van gegevens in twaalf SEER-registraties heeft de associatie tussen ontvangst van RT voor BC en het risico van subtype-specifiek volgend primair longcarcinoom (SPLC) geïnventariseerd. Dr. Chenxi Jiang (American Cancer Society, Atlanta GA) en collega’s publiceren de studie in het International Journal of Cancer.¹

De onderzoekers identificeerden 550.007 overlevers van BC gediagnostiseerd tussen de leeftijd 20 en 85 jaar van begin 1992 tot eind 2020. Meer dan de helft (53%) van deze overlevers had RT gekregen als onderdeel van de behandeling. Tijdens gemiddeld 9,7 jaar follow-up werd SPLC gezien in 8014 overlevers. Voor kleincellig longcarcinoom was de SIR vergeleken met de algemene bevolking hoger onder overlevers die RT hadden gekregen (1,15; 95%-bti 1,06 -1,25), hetgeen niet het geval was onder overlevers die geen RT hadden gekregen (1,00; 0.91-1,09); dit verschil in SIRs was statistisch significant (p=0,003). Vergelijkbare associaties werden gezien voor squameus celcarcinoom. Het risico van ontwikkelen van adenocarcinoom was niet afhankelijk van ontvangst van RT (wel RT: SIR 1,23; 95%-bti 1,18-1,28; geen RT: 1,17; 1,12-1,22; p=0,18).

De onderzoekers concluderen dat deze bevindingen suggereren dat er onderscheiden carcinogene routes bestaan voor RT-geïnduceerd SPLC van verschillende histologische subtypen.

1.Jiang C, Freedman RA, Punglia RS et al. Associations of radiotherapy receipt with lung cancer risk by histological subtype among breast cancer survivors in the United States. Int J Cancer 2024.35257

Summary: Analysis of data of 12 SEER registries found that among survivors of breast cancer receipt of radiotherapy was associated with varying risk of specific histological subtypes of primary lung cancer.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

In H3K27M-gemuteerd diffuus midline glioom (DMG) wordt hoge expressie van het disialoganglioside GD2 gezien. In preklinische modellen resulteerde op GD2 gericht CAR T-celtherapie (GD2-CART) in eradicatie van DMG. Een fase 1-studie van Stanford University School of Medicine heeft autologe GD2-CART voor H3K27M-gemuteerd DMG geëvalueerd. Prof. Michelle Monje en collega’s publiceren de studie in Nature.¹

De studie includeerde patiënten met H3K27M-gemuteerd ponsglioom (DIPG) of spinaal DMG (sDMG) die na lymfodepletie intraveneus (IV) autologe GD2-CART kregen. Patiënten met klinisch of imaging profijt kregen vervolgens intracerebroventriculaire (ICV) intracraniële GD2-CART infusie. Onder de dertien geïncludeerde patiënten kregen elf IV GD2-CART, van wie negen ICV GD2-CART kregen, zonder doserings-beperkende toxiciteiten. Alle patiënten hadden tumorinflammatie-geassocieerde neurotoxiciteit, die goed te managen was. Vier patiënten hadden majeure tumorvolumereductie, met 52, 54, 91, en 100%, en drie patiënten hadden kleinere reducties. De patiënt met de complete respons was op het moment van de nu gepubliceerde analyse al 30 maanden in respons. Klinische verbetering werd gezien in negen patiënten.

De onderzoekers concluderen dat sequentiële IV en ICV infusie van GD2-CART resulteerde in tumorregressie en neurologische verbeteringen in patiënten met DIPG en patiënten met sDMG.

1.Monje M, Mahdi J, Majzner R et al. Intravenous and intracranial GD2-CAR T cells for H3KM27M+ diffuse midline gliomas. Nature 2024; epub ahead of print

Summary: A phase 1 trial at Stanford University School of Medicine found activity of sequential intravenous and intracerebroventricular intracranial administration of GD2-CAR T cells in patients with H3K27M⁺ diffuse midline gliomas.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Ongeveer de helft van de patiënten met gelokaliseerd hoog-risico wekedelensarcoom van een extremiteit ontwikkelt metastasen. De multinationale gerandomiseerde SU2C-SARC032 studie heeft toevoegen van pembrolizumab aan preoperatieve radiotherapie voor stadium III STS van een extremiteit geëvalueerd. Prof. David Kirsch (Princess Margaret Cancer Centre, Toronto, Canada) en collega’s publiceren de studie in The Lancet.¹



SU2C-SARC032 werd uitgevoerd in 20 centra in Australië, Canada, Italië, en de Verenigde Staten. De studie includeerde 143 patiënten met graad 2 of 3 stadium III niet-gedifferentieerd pleiomorf sarcoom of gededifferentieer of pleimorf liposarcoom van extremiteiten of bekkengordel, die 1:1 werden gerandomiseerd naar preoperatieve radiotherapie gevolgd door chirurgie (controlegroep) of preoperatief drie drieweekse cycli pembrolizumab 200 mg en radiotherapie, beginnend één tot veertien dagen na de eerste pembrolizumabdosis, gevolgd door chirurgie (experimentele groep).

Gemodificeerde intention-to-treat analyse van 127 patiënten met mediaan 43 maanden follow-up (64 in de experimentele groep en 63 in de controlegroep) liet zien dat de ziektevrije overleving significant langer was in de experimentele groep dan in de controlegroep (HR 0,61; p=0,035) met twee-jaars DFS-percentage 67% versus 52%. Graad 3 of hoger adverse events werden gezien in 56% van de patiënten in de experimentele groep en 31% van de patiënten in de controlegroep.

De onderzoekers concluderen dat toevoegen van pembrolizumab aan preoperatieve radiotherapie resulteerde in verbetering van de ziektevrije overleving onder patiënten met stadium III wekedelensarcoom van de extremiteiten.

1.Mowery YM, Ballman KV, Hong AM et al. Safety and efficacy of pembrolizumab, radiation therapy, and surgery versus radiation therapy and surgery for stage III soft tissue sarcoma of the extremity (SU2C-SARC032): an open-label, randomised clinical trial. Lancet 2024; epub ahead of print

Summary: The multinational randomized SU2C-SARC032 study found that addition of pembrolizumab to preoperative radiotherapy and surgery improved disease-free survival among patients with stage III soft tissue sarcoma of the extremity.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Recidiverend of refractair perifeer T-cellymfoom (R/R PTCL) is een agressieve tumor met een slechte prognose. De multinationale fase 1-2 studie LibraT1 heeft op T cell antigen receptor beta chain constant domain 1 (TRBC1) gerichte CAR T-celtherapie (‘AUTO4’) voor R/R PTCL geëvalueerd. Dr. Martin Pule (University College London, UK) en collega’s publiceren een interimanalyse van de studie in Nature Medicine.¹


De interimanalyse betreft de eerste tien patiënten die AUTO4 kregen. Het primaire eindpunt was veiligheid en tolerabiliteit. Graad 3 cytokine release syndrome werd gezien in één van tien patiënten. Complete metabole respons werd gezien in vier van tien patiënten, met remissies die langer dan een jaar aanhielden in twee patiënten. Er werden geen CAR T-cellen in de circulatie waargenomen, maar wel in lymfeklierbiopsie-monsters van de plaatsen van de ziekte, hetgeen homing van de cellen naar de tumoren suggereert.

De onderzoekers concluderen dat de studie activiteit en lage frequentie van ernstige immuuntoxiciteit heeft laten zien van TRBC1-gerichte CAR T-celtherapie voor R/R PTCL.

1.Cwynarski K, Iacobini G, Tholoulu E et al. TRBC1-CAR T cell therapy in peripheral T cell lymphoma: a phase 1/2 trial. Nature Med 2024-03326-7

Summary: Interim analysis of a multinational phase 1-2 trial found activity and low frequency of severe immunotoxicity of TBRC1-directed CAR T cell therapy for relapsed or refractory peripheral T-cell lymphoma.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Van 2007 tot 2017 was sorafenib de enige systemische therapie voor levercelcarcinoom (HCC), maar sinds 2017 zijn negen nieuwe eerstelijns behandelingen voor HCC goedgekeurd. Een analyse van de SEER-Medicare database heeft veranderingen in behandelpatronen voor HCC sinds geïnventariseerd. Dr. Christopher Manz (Dana-Farber Cancer Institute, Boston MA) en collega’s publiceren de analyse in Cancer.¹

De onderzoekers identificeerden 11.766 patiënten (69,2% mannen; 76,9% blank; mediane leeftijd 71 jaar) met een nieuwe diagnose HCC tusen begin 2014 en eind 2019, met follow-up tot eind 2020. Ruim 60% kreeg behandeling binnen een jaar, een percentage dat stabiel bleef in de tijd (60,4% in de periode 2014 tot en met 2017 versus 61,0% in de periode 2018 tot en met 2019; p=0,84). Het gebruik van lokale therapie (transplantatie, resectie, embolisatie) bleef eveneens stabiel: 52,1% versus 52,8% (p=0,43), terwijl gebruik van systemische therapie licht afnam (17.0% versus 15,2%; p=0,01). Introductie van nieuwe middelen resulteerde in afname van gebruik van sorafenib van 84,5% tot 41,3%. De mediane overall survival was 2,2 maanden in de groep patiënten die geen behandeling kregen vergeleken met 12,0 maanden in de groep met eerst systemische therapie en 23,6 maanden in de groep met eerst lokale behandeling. Vergeleken met patiënten met een diagnose in 2014 was de overall survival significant beter onder patiënten met een diagnose in 2019 (HR 0,80; 95%-bti 0,74-0,86). Deze verbetering werd gezien onder patiënten die eerst systemische therapie kregen (HR 0,33; 95%-bti 0,18-0,61) maar niet onder patiënten die eerst lokale therapie kregen (1,41; 1,08-1,84).

De onderzoekers concluderen dat lokale behandelpatronen sinds 2014 stabiel bleven, maar dat nieuwe eerstelijns systemische behandelingen sorefanib hebben vervangen, resulterend in verbetering van de overleving.

1.Iheanacho F, Tramontano AC, Abrams TA, Manz CR. Changing treatment patterns for hepatocellular carcinoma: a Surveillance, Epidemiology, and End Results-Medicare study. Cancer 2024.35649

Summary: Analysis found that among patients with hepatocellular carcinoma from 2017 to 2020 local therapy patterns remained stable, while novel therapies replaced sorafenib as the preferred first-line treatment, improving survival.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Iparomlimab (QL1604) is een nieuw op PD-1 gericht monoklonaal antilichaam. Een multicenterstudie in China heeft iparomlimab geëvalueerd onder patiënten met HSI-H of dMMR niet-resectabele of metastatische solide maligniteiten. Prof. Weijian Guo (Fudan Universiteit, Shanghai) en collega’s publiceren de studie in het Journal of Hematology & Oncology.¹

De studie includeerde 120 patiënten, onder wie 60 eerder behandeld waren. De patiënten kregen intraveneus iparomlimab 200 mg iedere drie weken (of 3 mg/kg iedere drie weken voor patiënten met een lichaamsgewicht lager dan 40 kg). De behandeling werd voortgezet tot ziekteprogressie, niet-acceptabele toxiciteit, of gedurende twee jaar. Het primaire eindpunt was centraal onafhankelijk radiologisch beoordeelde objective response rate. De figuur laat de werkzaamheid zien. Objectieve respons werd gezien in dertig patiënten (ORR 50,0%; 95%-bti 36,8-63,2) met complete respons in vier patiënten (6,7%). Onder de 38 patiënten met colorectaalcarcinoom was de ORR 57,9% (95%-bti 40,8-73,7) met complete respons in drie. De incidentie van treatment-related adverse events was 90,8% en van graad 3 of hoger TRAEs 20,8%. Er waren geen graad 5 TRAEs.

De onderzoekers concluderen dat iparomlimab bemoedigende antitumoractiviteit had en verdragen werd onder patiënten met HSI-H of dMMR niet-resectabele of metastatische solide maligniteiten.

1.Bi F, Dong J, Jin C et al. Iparomlimab (QL1604) in patients with microsatellite instability-high (MSI-H) or mismatch repair-deficient (dMMR) unresectable or metastatic solid tumors: a pivotal, single-arm, mutlicenter, phase II trial. J Hematol Oncol 2024;17:109

Summary: A multicenter phase 2 trial in China found encouraging antitumor activity and tolerability of the anti-PD-1 monoclonal antibody iparomlimab (QL1604) among patients with MSI-H or dMMR unresectable or metastatic solid tumors.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)

Levensverwachting (LE) is een belangrijke factor voor het maken van behandelkeuzen onder mannen met klinisch gelokaliseerd prostaatcarcinoom (PC). Mannen met beperkte LE zijn in het verleden vaak overbehandeld voor PC. Een analyse in het Veterans Affairs health system heeft onderzocht of deze overbehandeling is verminderd in het tijdperk van actieve surveillance. Dr. Timothy Daskivich (Cedars-Sinai Medical Center, Los Angeles CA) en collega’s publiceren de analyse in JAMA Internal Medicine.¹

De studie includeerde 243,928 mannen met een diagnose klinisch gelokaliseerd PC tussen begin 2000 en eind 2019. Onder deze mannen hadden 20,5% respectievelijk 4,7% een LE lager dan 10 jaar respectievelijk 5 jaar. Onder de mannen met een LE lager dan 10 jaar nam het percentage patiënten met definitieve behandeling (chirurgie of radiotherapie) voor laag-risico ziekte af van 37,4% in 2000 tot 14,7% in 2019; maar nam het percentage patiënten met definitieve behandeling voor intermediair-risico ziekte toe van 37,6% tot 59,8%. De behandeling was radiotherapie in 78% van de patiënten. Onder mannen met een LE lager dan 5 jaar nam het percentage patiënten met definitieve behandeling voor hoog-risico ziekte toe van 17,3% tot 46.5%; met radiotherapie in 85% van de patiënten.

De onderzoekers concluderen dat in het tijdperk van actieve surveillance overbehandeling van mannen met beperkte LE en intermediair-risico en hoog-risico ziekte in het Veterans Affair gezondheidssysteem is toegenomen, vooral met radiotherapie.

1.Daskivich TJ, Luu M, Heard J et al. Overtreatment of prostate cancer among men with limited longevity in the active surveillance era. JAMA Intern Med 2024.5994

Summary: A cohort study among men with localized prostate cancer in the Veterans Affairs health system found that, in the active surveillance era, overtreatment of men with limited life expectancy and intermediate-risk and high-risk disease has increased from 2000 to 2019, mainly with radiotherapy.

---

  Reageren op dit artikel is mogelijk na registratie.  (Login)